Na de eerste week van voorspoed, mooie plekjes, aardige mensen en super-camper komen we in onze nieuwe fase van tegenspoed.

18 juli: we stonden nog op een prachtige plaats in Tsechiëwaar de honden vrij konden rondlopen op een wiland, aan de rand van een bos. Zo nu en dan, eens in de twee uur reed er een auto langs. Op een gegeven ogenblik hoorde Roelof de auto stoppen, hij verwachtte dat de mensen uit zouden stappen en waarschijnlijk zouden zeggen dat we op hun land stonden. Toen dat niet gebeurde keek hij uit het keukenraam en zag dat een vrouw bezig was Bo-Bo te lokken, de deur vanhun auto stond open en de auto rijklaar. Bo-Bo zat halverwege tussen de camper en de vrouw en twijfelde of hij op deverlokkingen van de vrouw in moest gaan. Vanuit het keukenraam floot Roelof en riep Bo-Bo terug. Dit was voldoende voor Bo-Bo om te realiseren dat het verzoek van de vrouw niet kosher was. Roelof naar buiten, maar de auto reed met grote snelheid weg. Hierop besluiten we maar weg te gaan, omdat we niet voortdurend achterom willen kijken ofer kidnappers aanwezig zijn.

Via richting BRNO op weg naar Slowakije. Nog de ervaringen van die ochtend in ons achterhoofd, PANG.....PFFFFF....een KLAPBAND, net buiten BRNO tegenover een benzinestation aan de andere kant van de weg. Toch maar de drukke weg overgestoken, knipperend en toeterend, want daar stonden we veilig, ook al was de manoeuvre dat niet. Via de SOS kregen we ondersteuning van de Tsjechische wegenwacht. Wel vroegen zij of we de band zelf niet konden verwisselen. Kijkend naarde krik en de camper, besloot Roelof maar te zeggen dat dat niet zou lukken. Later bleekhij het aan het rechte end te hebben. De wegenwachtmedewerker had maar liefst twee krikken nodig om de band vrij van de weg te krijgen. De hardwerkende man van de wegenwacht had het in een vloek en eenzucht voor elkaar. Een klein vriendelijk glimlachje en hij verdween, na wat informatie uitgewisseld te hebben. De volgende dag op zoek naar een bandenspecialist.We komen tot de conclusie datmits je de juiste benaming weet, erelke paar honderd meter een bandenspecialist zit.De specialist waar wij terecht kwamen waseen jonge boom van een kerel die met drie klussen tegelijk bezig was, kwam kijken, liep naar een berg oude banden, gooide er een paar links en rechtsom weg en pakte een nog niet geheel versleten band. Hij maakte ons duidelijk dat het die zou worden. Een beetje argwanend (iets meer dan dat) ging ik kijken of de maat wel klopte, en ja hoor, dus niet. Ik sprak hem erop aan, maar met een schouderophalen en het gebaar dat ie maareen klein stukje kleiner was endat dat niets uitmaakte, ging hij verder met die band erom te leggen. Dus loslaten maar. In een mum van tijd had hij de band verwisseld, uitgelijnd en op de camper vastgesjord. Na het betalen van € 4,00 mochten we vertrekken. Kijk dat zijn nog eens prijzen.

Al rijdend en denkend wat zou toch de oorzaak zijn van al een tweede klapband, in december hadden we er ook een in Duitsland , PANG...........STEEN.... tegen de vooruit, een grote ster in het midden. Oorzaak, een passerende auto die een steentje weg laat knallen. De verzekering gebeld die ons doorverbond met CARGLASS Nederland zodat zij een afspraak met een plaatselijke Carglass-garage konden maken. Echter in Slowakije is er geen Carglass. We maken een afspraak voor in Hongarije. In afwachting blijven wij nog maar even in het plaatsje Hostie in Slowakije, Een klein plaatsje ook weer midden in de bossen, waar we op een weiland onze camper parkeren. Drie dagen hebben we daar gestaan, en moesten vanwege gebrek aan water en eten na drie dagen weer vertrekken. Maar drie geweldige dagen. Niemand bemoeide zich met ons, honden liepen vrij en het weer wassuper . De tweede dag was er een festival van blaaskapellen. Wij tussen de locals, een kaartje kopen en genieten () van de ene blaaskapel na de ander. Na wat local-food en een grote cola zijn we al weer vrij snel terug naar ons huisje gelopen. We hebben besloten om opruiming te houden en ons gewicht te verlagen. Dus wat boeken, tachtig procent van het gereedschap en nog wat spul zouden we bij vertrek bij een afvalbak neerzetten. De volgende dag zijn we vertrokken en zo gezegd, hebben we bij een bushalte huisvuil in de daarvoor bestemde bak gestopt en het koffertje en de boeken ernaast gezet.

Nog nagernietend van de laatste drie dagen en zeker 12 kilo minder aan bagage (de camper liet een zucht van verlichting) op weg naar Hongarije. Na een kleine twintig minuten hoorden we sirenes achter ons. Drie politieauto's passeerden ons en hielden ons staande. Gewapende agenten stapten uit en dwongen ons met handen in de nek uit te stappen. We moesten met ons gezicht tegen de camper gaan staan en er werd veel kabaal gemaakt. Mee naar het politiebureau. Intussen ( wat we natuurlijk niet wisten) was de opruimingsdienst en het leger ingeroepen om te kijken wat er in het koffertje zou zitten. Op het bureau was er een officier, die gebrekkig Engels sprak, en ons allerlei vragen stelde over wat onze overtuigingen waren. Na een half uur waren ze op het bureau er toch wel van overtuigd dat we met Osama Bin Laden niets te maken hadden en in het veld kwamen ze erachter dat het koffertje gevuld was met schroevendraaiers, hamers en tangen. In nog eens 15 minuten werd ons duidelijk gemaakt dat ze niet gecharmeerd waren van deze actie ( wij ook niet van die ven hen) en mochten we vertrekken.(redactie mister Fake).