Tussen Gytheio en Skala in de duinen, vlakbij het strand

Op dinsdag 3 december zijn we op deze prachtige plek gearriveerd, en heden 13 januari 2014 staan we er nog. Het is een rustige plek aan de zee en duinen in een baai, zodat, zodra de zon schijnt ( op dit moment nog steeds vaak) het meteen tussen de 22 en 25 graden is. Na een dag of vijf zon, krijgen we meestal een dag of drie bewolking en regen. De honden lopen grotendeels van de dag vrij rond. Olga neemt s ’morgens de grote wandeling voor haar rekening via strand, duinen en vaak een stukje berg. Ze komen vaak na ruim een uur bij de camper aan voor een ontbijt. Ook Olga’s ontbijt staat dan klaar. Inmiddels hebben we toch zo’n vaste dagprogramma ontwikkeld. Na het ontbijt wordt er om de beurt cello gespeeld en geoefend, tot een uur of 15:30 incl. lunch en tussendoor de afwas en de was gedaan, water gehaald, en afval verwerkt,. Dit laatste beperkt zich niet tot ons eigen afval, want Olga komt na haar ochtendwandeling regelmatig met een grote zak strandafval terug, die ze hier in de container kwijt kan. Als echte strandjutter neemt ze ook andere vondsten mee zoals koffieschepjes, die we nu gebruiken voor de koffie, cacao en de suiker. Ook heeft ze een flinke verzameling aan steentjes en schelpen meegenomen, zodanig veel dat ze een museum heeft kunnen inrichten. Deze is te bezichtigen via de afdeling ‘foto’s ‘. Het museum bestaat uit een begane grond en vier etages. Dus bij het bekijken van de foto’s, neem er wat tijd voor.

De honden kunnen hun geluk niet op, althans zo interpreteren wij dat. Met de uitzondering wanneer de jagers hier in de duinen aan het jagen zijn. Het jagen betekent eigenlijk hier op deze plek het neerhalen van een bepaald soort vogel die, denken wij, schade teweegbrengt aan de olijf en fruitbomen. Ze worden opgejaagd en op een andere plek staat iemand om ze af te knallen. Eerst dachten we dat het om konijnen of watervogels ging, omdat hier ook veel moerasgebied is, wat onder de bescherming van archeologisch vindplaatsen valt, maar nu blijkt dat dit niet het geval is.

Zo’n anderhalve week geleden ging het ’s nachts zo heftig tekeer dat we om half drie besloten om een hoger plekje op te zoeken. Het water kwam met bakken tegelijk uit de hemel en we waren bang dat wanneer de grond het regenwater niet langer zou kunnen opnemen, wij de volgende ochtend vast zouden komen zitten. Roelof werd als een brandweerman in de regenkleding gehesen, ging alles buiten loskoppelen en inpakken om vervolgens de camper op een hoger punt te zetten. De samenwerking liep voorspoedig, we hadden allebei onze taakjes, eentje buiten, eentje binnen en op die manier konden we snel vertrekken. Wel hebben we ervan geleerd dat, indien er regen voorspeld wordt, we niet alles buiten uitgestald moeten laten staan.

Tijdens ons verblijf hebben we hier Joli en zijn vrouw Mali ontmoet met hun aangenomen zoon Judy. Ze wonen hier driehonderd meter verderop op de berg in een klein huisje. Dertig jaar geleden waren ze hier gearriveerd in hun camper en zijn hier op vier maanden per jaar na gebleven. In die vier zomermaanden werkt Joli in Duitsland als vrachtwagenchauffeur. Na vijftien jaar kregen ze van de eigenaar van deze grond ( waar wij nu ook op staan) een schuurtje toegewezen waarin ze gratis mochten wonen, maar ze moesten het zelf wel opknappen. Dat hebben ze ook gedaan en het heeft een sfeer vanuit de hippietijd. Hun aangenomen zoon heeft een piepklein huisje iets verderop de berg op , van twee bij drie meter en ook de moeder van Joli van 74 jaar woont in een camper dicht bij hun huisje. Allemaal beschut tussen de bomen. Tijdens hun verblijf hier in Griekenland maakt Joli gietijzeren houtkachels, heel mooi om te zien en ze branden perfect. Ook maakt hij sieraden op bestelling. Mali , zijn vrouw, die houdt zich bezig met alternatieve geneeswijzen, door middel van allerlei kruiden.

