Portugal

Vandaag, zaterdag 25 oktober. We staan aan een prachtig meer 10 kilometer voor Alcacar do Sal. Het is vandaag de vijfde dag dat we hier staan, en we verwachten dat we hier nog wel de komende week zullen blijven staan. Een geweldige plek, die weliswaar door meerder camperaars wordt bezocht maar alles verloopt toch erg rustig en ondanks dat ze naast ons aan de krachtcentrale aan het werk zijn, is er nauwelijks overlast. Maar het kan ook zo zijn dat de omgeving en de temperatuur het vergoedt. Het is hier ongeveer 30 graden en ’s nachts 17 en het water heeft een heerlijke temperatuur om te zwemmen. Maar dat is nu…..

Inmiddels zijn we al op drie dagen na een maand in Portugal. En wat we in deze periode realiseerden was dat we door een natuurgebied rijden zo groot als Nederland, met een paar wat grotere steden en voor de rest hier en daar een dorpje. En hadden we bij binnenkomst van Turkije al vrij snel het gevoel ; “wat een heerlijk land”, nou ik kan je vertellen dat hadden we bij Portugal ook. En dat is in de afgelopen maand zeker niet veranderd. Toen we over Noord-Spanje schreven dat we de mensen zo stug vonden, hebben we wel eens het gevoel, is dat allemaal wel zo………….? Of verwachten wij iets wat je niet kunt verwachten…………? Maar na de ervaring van Portugal en voorheen andere landen, dan weten we zeker dat het een groot verschil is. Omdat we post uit Nederland over wilden laten komen en wat zaken wilden regelen waarbij we internet nodig hadden, besloten we maar een camping op te zoeken. Er was keuze genoeg en we namen er een met Nederlandse beheerders. Zoals we in Bulgarije al schreven, we zijn campings een beetje ontgroeit. We voelen ons er niet echt thuis.

Het versturen van post naar Portugal is er eentje waarbij je heel exact de juiste gegevens moet invullen. De postbeambten in Portugal zijn heel strikt en bij de minst of geringste onduidelijkheid wordt de post niet bezorgd. Dit overkwam ons ook. Gelukkig had Lotte de post per aangetekend verzonden en kon zij het traceren. Nu moeten we wachten dat de post weer teruggestuurd wordt naar Lotte om het vervolgens nog maar eens te proberen.

30 september, na een dag van klimmen kwamen we uit in een heel klein dorpje, boven op een berg op 1600 meter, volgens onze informatie was dat het hoogst gelegen dorp. Met een geweldig uitzicht. Voor de honden was het wat onrustig, want hier liepen veel honden los die natuurlijk even kwamen kijken wat we kwamen doen. We stonden naast een kerkje en hadden zowaar WIFI, dus een beetje internetten konden we ook weer. Op een gegeven ogenblik kwam er een auto onze kant op rijden met jawel …………een Nederlands kenteken. Dat waren Carlos en Gerrie. Carlos komt oorspronkelijk uit Noord Portugal maar werkt al heel lang in Nederland en woont samen met Gerrie. Hij werkt vanuit Rotterdam op de booreilanden. Ze hadden pas kaas, worst en brood gekocht en ze nodigden ons uit om op het plaatselijke bankje mee te eten. En dit is dan ook weer één van die bijzondere ontmoetingen, waarbij je in drie uurtjes tijd elkaars levenservaringen deelt met alle goede en slechte momenten. Carlos helpt ons nog bij het kopen van de juiste kaas en toen vertrokken ze weer. Ons achterlatend met een gevoel van verbazing dat dit soort momenten toch steeds op ons pad komen. Van Carlos vernamen we dat er een top was boven de 2000 meter en waar een stuwmeer aangelegd was die heel Portugal voorziet van water. Daar moesten we natuurlijk ook even naar toe. Op 7 oktober zijn we vertrokken naar de berg die 1996 meter hoog was en om de 2000 meter te willen bereiken hebben ze op de top een toren gebouwd van 6 meter hoog en een huis en nu was dat het hoogst gebouwde dorp met één huis. Maar wat voor ons veel belangrijker was bleek de weg ernaar toe. Soms zo steil , maar ook zo mooi en bij aankomst zo gigantisch groot, de honden hebben daar met hartenlust kunnen ravotten, want het was er erg stil en zoiets indrukwekkends als deze tocht en plaats van bestemming, dat komt dan diep binnen.

Tijdens deze maand bezochten we in deze grote natuurlijke omgeving een ander natuurpark. Twee volle dagen hebben we hierin gereden. En ook bij zo’n rit schieten woorden tekort en is dit niet te beschrijven, zo woest en daardoor zo intens mooi en stil. Een smalle maar zeer goed weg, waar je eens in de 3 uur een andere weggebruiker tegen komt. Wel moet je dan even de berm in om elkaar te kunnen passeren, maar zelfs op zo’n moment als iemand je passeert is het één en al vriendelijkheid.

17 oktober bezochten we de plaats Tomar, maar aangekomen op de camperplaats was die plek bezet door een kermis. Het was net een feestweek in deze middeleeuwse, gezellige plaats. We zijn toen maar naar de camping gereden die aan de rand van het stadje lag. Dit was een gemeentecamping en misschien wel de beste camping die we tot op heden hebben bezocht. Ruim, schoon, alles was aanwezig en voor alles kon je ook advies en raad vragen en als je zo aan het reizen bent is dat soms wel even handig. Een goeie internet verbinding en we hebben tot laat in de avond een aantal filmpjes op ons blog kunnen zetten. Nu we aan ons stuwmeer staan en de komende week post verwachten van Erica en onze dierenartsen (John en Renate), die pijnstillers hebben opgestuurd voor Odin, hebben we ook maar besloten om een bezoekje af te leggen bij de tandarts, voor een viermaandelijkse zandstraalbehandeling (tandsteen verwijderen).

Als je, zoals wij nu hier in Portugal praktisch alleen maar door natuurgebieden rijd maak je weinig mee om te delen, maar de innerlijke beleving is enorm.