Nu weer in Portugal,

02-03-2016

We staan nu naast de begraafplaats in Alte (Zuid Portugal), waar we op 27 februari zijn aangekomen, nadat we op 25 februari de laatste boot van die avond vanuit Marokko hebben genomen naar Spanje. Vorig jaar hebben we hier ook één dag gestaan en nu vragen we ons af waarom maar één dag? Het is hier geweldig mooi, je kunt er goed wandelen, ook al zijn er geen lange wandelpaden en het dorpje is ontzettend mooi. Het is een oud bergdorpje wat goed is onderhouden en dat maakt het zeer aantrekkelijk om er lekker doorheen te lopen. En een ander voordeel; alles is aanwezig. De gemeente heeft hier naast het kerkhof een camperplaats gesitueerd en het staat er vol, voor de overgrote meerderheid Fransen. Onze ervaring met camperplaatsen, waar over het algemeen veel Fransen staan is dat het rumoerig is, en dat ze zich met alles en nog wat bemoeien. Deze plaats is daar een grote uitzondering op. De mensen zijn vriendelijk en heel rustig. Je zou absoluut niet zeggen dat je hier met ongeveer 15 campers staat. Onze voordeur kijkt uit op een dal met veel sinaasappelbomen en daarachter bergen. Als we vanuit de camper een klein pad, maar wel heel steil, naar beneden lopen komen we uit bij een waterval van wel 60 meter en een klein meer voor deze waterval.

Maar goed, we stonden nog in NKOB (Marokko) en zijn daar nog één dag gebleven. De temperatuur in Zuid-Marokko was volgens ons kouder dan vorig jaar, ondanks dat er geen of nauwelijks sneeuw lag op de bergen en ook had het er weinig geregend. Vanuit NKOB zijn we verder naar het zuidoosten gereden tot dicht bij de Algerijnse grens. Sinds de vele overstromingen vorig jaar hebben ze er het afgelopen jaar hard gewerkt aan verbetering van het wegennet. Op vele binnenwegen van Marokko had je op plaatsen waar beekjes of riviertjes konden lopen geen bruggetjes, de weg ging wat naar beneden en vervolgens weer omhoog, wel was de weg daar afgezet met witte paaltjes zodat je, als er water overheen liep kon zien waar de weg liep. Echter op dit moment zijn ze dit allemaal aan het aanpassen en daar waar de weg loopt plaatsen ze eerst van die grote rioolbuizen waar ze de weg vervolgens overheen maken. Dit zal ongetwijfeld een hoop schade aan de weg voorkomen en ik moet zeggen dat als ze zoiets doen, doen ze het ook goed en op grote schaal. Als we zo´n plek voorbijrijden, waar ze aan de weg aan het werk zijn worden we hartelijk toegewuifd. Ook nu merken we weer dat de Berbers een ontzettend vriendelijk en hartelijk volk zijn, maar die vriendelijkheid wordt hier en daar en zeker op toeristische plaatsen vakkundig gebruikt. Ze nodigen je uit voor een kop thee en vervolgens blijven ze net zolang alsmaar spullen aandragen om te kunnen verkopen. Maar dat is niet geheel onbegrijpelijk hoor, in hun ogen zijn wij rijk en daar willen zij iets van meepikken, en doen zij het niet dan doet de buurman het.

Op 11-2 kwamen we aan in Merzouga, een zeer toeristisch dorpje blijkt wel. Volgens ons bestaat het alleen maar uit restaurantjes, souvenirwinkeltjes en campings en toen we het dorpje binnen reden kwam er een meute mannen op ons af en stonden rondom onze camper om vervolgens hun camping aan te prijzen. Aangezien we hier helemaal geen zin in hadden, een dot gas en gewoon gaan rijden dan gaan ze vanzelf wel weg. Verderop in het dorpje zijn we gekeerd en weer gauw weg uit de drukte. Toen we het dorpje net uitreden zagen we een smalle weg naar links en na zo´n 30 kilometer zaten we midden in de rode duinen, in de verlatenheid en zagen we links van ons een mooi verharde plek aan de duinen schuin tegenover twee kleine cafeetjes. We zijn daar gaan staan en hebben daar 7 dagen gestaan. ´s morgens en aan het eind van de middag kwamen er elke dag dromedarissen om toeristen te vervoeren de duinen in. In het winkeltje/bar kregen we water en konden onze dagelijkse boodschapjes doen zoals brood en wat groente. Na de vijfde dag begon het te stormen en de camper leek ´s nachts op een boot in het water. Zeeziek werden we net niet maar dat scheelde niet veel. Na de zevende dag besloten we maar te gaan. In de camper en buiten de camper was het verschil niet zo groot, alles was bedekt met zand.

