Yin en Yang 20-09-2016 Roemenië

Nog vol van onze ontmoetingen in Corbu (Moldavië) merkten we enkele dagen daarna dat Harrie niet meer mee wilde met de wandelingen. We dachten in eerste instantie dat het de hitte was, want het was toen 32 graden, maar het werd erger en via de symptomen hebben we gezocht op internet wat het zou kunnen zijn. Daar kwamen we erachter dat het weleens rattengif kon zijn. Nu hadden we daar pillen voor, maar volgens de informatie die we lazen moest je vele dagen die medicatie (Vitamine K) geven. Aangezien Bobo ook wat stiller werd moesten we de pillen verdelen over de twee honden en we zouden dan maar voor 2 dagen hebben. In de buurt waar we waren was er geen dierenarts, dus zijn we snel doorgereden naar de hoofdstad van Moldavië. Het vinden van een dierenarts was op zichzelf al een hele opgave. Uiteindelijk hebben we een groep jonge mensen op een terras aangesproken en die wisten er wel één en die wilden ons ook nog helpen. Het adres werd door één van hen in de Garmin gezet. ´s Avonds laat kwamen we eraan en gelukkig was er vóór het pand een parkeerplaats, want het pand was gevestigd op een hele drukke rotonde. De volgende ochtend werden we meteen geholpen en ik vroeg de dierenarts of we al niet te laat waren, want Harrie moest ik al naar binnen dragen. Hij haalde zijn schouders op, gaf een infuus en 6 injecties en Bobo kreeg er ook maar gelijk 4. Er viel niet zo gek veel te communiceren met elkaar, want de dierenarts sprak maar 3 woorden Engels en wij geen enkel woord Moldavisch, we hadden het één en ander via Google translate vooraf op papier gezet. Na het infuus knapte Harrie enigszins op, maar aan het eind van de middag werd het weer slechter. Diezelfde nacht om 5 voor 3 is Harrie overleden, ons maatje en bewaker. Na Odin had hij de rol op zich genomen van roedelleider en verdedigde Bobo, ons en de camper. Harrie was een bijzondere hond, die zijn eigen weg ging, maar er altijd was als het nodig mocht zijn. Wij stonden die nacht ook weer op de parkeerplaats bij de dierenarts en konden hem gelukkig daarachter laten, ondanks dat dit niet de gewoonte was, maar iemand die daar was wist hen te vertellen dat de normen in Nederland ten aanzien van dieren anders is dan in Moldavië. Bobo kreeg nog een paar spuitjes en wij gingen bij de apotheek nog ampullen vitamine K halen. Die dag verbleven we in de buurt van de hoofdstad op een rustige wei. Nadat we de volgende dag met Bobo weer naar de dierenarts waren geweest en zij weer allerlei injecties had gekregen zijn we in één stuk doorgereden naar Curtea de Arges in Roemenië, waar Foca en Aline (bekenden van ons) wonen, dit omdat Bobo toch steeds meer achteruitging. We kwamen daar ´s nachts aan en hebben overnacht bij de Lidl en zijn de volgende ochtend op zoek gegaan naar Foca. Omdat we alleen maar zijn bedrijfsadres hadden zijn we bij een bandespeciaalzaak in de buurt gaan vragen of zij Foca kenden. Dat was zo en ze hebben hem meteen gebeld. We hadden via Translate een brief in het Roemeens voor hem gemaakt om uit te leggen wat ons probleem was en of hij ons kon en wilde helpen. Dat wilde hij en belde meteen een vriend van hem bij de politie voor het adres van een goede dierenarts, die in de buurt bleek te zitten. De dierenarts wilde Bobo meteen aan het infuus leggen. Maar dat wilden wij niet. Toen stelde hij voor om eerst een bloedonderzoek te doen en daar waren we uiteraard wel mee akkoord. Na een korte tijd kwam de dokter ons vertellen dat het géén rattengif was, maar een beet van een teek die hier in Roemenië, Moldavië en Bulgarije een zeer agressieve ziekte overbrengt, daar was ze mee besmet. Hij onderbouwde dat met, indien het rattengif was dan zouden de rode bloedlichaampjes en haar lever aangetast zijn. Nu waren het de rode bloedlichaampjes en haar nieren. Hij gaf Bobo een spuit en we kregen een antibioticakuur en een pot vitamines mee en we moesten de komende 24 uur maar afwachten. Zo nodig mochten we de volgende dag (zondag) eventueel terugkomen, maar anders maandag. Die zondag zagen we kleine verbeteringen bij Bobo en hebben dus gewacht tot maandag. De dierenarts was zeer enthousiast hoe Bobo erbij liep. Wel maakten we ons zorgen over het feit dat ze niet at, zij kreeg hiervoor een drank die volgens de dokter zeker zou helpen en moesten over 14 dagen terugkomen, want dan krijgt ze nog een prik voor haar nieren.

Vandaag (dinsdag) heeft ze net een uur geleden 2 ons mager rundergehakt gegeten, HOERA!!!!!!

Het is mooi en heel fijn om te zien dat het met Bobo nu elke dag wat beter gaat, nu krijgen wij ook de tijd om het verlies van Harrie een plaats te geven. Maar ook Bobo zal dat moeten ondanks haar ziekte.

We zitten nu in Bulgarije op weg naar een heel klein dorpje, waar we al eerder zijn geweest en daar zullen we de komende 14 dagen verblijven om vervolgens terug te rijden voor de prik. We gaan in ieder geval ons reisdoel aanpassen. We zijn erg dankbaar dat we Bobo mogen behouden en ondanks alles weten we toch van het reizen te genieten.