Konacik 2

Vandaag 27 oktober 2013 staan we in Konacik op een mooi plekje pal aan de zee en we hebben nog steeds niet de definitieve beslissing genomen om ons visum te verlengen of niet, maar daar later meer over. Bij het vorige verslag over Konacik beloofden we om een aantal foto’s te publiceren, echter het weer zit niet mee. Het is en blijft droog en warm. Toen wij aankwamen stroomde door het ravijn vanuit de bergen een overweldigende massa water. Echter nu staat de beek droog, daar hebben we inmiddels wel foto’s van gemaakt, maar de serie is niet compleet als er geen foto van een stromende beek bij zit, dus wachten we maar op regen. Overdag is het hier in de zon toch nog gauw 30 graden, maar de dagen worden al wel korter en de avondtemperatuur daalt vrij snel naar 14 graden. Binnenkort moeten we de honden-hotelletjes op gaan zetten zodat de honden wat beschutting hebben.

Op 16 oktober hebben we tijdelijk afscheid genomen van Fadil en zijn richting het zuiden naar de Syrische grens gereden. Vlak voor het dorpje Kale zag Olga een oprit naar de bergen. Een stukje achteruit gereden en vervolgens de oprit op gereden, het was inderdaad weer een super plek. Aan de ene kant de zee in de diepte, aan de andere kant konden we zo de berg oplopen. We stonden al wel wat hoger, dus vooral tegen de avond en in de nacht was het al frisser, maar hier konden de honden weer lekker los, ze liepen niemand in de weg. Na twee dagen zijn we weer verder getrokken door de noodzaak dat we water moesten hebben.

Na 2 kilometer reden we door het dorpje Kale en nu zag Olga aan de rechterkant een verlaten militaire basis, dus zijn we die maar opgereden en op een platform met uitzicht op zee gaan staan. We hadden net water en boodschappen ingeslagen en konden dus drie dagen zonder problemen daar blijven. We lieten de honden ook hier weer gelijk los, want we dachten:” hier komt niemand”, maar dat was niet helemaal het geval. Deze verlaten basis werd nu gebruikt als sluiproute om twee delen van het dorp met elkaar te verbinden. Niet dat het druk was, maar de mensen zijn ook hier toch wat angstig voor de honden. We hebben drie dagen ontzettend genoten op die plaats. Op de tweede dag sloeg het weer om en begon het onbedaarlijk te regenen en te stormen. De zee werd alsmaar wilder en we genoten van het uitzicht. De derde ochtend ’s ochtends om vijf uur is Roelof buiten gaan zitten om van de zee en van de rust te genieten. De vierde dag moesten we weer proviand en water hebben en besloten om naar Isikli terug te rijden om boodschappen te doen, omdat we het gevoel hadden dat we in Kale een iets te hoge prijs moesten betalen voor onze boodschappen. Hertzelfde gevoel kregen we ook in Isikli. Maar goed, vanaf Isiklii weer terug naar Kale op de berg, maar hebben onderweg nog mandarijnen en olijven geplukt.

Aangekomen op ons plekje in de bergen konden we weer van onze rust gaan genieten. Eén ding bleef maar door ons hoofd spelen:” blijven of vertrekken?” Op de een of andere manier hadden we de indruk dat we onvoldoende informatie hadden betreffende het verlengen van ons visum en besloten, toen we weer proviand en water nodig hadden naar Arsuz terug te rijden om bij het politiebureau daar informatie te vragen. Daar aangekomen was er wel een politiebureau maar die waren niet bevoegd om een visa te verlengen, daarvoor moesten we naar Iskenderun 30 kilometer verderop. Na het inkopen van proviand weer naar Konacik, nu pal aan de zee, op een plekje dat we al eerder hadden ontdekt. Na twee dagen hier gestaan te hebben ,wat ons erg beviel.

Inmiddels maken we hier met steeds meer mensen kennis en bij één familie komen we haast dagelijks, in ieder geval brengen ze elke dag wat lekkers, en Olga heeft ook al twee keer voor hen gespeeld. Het gezin bestaat uit vader, moeder en drie dochters waarvan de middelste (28 jaar ) nog thuis woont en die inmiddels vioolles van Olga krijgt. Elke dag een stukje. Overigens is de vader onlangs geopereerd aan een liesbreuk en heeft de ziekte van Parkinson. Vanuit Topzorg heb ik de ziekte van nabij meegemaakt en het is een afschuwelijk ziekte.

Hoe verloopt nou zo’n kennismaking? Allereerst kwamen Manolya en haar moeder elke dag even bij ons aan met mandarijnen en andere dingetjes om een praatje te maken (Manolya spreekt Engels ) Vader kon niet mee wegens zijn ziekte (spreekt zeer vloeiend Engels en blijkt de aanstichter van het contact buiten de deur te zijn) We beloven langs te komen en de viool mee te brengen. Dit huis is hun zomerhuis, heel ruim, drie lekkere banken . Gladde tegelvloer, weinig tierelantijnen op de kasten en muren, géén muziek, wel een TV, die meteen uit gaat. We krijgen een kopje Turkse koffie (met melk en suiker, en gelukkig zonder lepeltje, je mocht eens willen roeren, dat kun je dus beter niet doen, de drab zit onderin) Glaasje water ontbreekt niet, heerlijk. Vader is woordvoerder, vertaalt af en toe voor zijn vrouw, zij stelt ook vragen, Manolya rent af en aan met koffie en koek. Af en toe gaan de gesprekken dwars door elkaar heen, een kakofonie van Turks en Engels. Vader heeft lang overal in Europa gewerkt, heeft een erg heldere geest, is spits, adrem en geniet met volle teugen.

Na de koffie komen de kopjes thee tevoorschijn, met stukjes brood (zelf gebakken) en roomboter. Is je kopje leeg, dan wordt vliegensvlug bijgeschonken door Manolya, die af en aan rent. Manolya is ook een kei in het zoeken van vruchten en plantjes, zo wijst zij ons op een eetbaar plantje, wat je overal kunt vinden en in sla of omelet kunt stoppen. Manolya is ook bij ons op visite geweest in de camper, en is een bron van allerlei informatie over Turkije, het leven van de mensen en de vrouw in het bijzonder, zij heeft een sprankelende geest van haar vader geërfd, is heel vrijgevochten en zegt zelf dat ze de beste vader heeft die ze zich kan wensen als dochter. Zij zou dolgraag willen reizen maar gek genoeg beschikt ze niet eens over een eigen paspoort, teveel vragen, te moeilijk om te realiseren, te duur?

Gisteren had Olga een beetje last van hoofdpijn en ik werd door drie mannen van hiernaast meegenomen naar een omheinde plek hier niet ver vandaan. De omheining werd vakkundig even opengemaakt en we liepen naar binnen. Op die plek heeft vele Jaren geleden een Katholieke kerk gestaan en de graftombes van de geestelijke vader ,die vergelijkbaar was, volgens de mannen, met de paus in Rome staan open en bloot. De kerk is verwoest en schatgravers hebben al het goud meegenomen. Het leger heeft daar met harde hand ingegrepen en het ligt nu in ruste. Volgens de mannen moet er nog heel wat onder de grond liggen, maar er mag niet naar gezocht worden. Ikzelf denk dat het te maken met het Katholicisme. Maar zal zeker dit nog met onze nieuwe vrienden bespreken. Ook heeft onze lerares contact met ons gezocht voor het maken van een afspraak, wat we zeker gaan doen, want op die manier krijgen we beetje bij beetje meer inzicht in het leven in Turkije, met name deze streek.