Vertrek uit N’KOB

14 april, ’s morgens om 8 uur was het zover. Na zeventig dagen N’KOB vertrokken we richting Tafraoud via Zagora, Stissent, Tata en Agadir. Deze weg loopt van oost naar west evenwijdig aan de grens met Mali en de westelijke Sahara, aan de rand van de woestijn. Deze weg is nog niet zolang geleden vernieuwd en er is weinig verkeer hier te vinden, dus prettig rijden en dat betekent dat je vanzelf wat harder rijdt dan de toegestane 60 kilometer. We waren al wel gewaarschuwd dat de politie op de meest vreemde plekken staat om te controleren, maar ja, wie denkt daar nou aan in de woestijn? Maar op deze weg rijden drie auto’s per uur en dat geeft toch een reden om een snelheidscontrole te houden. We reden 68 kilometer, we moesten op het kastje komen kijken en daar stond onze camper plus de gereden kilometers. Kosten: € 30,00. De controle werd uitgevoerd door een politieman en een administrateur. Gelukkig had die laatste wel gevoel voor humor. Op het punt dat ik al mijn papieren weer terug kreeg had ik ook nog steeds het geld in mijn handen. Ik bedankte ze vriendelijk en deed alsof ik weg wilde lopen. Dat bracht toch een brede glimlach op zijn gezicht. Ach ja, je moet het toch een beetje leuk houden. De oude politieman die vroeg ons waar we naar toe gingen en hij begreep werkelijk niet waarom we deze weg wilden. Hij waarschuwde ons ook, want er was niets te beleven, niets te vinden en er was ook niemand. Dus bij eventuele pech stond je er alleen voor, want telefoonverbinding was in die regio ook niet. Toch hebben we de weg genomen en zijn daar heel dankbaar voor. Wat een uitzicht, we kunnen helaas nog geen foto’s of filmpje laten zien want die kunnen we niet uploaden. Maar die komen wel.

In Stissent, na 240 kilometer, reden we een stukje van de weg af om te overnachten. Op de ochtendwandeling van Olga met de honden stuitte ze op een dode jonge dromedaris. De honden namen een voorafje op hun ontbijt. Ook dat heeft Olga gefilmd….. Na weer een 240 kilometer kwamen wij aan in Tafraoud. We staan hier op een wild-camp en moeten in het dorpje water tanken, maar dan kunnen we er ook weer drie dagen tegenaan. We hadden van medereizigers vernomen dat hier een garage was, gespecialiseerd in onderhoud aan campers. Hier staan we nu op dit moment, want we laten al onze voegen opnieuw kitten, rondom de buitenkant en de badkamer. De oude kit was op vele plekken uitgedroogd en stuk en dan loop je risico op vochtproblemen. De camper zelf is namelijk gebouwd van hout, dus als daar water bijkomt dan brokkelt die langzaam af. Over het algemeen komt men hier met een camper om te laten spuiten en dat doen ze best goed, maar wel in erbarmelijke omstandigheden. De ruimte waarin dat gebeurt is niet veel breder en hoger dan een camper en er is geen afzuiginstallatie. Het enige wat zij hebben is een mondkapje voor hun neus en mond. Maar als je langsloopt wordt je al een beetje vergeven door de lucht .Hoe lang deze klus gaat duren weten we niet, we spraken een stel jonge lui, waarvan de klus ongeveer twee weken zou duren maar die staan hier al anderhalve maand voor de garage te kamperen en zo nu en dan komt er iemand die wat doet. Wij moesten ’s morgens 10 uur hier zijn maar om 12.30 uur ben ik maar eens gaan vragen of er nog niet eens iemand aan de camper begon. Wederom drie keer uit moeten leggen wat de bedoeling was, maar nu is er een aardige jongeman aan het werk. Echter niet voor lang. Na anderhalf uur moest hij lunchpauze houden en bidden enz. Om 15.30 meldde hij zich. Net daarvoor hadden wij besloten om te gaan en waren ons aan het gereed maken om te vertrekken. Toen we hem dat duidelijk maakten keek hij verbouwereerd. Onder het vermelden van waar we stonden en dat de baas daar maar naar toe moest komen gingen we terug naar de wild-camp. Dit alles gebeurde op zaterdag. Zondag zagen we niemand en we zeiden tegen elkaar, als hij maandag nog niet is geweest dan vertrekken we. Maar maandagochtend, daar kwam hij. Ik wilde eerst even met hem praten, maar dat wilde hij niet, hij wilde eerst het werk zien wat wel gedaan was. Hij gaf aan dat het een en ander niet correct was uitgevoerd. Ik vroeg hem even plaats te nemen en vertelde hem hoe die dag was verlopen, en dat we dat niet wilden op die manier. Zoals overal in Marokko, was dat geen probleem. Hij zou zijn monteur ophalen en die zou net zo lang aan de camper werken totdat hij klaar was. Die belofte heeft hij wel degelijk waar gemaakt. Toen de monteur aan de bumper wilde beginnen zat er zoveel speling in dat hij besloot de bumper eerst maar eens los te maken. En ja hoor, het vocht had zijn werk al gedaan. Het hout wat tussen de binnen en achterwand zit was tot 5 cm. In de diepte verrot. Hij bellen naar zijn baas en die kwam meteen poolshoogte nemen. “Groooot probleem, groooot probleem…………. veeeeel werk, veeeeel werk”. En ik dacht gelijk :”veeeeel geld……”, maar we wisten ook dat het vocht het grootste probleem is bij en voor campers, dus we benadrukten hem dat hij het wel heel goed moest maken. Ik heb zelf met de schroevendraaier nog hout ertussen weggestoken, waarop de monteur weer ging bellen en even later kwam zijn collega met een flinke schroevendraaier en een rubber hamer en hij nam het van mij over. Tot aan het gezonde hout heeft hij alles verwijderd. Inmiddels hadden ze in de werkplaats een mal gemaakt van hout waar de bumper inpaste en toen kon het lijmen, schroeven beginnen en natuurlijk het afkitten. Vier en een halve dag heeft hij eraan gewerkt en naar onze mening en gevoel heeft hij dat best goed gedaan, maar we besloten wel in Portugal, waar we ook een afspraak hebben met een campergarage (om onze kachel en boiler te vervangen door een combiketel), een uitvoerige vochtmeting te laten doen.

