Van het ene land naar het andere. Moldavie, 11-9-2016

Inmiddels zijn we een kleine week in Moldavië en staan nu voor de tweede dag aan een stille weg langs een bosrijk gebied. Vanaf ons vertrek uit Nederland zijn we vereerd door de zomer, geen regen meer en met oplopende temperaturen tot 31 graden. Jaja, ik weet, op dit moment is het in Nederland ook mooi weer en dat gunnen we jullie ook allemaal van harte, alleen hopen we dat als we jullie weer bezoeken dat het in ieder geval wat droger is. In de camper zal dat zeker het geval zijn, want die hebben wij met vereende krachten en met behulp van Bison Rubberseal waterdicht gekregen.

Na Nederland kwam Duitsland en net zoals ruim 3 jaar geleden hebben we hier 2 bekeuringen opgelopen wegens te hard rijden. Nou moet ik zeggen, te hard rijden mag niet, maar als je op sommige delen in de stad zo vaak wisselt van snelheidseisen en meteen zo´n 10 meter daarna een flitspaal verdekt opstelt dan begrijp ik dat de economie tot een van de betere behoort. En ook is mijn conclusie over Duitsland wat betreft netheid en wegennet danig verandert, zeker de B-wegen in Duitsland deden me denken aan vele wegen in Marokko. Een aaneenschakeling van reparaties met daarbij horende kuilen en aangezien het legen van afvalbakken waarschijnlijk een te kostbare aangelegenheid werd voor de gemeentes zijn die bakken maar weggehaald en wordt ook hier alles langs de kant van de berm gegooid. 3 jaar geleden schreef ik al dit probleem zich voordeed bij de pompstations en dat breidt zich nu alleen maar uit. Maar met grote uitzondering in het stadje Bitterfeld aan een prachtig meer, waar eens bruinkoolmijnen waren. Olga sprak met een van de locals die haar vertelde dat zij niet in het meer durfde te zwemmen, maar ze wist ook meteen te vertellen dat dat in haar hoofd zat, het water wordt met grote regelmaat getest en is van uitstekende kwaliteit. ´s Avonds komen er wat jongelui die dan in allerlei groepjes neerstrijken en gezellig met elkaar zitten te keuvelen totdat ze weer naar huis gaan, een gemoedelijke sfeer bij een mooi stuk natuur. Het deed ons even denken aan de Berendonck in het klein, waar je ook nog bootjes kon huren en waar motorboten verboden waren.

Daarvandaan reden we naar Polen. Volgens gegevens die wij van internet hebben gehaald, een land met een heel sterke economie en het enige land binnen de eurozone die geen last heeft gehad van de crisis. Dat was ook wel te zien aan de huizen en fabrieken, er waren maar weinig momenten waarop je het oude Oostblok terugzag. Ze hebben met man en macht na hun bevrijding er alles aan gedaan om het verleden in ieder geval voor het oog te doen vergeten. Polen was voor ons het land om verder te komen dus hebben we hier niet zoveel tijd besteed, wat wij gezien hebben en waar we doorheen reden waren hoofdzakelijk dennenbossen, dus ook een beetje saai.

Vanuit Polen wilden we via een klein stukje Rusland naar Litouwen. We hadden niet van tevoren een visum geregeld, om de eenvoudige reden dat ik dat niet wilde maar ook niet wil vastleggen wanneer ik een land binnen wil of wil verlaten, nou die gedachte die kan ik wel overboord gooien, want dan komen we niet zover.Dat hebben we bij de grens met Rusland ontdekt, uren wachten, vervolgens het land niet in mogen en een bekeuring van 2000 Roebel per persoon, die je alleen in Rusland bij een bank kunt voldoen. Die 2000 Roebel staan voor 27,50 Euro en aangezien we niet Rusland binnen mochten kunnen we ze dus ook niet betalen. Dus moesten we om naar Litouwen te komen terug en een stukje omrijden.

Over Litouwen en Letland kunnen we niet zoveel zeggen, behalve dat de wegen slecht zijn en al zeker wanneer je de hoofdweg zou willen verlaten, dus dat hebben we niet gedaan. Het verkrijgen van water in deze landen was geen enkel probleem, waar je en aan wie je ook maar water vroeg kreeg je dat. Het valt ons op dat in deze landen van de Baltische staten de mensen wat stug overkomen, maar ook ontzettend snel ontdooien als je met ze in contact komt.

Dus het laatste land van de Baltische Staten is Estland. Wij hebben het al wel vaker ervaren en beschreven dat het soms zo heel bijzonder is dat zodra je een grens passeert er een totaal andere sfeer heerst. Wij hadden dat heel sterk toen wij vanuit Spanje Portugal binnen reden en nu ook weer toen we Estland binnen reden. De bossen zijn gevarieerder en meer in harmonie met de omgeving en de mensen zijn meteen een stuk opener en daarmee ogen ze ook vriendelijker en met name in het noorden van Estland, daar waar mooie natuurparken liggen konden we overal maar staan, hadden internet, want heel Estland heeft vrij en overal internet tot hun beschikking. Estland heeft zich na de onderdrukking van de Russen in een zeer korte tijd kunnen ontwikkelen en loopt op vele onderdelen ver voor op de overige EU landen. Zo maakt meer dan 85 % van de scholen gebruik van het elektronisch leren (LESLAB Bart), daarmee wordt 95 %van de leerlingen bereikt. Alle overheidsdiensten lopen via internet, zoals belastingaangifte, aanvraag van officiële documenten, pasgeborenen krijgen na 5 dagen al een eigen paspoort toegestuurd en diverse vormen van stemmen geschiedt gewoon van achteruit je computer. En de mensen zelf die dat zich allemaal eigen hebben moeten maken in een zeer korte tijd, vinden dat niet zeer speciaal. Het kwam bij ons over als een vredelievende bevolking, menigmaal trokken we de vergelijking met onze ervaringen met Portugal.

