Beren op de weg:

We hadden net Bobo weer binnen gelaten en reden op weg naar de Alpin Ranche. Tot mijn grote verbazing zag ik twee waarschuwingsborden, waarvan op één een koe stond afgebeeld en op de ander een beer. Nu weet ik dat je soms rare borden kunt tegenkomen en ook weet ik na het lezen van informatie over Roemenië dat er in de oerwouden van Roemenië nog beren leven. Maar vaak in beschermde gebieden. Dus een beetje spottend lachend reden we verder. Op de Alpin Ranche aangekomen begon het genieten van de prachtige omgeving, maar daar hebben we al eerder over geschreven. De tweede dag had ik zin om eens een lekker stuk te gaan wandelen. De honden mee, want de ervaring van de laatste dagen leert mij dat het meenemen van de honden eigenlijk betekent; je loopt alleen. Zodra je het bos inloopt zijn de honden weg en pas op het einde van de wandeling staan ze weer bij je, met een uitzondering van onze oude trouwe Odin, die weliswaar in het begin nog met de jeugd meedoet moet toch ook erkennen dat hij een dagje ouder wordt . Hij komt dan rustig achter mij aan sjokken. Wat een genot om zo al licht stijgend door een bos te lopen, waar je alleen maar wat geritsel en vogels hoort en verder ben je helemaal alleen. Al heel gauw verdwijn je met je gedachten naar alles en nog wat, wat schijnbaar toch nog belangrijk is. Wetende dat de honden mij in de gaten houden heb ik inmiddels losgelaten om voortdurend maar om me heen te kijken waar ze zijn. Het ademhalen van Odin achter me is voor mij dan ook voldoende.

Na een flinke tijd gelopen te hebben zag ik iets glinsterends in de grond staan. Mijn nieuwsgierigheid dwong mij om te onderzoeken wat het was en het bleek het lemmet van een mes te zijn, vlijmscherp en het moet er niet zo lang gelegen hebben. Nu moest ik toch even om me heen kijken of ik iemand zag van wie dat mes zou kunnen zijn. Ik vond het zonde om het te laten liggen en stak het in mijn broeksriem en liep verder, en dan komen de mooiste, wildste en spannendste verhalen naar boven over dat mes . Ik voortdurend voor me uitkijken of ik nog iets zou vinden, maar helaas dat was het. Ik verzeilde dan ook weer in mijn meditatieve wandeling en ging maar door. Het moet ongeveer na twee en een half uur zo wandelen zijn dat ik dacht; nu is het wel genoeg, ik keer maar weer eens om naar huis.

Ik hoorde Odin nog steeds achter me en kreeg zowaar een beetje medelijden met hem, het oudje moest maar meesjokken. Ik keek voor me en zag plotseling Harrie, Bobo èn Odin. Langs mij heen kijkend en verstijfd. Nu kreeg ik een koude rilling, want ik hoorde hem wel. Heel voorzichtig keek ik om en mijn hand zocht automatisch de plaats waar ik het mes had opgeborgen. Tien meter achter me zat op zijn achterpoten een jonge beer. Mijn hoofd begon te bonken, het zweet brak mij uit en ik kreeg het stervenskoud. Want waar een jong is, is ook een moeder. Ik dankte God dat de honden stil bleven, langzaam keerde ik me om, zonder hem recht in de ogen te kijken. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd, dit was het uur van de waarheid en het einde van de wereldreis. Voorzichtig links en rechts kijken of de familieleden van deze prachtige jonge beer in de buurt waren. Ik dorst geen ledemaat te bewegen en de honden ook niet, want ze zaten versteend te wachten wat de roedelleider zou doen. Uit angst dat de beer een geluid zou maken stonden we daar maar stil en ik begreep dat ik iets moest doen om dit te overleven. Ik keek naar de drie honden en overwoog om één van de honden op te offeren om zo ruimte te krijgen om te vluchten. Als eerste keek ik naar Bobo, maar dacht, zij heeft nog een heel leven voor zich en trouwens, er zit ook maar weinig vlees aan. Harrie dan….tja die moet de taak van Odin over gaan nemen, en hij is vel over been, daar hebben we ook niks aan. Dan blijft alleen onze trouwe Odin over. Hij heeft tenslotte een mooi leven geleid en er zit het meeste vlees op. Met Tao in mijn achterhoofd wist ik, mits ik het hem zou uitleggen, ik met een gerust hart zijn leven mocht nemen. Het was alsof hij het al begreep. Kwam naar me toe, ging naast me zitten en strekte zijn hoofd omhoog om de daad gemakkelijker te maken voor mij. Ik pakte het gevonden mes, en Odin legde zijn poot op mijn arm, wat ik interpreteerde als zijnde, we doen het samen. ROETSJ…. Odin viel op zijn zij, ik keek op en zag dat moederbeer met nog twee beertjes inmiddels waren gearriveerd, alleen gromde ze nu. Ik wist dat ik nu heel snel moest handelen. Ik deelde Odin in een paar grote brokken en gooide eerst een stukje van me weg. Een van de kleine beren ging er op af maar moederbeer nam daar geen genoegen mee, bleef staan en werd nog dreigender. Toch moest ik haar en haar kinderen van het looppad zien te krijgen. Gooide nog een stuk vlees, weer iets verder en daar schoten de andere jonge beren op af. Ik dacht nu of nooit, de overgebleven stukken gooide ik weer verder weg en ja nu ook grommend ging moederbeer op de prooi af. Het was of Harrie en Bobo daar op hadden zitten wachten, want met een rotgang vlogen ze via het pad de weg terug. Heel langzaam begon ik te lopen en steeds sneller en sneller, niet meer wetend waar ik was of liep. De weg van ruim twee uur, heb ik in 15 minuten teruggelopen, maar wat nu? Hoe moest ik het Olga vertellen en wat zou zij van mijn beslissing vinden, ze zal toch niet denken dat er buiten de drie honden nog een optie was ?