Gisteren 25 april zijn we vertrokken richting Agadir. De bedoeling was om bij de ‘ Marjane’ (grote supermarkt) onze voorraad aan te vullen en de dag daarna te vertrekken naar de bergen. Tot onze grote verbazing zagen we op zowel de parkeerplaats van de supermarkt als op het daarnaast gelegen camperterrein geen enkel camper meer, terwijl een maand geleden daar wel 40 campers stonden die overdag op de camperplaats stonden en tegen de avond allemaal verkastten naar de parkeerplaats van het winkelcentrum. Op de ene plek mag je overdag niet staan en op de andere plek mag je ’s nachts niet staan. We hadden die avond na het doen van de boodschappen Bart gebeld om hem te feliciteren met zijn verjaardag en hadden natuurlijk Lotte ook nog even aan de telefoon. We vertelden haar deze bijzondere gewaarwording en gingen er maar een beetje vanuit dat het winterseizoen voorbij was en dat het wachten was op de zomergasten. Maar de werkelijkheid was toch net iets anders. We lagen net in bed toen er op de deur werd geklopt. Honden in de stress. Wij ons snel aankleden en naar buiten. Daar stond de bewaker en die vertelde ons dat we er niet mochten staan. Gelukkig sprak hij een beetje Engels en hij legde ons uit dat maar één maand per jaar de plaatsen werden vrijgegeven voor campers, de logica proberen we maar niet te volgen en zijn vertrokken. Toen we hier aankwamen stonk de auto naar diesel en onder de camper zag ik inderdaad een vochtplekje. Dat was wel een probleem, want wij moesten weg terwijl de auto olie lekte. Volgens de bewaker was er na 5 kilometer een camping, dat moest te halen zijn en inderdaad na 5 kilometer was er een camping, maar die sloot om 19.00 uur en we mochten er niet op. Op de vraag van Olga: “ waar kunnen we dan slapen?” antwoordde hij : “oh, hier aan de straatkant.” Dat leek ons wel een beetje al te gek. 100 meter verderop zagen we een parkeerplaats. We zijn daar gaan staan en hebben daar overnacht. De volgende ochtend overlegd wat we moesten doen. We besloten terug te gaan naar de camping, dan hadden we in ieder geval een adres en hopelijk iemand die ons kon helpen bij het zoeken naar een garage. En dat was gelukkig ook zo. De beheerder van dit park belde een garage en binnen 20 minuten stond hier iemand. We hadden de beheerder gevraagd om te bellen naar een Ford dealer, maar dat betwijfel ik sterk. Maar dat zien we morgen wel, want de monteur dook onder de wagen, keek, zag en wist meteen wat er aan de hand was. “Morgen, maandag, tussen 8 en 9 kom ik u ophalen om naar de garage te gaan”. Terwijl hij dat zo besprak zei hij gelijk dat hij expert was in het egaliseren van beschadigingen, want die hebben we tijdens onze reis wel opgelopen. Ik maakte hem duidelijk dat ik daar nu geen interesse in had en dat eerst de camper maar gemaakt moest worden.

Over deze camping het volgende: In 1960 schijnt hier een grote aardbeving te zijn geweest, waardoor veel mensen dakloos werden. Toen is deze camping uit de grond gestampt om mensen een onderdak te bieden in tenten. Van lieverlee stroomde de camping leeg en werden vervangen door buitenlandse toeristen, echter de entourage veranderde niet mee. Het ziet er enorm bouwvallig uit. Het zwembad en de bar zijn dicht, de winkeltjes gesloten, overal onkruid, een haveloze indruk maakt het op ons.

Maar ondanks deze kleine tegenslagen genieten we dagelijks volop van onze reis, die ons naar zoveel mooie, niet te verwoorden plekjes brengt.

Tot dusver ons reisverslag en wij kijken verwachtingsvol uit naar morgen, maar die dag beschrijven we in ons volgende blog. Heel veel groetjes

Olga en Roelof.