Vanuit Estland via een andere weg door Letland, Litouwen en Polen naar Oekraïne. In Polen hebben we nog een bezoek gebracht aan een museum in Sobibor. Dit schijnt één van de eerste concentratiekampen geweest te zijn die de Duitsers gebruikten om vooral Poolse Joden te vermoorden. Daar was een pad met de naam: de weg naar de hemel. Nu lagen er links en rechts keien waar familie van overledenen een tekst op hadden geschreven. Het viel ons op dat hier ook veel Nederlanders de dood hebben gevonden. Het lezen van die kleine berichtjes door kinderen en kleinkinderen doet je naar adem snakken en het geeft je een gevoel van onvermogen en verwarring en dan te weten dat er nu nog steeds in allerlei oorlogen zuiveringen plaatsvinden. Eenmaal de grens over met Oekraïne ook daar slechte wegen, soms werd ik er flink chagrijnig van, want ik voelde de pijn die Junior moest ondergaan in mijn ledematen. Al vrij snel kwamen we een prachtige picknickplaats tegen, wat een voorbeeld zou moeten zijn voor alle picknickplaatsen waar dan ook. We gingen onze pas gekochte kaart van Oekraïne bestuderen. Natuurlijk is zo´n kaart geschreven in de taal van dat land, in dit geval dus in het Cyrillisch, maar we hadden de plaats van de grensovergang gevonden en dan moet het toch verder lukken, maar het stadje waar we in de buurt waren konden we maar niet op de kaart vinden. Op een gegeven ogenblik stopte er een wagen met van die donkere ruiten die je hier overal tegenkomt en we vroegen zo goed als het ging waar we toch op de kaart waren. De man keek en keek en zijn passagier op de achterbank, een man met een aantal sterren op zijn schouder klom uit de auto en begon ook mee te kijken. Ze bleven met zijn tweeën maar discussiëren over de kaart en opeens begonnen ze te lachen en wisten ze ons duidelijk te maken dat de kaart niet klopte. De man met de vier sterren ging bellen en even later kwam er een auto aangeraasd en daar stapte, zo bleek, zijn vrouw uit. Omdat zij wat Engels sprak was zij gebeld om het te vertalen. Ook zij dook in de kaart en vertelde dat de grensplaats wel klopte maar de rest niet, die plaatsen die op die kaart op die plek waren afgedrukt bestonden niet op die plek, dus kregen we het advies om maar een nieuwe kaart te kopen. Toen we haar hadden uitgelegd dat we via Oekraïne naar Moldavië wilden gaan schreef zij een paar steden op die we op die volgorde moesten rijden. De weg was simpel, er was maar één weg. We vroegen haar of er nog iets langs die route te bezichtigen viel. Zij schreef nog wat dingen op, waar we naar toe konden. Haar man gaf aan dat het zo wel genoeg was, want de tijd drong. Toen ik haar uitnodigde om met ons mee te reizen zodat zij iets van Oekraïne kon laten zien, verschoot zij van kleur. Ze vertaalde het in rap tempo aan haar man die bedenkelijk begon te kijken, ik zei maar gauw dat het een grapje was, waarna de man begon te lachen, zijn vrouw om de middel heen pakte en zei dat we haar niet meekregen. We namen spontaan en hartelijk afscheid van elkaar en zij reden weg. En wij kregen meteen een goed gevoel over Oekraïne dat ook niet meer weg is gegaan.

Elke keer als wij mensen vertellen naar welk land we gaan, krijgen we allerlei waarschuwingen over wat we wel en niet moeten doen en dat het toch wel in het andere land gevaarlijker is dan in hun land. Zo is er een verhaal over Oekraïne dat ze daar je hond kidnappen die je dan bij de grens terug kunt kopen, maar alle keren in die ruim 3 jaar hebben we nog geen één keer iets van die voorspellingen meegemaakt. Zo ook werd er over Moldavië, waar we nu zijn, gezegd dat je niet langs de kant van de weg moet gaan overnachten, maar dat je bij alle pompstations kunt staan. Nou, de pompstations in Moldavië zijn zo klein dat je daar niet kunt parkeren, en als er wel ruimte is en je vraagt het, dan mag het niet, want zij hebben geen parkeerplaatsen. Anders natuurlijk bij de grotere pompstations waar ook een parkeerplaats is, maar die zijn we hier nog maar nauwelijks tegen gekomen. Maar ook hier zijn de mensen hartverwarmend, zoals jullie ook hebben kunnen lezen in een dag uit het dagboek van Olga.

We gaan hier in Moldavië nog een aantal oude kloosters bezoeken om vervolgens Roemenië binnen te rijden waar we uitkijken naar het weerzien met Foca en Aline in Curtea de Arges. Nu hebben we voor een aantal landen een visum nodig en die kun je alleen bij de ambassade van dat land in Nederland aanvragen. Nu hebben we ontdekt dat via een bedrijf in Breda, maar ook via de ANWB het mogelijk is om het visum aanvragen te laten verzorgen, alleen moet je wel je paspoort naar hun toesturen en dat betekent dat je 2 weken in een land zit zonder paspoort. En die zaken gaan we dan dus maar regelen als we bij Foca en Aline zijn.

Geniet nog van de mooie nazomer en dan tot de volgende keer!!!!!!!!!

Olga en Roelof.