Hoe mooi pech kan zijn;

Toen wij weg wilden rijden kwamen we erachter dat de compressor van de luchtvering het niet meer deed. Wij natuurlijk weer balen en dachten al; dit kunnen we niet eerder laten repareren dan in Portugal. Maar na 40 kilometer zagen we aan onze linkerhand een modern benzinestation met garagemogelijkheid. We besloten toch maar eens te gaan vragen. Die garageafdeling was (nog niet) bemand, maar er kwam wel iemand naar ons toe die wat Engel en Duits sprak en die na het aanhoren van het probleem zei: ”ik weet wel iemand”. Hij stapte in en we werden door allerlei piepkleine weggetjes naar en in een klein woestijndorpje geloosd naar een schuur waar een jonge jongen aan zijn bromfiets bezig was. De man zei dat we maar even rustig moesten wachten en dat het wel goed zou komen en hij ging bellen, even later kwam (zo bleek) de monteur/eigenaar aan. Ik vertelde het probleem en zei dat ik dacht dat het elektronisch was, Olga die had al onderweg gezegd dat zij dacht dat het zand was, maar dat kon ik me niet voorstellen. De man haalde de compressor onder de camper vandaan, begon wat draden door te meten en zei dat het geen elektronisch probleem was. Toen besloot hij maar de compressor uit elkaar te halen, in mijn hoofd had ik inmiddels de compressor al afgeschreven en toen kwam mijn verbazing. De rust en precisie en voorzichtigheid waarmee hij aan het werk was bracht mij in een totaal andere gemoedsrust. Hij werkte zo secuur en tussen alle rommel legde hij elk onderdeeltje op rij neer zodat ik grote bewondering kreeg voor zijn manier van werken en het duurde niet lang voordat hij de oorzaak had gevonden, het mechanisme zat vol zand en daardoor kon het motortje niet meer draaien en lucht aanzuigen, dus oorzaak was zand……… Olga heeft de weddenschap gewonnen en kreeg daarvoor een reep chocola, waarbij ik geholpen heb die op te eten. Zijn leerling had bij al zijn werkzaamheden goed moeten kijken en nadat de compressor in elkaar zat moest hij hem weer onder de camper plaatsen en aansluiten en jawel hoor, hij deed het. Eerst nog een beetje voorzichtig, maar algauw op volle toeren. De prijs viel voor ons erg mee; 30 Euro.

Zo en nu konden we weer verder. Een uurtje later zagen we aan ons rechterhand verhoogde waterputten, maar heel dicht bij elkaar. We besloten bij een kraampje te stoppen en eens even te kijken wat het allemaal betekende. Het was een soort openluchtmuseum waarbij uitgelegd werd hoe de irrigatie van het water vroeger verliep toen de Berbers nog allemaal in de woestijn leefden. In ons stuk van vorig jaar over de woestijn hadden we geschreven dat de Berbers uit de woestijn trokken vanwege de droogte, maar die droogte bleek nu niet alleen maar ontstaan te zijn door minder regen, maar men had een enorme stuwdam hoog in de bergen gemaakt, waardoor de ondergrondse kanalen droog kwamen te liggen. Dat deel van de woestijn werd beheerd door 5 Berberstammen die allemaal hun eigen kanaal hadden en die hadden vanuit de bergen putten gegraven naar de woestijn toe. Om de 10 kilometer een put die afstand werd steeds korter naargelang je bij de Berberstam kwam in de woestijn. Die putten dienen ervoor om zuurstof toe te voegen aan het water in het kanaal, anders zou het water niet het eindpunt kunnen bereiken. Na het bouwen van de stuwdam kwamen dus die kanalen droog te liggen en moesten de Berbers de woestijn uit, maar om deze kennis niet verloren te laten gaan hebben ze dit nagebouwd. Nu kon je ook onder begeleiding door die aangelegde kanalen lopen, maar dat hebben we niet gedaan en zijn weer verder getrokken. Maar we vonden het wel mooi dat er mensen of instanties zijn die dit hebben nagebouwd om zo het verleden in stand te houden. Ik moest gelijk aan het openluchtmuseum denken in Arnhem.

Vervolgens gingen we de pas van de midden Atlas over (1907 meter hoog). Bij elk dorp of stadje waar we aankwamen zijn aan het begin en aan het eind slagbomen geplaatst en is er bewaking bij, dit om in het geval van zware sneeuwstormen de tussenliggende weg te kunnen afsluiten. Op 1880 meter ligt toch nog wat sneeuw, en worden we ook gewaarschuwd dat er weer flink sneeuw wordt verwacht en ook regen. Aangezien we niet vast willen komen te zitten besluiten we om die sneeuwval niet af te wachten en dan maar eerder Marokko te verlaten. Via internet keken we hoe de verwachtingen waren en volgens de verwachtingen zouden we het nog twee dagen drooghouden. In die twee dagen zijn we naar het noorden gereden. Hoe verder we naar het noorden reden hoe meer het landschap ook weer totaal anders werd. Dat gebeurde na de grote stad Fes. De boerderijen zijn niet meer omheind, de huizen krijgen schuine daken en er is meer en grotere landbouw om ons heen. Maar hier wordt nog veel gebruik gemaakt van ezels, een enkeling heeft de luxe van een kleine tractor.

De oversteek naar Spanje verliep rustig. Een paar dagen terug hadden we nog vernomen dat de boot twee dagen lang niet had gevaren vanwege storm, maar daar was nu niets van te merken. Onze eerste overnachting in Spanje hebben we bij het ons bekende benzinestation gedaan waar we de volgende ochtend, gas, diesel en honing hebben gekocht en zijn toen vertrokken richting Portugal, waar we nu hier in de heerlijke volle zon staan en genieten van een glas verse sinaasappelsap van de sinaasappels die Olga op haar ochtendwandeling opraapt. Bij het rooien van sinaasappels blijven of vallen er een groot aantal op de grond die daar gewoon blijven liggen, die vervolgens door Olga meegenomen worden en die we hier lekker uitpersen. Ook kunnen we hier eindelijk een beetje bij bruinen.