Ook hebben we hier een Duits echtpaar ontmoet die ook al vele jaren aan het reizen zijn, maar ook nog een klein huisje in Duitsland hebben en daar verblijven ze over het algemeen tijdens de zomermaanden. Overigens alle reizigers die wij tegenkomen reizen voor een maand of zes tot acht en verblijven voor de rest van het jaar in een klein huisje wat ze ergens hebben gekocht en niet altijd in hun geboorteland. Dit koppel verblijft deze wintermaanden in een woning van vrienden. Zij hadden gekozen voor de overtocht vanuit Bari (Italië) naar Griekenland. Op de laatste dag , bij het verlaten van de boot, viel de vrouw en brak haar been. En hier begint de afschuwelijke ervaring van de gezondheidszorg in Griekenland. Zonder in te gaan op al te veel details, kwam het hier op neer dat ze overal uren moest wachten en dat mevrouw twee dagen in haar eigen urine in bed lag, omdat haar man de kinderen op ging halen van een vliegveld, wat niet naast de deur lag. Wanneer je niemand hebt om voor je te zorgen, wordt er niet voor je gezorgd, tenzij je verpleeguren inhuurt. Deze mensen zijn zo geschrokken van hun laatste ervaring dat ze besloten hebben om in mei terug te gaan naar hun huisje en niet meer te reizen. De vrouw daarentegen betreurd het dat ze dat huisje nog hebben, was liever net als wij door blijven reizen, maar het huisje aanhouden en reizen tegelijk, dat kunnen ze niet meer bekostigen. We hebben inmiddels meerdere verhalen gehoord over de gezondheidszorg hier. Alleen de privéklinieken, die onbetaalbaar zijn, leveren kwaliteit, de rest is een regelrechte ramp. Medicijnen worden niet vergoed en de zorg is voor de rest slecht. Bejaarden en verpleeghuizen zijn hier in principe niet. Misschien met uitzondering in de grote steden, maar voor zover wij weten ook daar niet. Hier in de buurt is er een klein verpleeghuis gevestigd in een klooster. Eten, daar was geen geld voor volgens de priesters en de gemeenschap moest maar geld inzamelen voor eten, en dat gebeurt nu ook. Ook hadden ze 5 rolstoelen weten te bemachtigen, maar die werden niet door het personeel geaccepteerd, met de mededeling: “wij hebben geen tijd om de mensen in een rolstoel te zetten, laat staan er mee te rijden, dus neem ze maar weer mee terug”. Het deed mij denken aan mijn oma Smink die 60 jaar geleden naar een verpleeghuis moest, in bed werd gelegd en er niet meer uit kwam. Zo is het hier ook, ben je zelf niet voldoende op de been, dan belandt je in bed en daar blijf je.

De Grieken hier, zoals wij dat ervaren en horen hebben het zwaar, maar dat ligt ook wel een beetje aan hun cultuur. De zorg gaat uit naar hun eigen gezin en voor de rest bemoeien ze zich nergens mee, behalve als ze een gemeenschappelijke vijand hebben zoals nu, de regering. Griekenland is opgedeeld in drie machthebbers: de regering, het leger en de kerk. Ik begrijp werkelijk niet dat een land als Griekenland volledig bij de EU hoort. In Nederland las en hoorde ik dat een land aan zoveel voorwaarden moet voldoen om lid te kunnen worden. Waar al die miljarden naar toe zijn gegaan om Griekenland bij de EU te krijgen weet ik niet, maar ik zou liever in Turkije leven dan hier in Griekenland. Ook de mensen zelf bekoren mij niet, ze willen je best iets verkopen, maar ze moeten er geen moeite voor hoeven doen, en het helpen bij een probleem, vergeet het maar. We hebben ook andere verhalen over de Grieken gehoord, dat ze aardig en behulpzaam zijn en dat ons beeld wordt veroorzaakt door de ellende waar het land zich nu in bevindt, in de steden moet het nog erger zijn. Heb je geen werk, dan heb je geen huis en geen eten. Er is absoluut geen sociale opvang (hoezo Europese wetgeving?).

Op 23 januari hebben we een afspraak bij een (particuliere) tandarts, en vervolgens gaan we van daaruit naar Monemvasia, een piepklein eilandje via een brug verbonden met het vasteland. We hopen daar ook een klein week te staan, en vervolgens nog een honderd kilometer zuidelijker naar het plaatsje Neapoli en vandaaruit gaan we weer langzaam naar het Noorden toe. Waar we deze plek zeker nog aan zullen doen om nog een week of twee te verblijven en verder…….. is het koffiedik kijken. In grote lijnen zullen we via de kust naar het noorden rijden, via Albanië, de boot nemen naar Bari in Italië, via Sicilië naar Tunesië, Algerije en Marokko. Maar zoals het vaak bij ons gaat er zijn meer mogelijkheden, we wachten maar af waar de weg ons naar toe brengt.