Van Karavostai naar Vathia (Mani)

Dryalos, vrijdag 18 februari 2014

Op 11 februari zijn we vertrokken van Karavostai nadat onze vrienden ( zo zijn we de mensen gaan noemen die we tegen komen en waar we iets mee hebben) de tiende zijn vertrokken. Olga heeft voor de twee Duitse vriendinnen nog een concertje gespeeld (de Gavotte van Lully) op de viool. We hebben afgesproken dat we de volgende keer samen op de cello Menuet III van Bach zullen spelen als afscheid. Ook de Franse familie (echtpaar plus twee kinderen) die maar 1 dag hebben gestaan vertrekken. Afgelopen zondag hadden we ’s avonds een familie diner in de Taverna met de Franse familie, de twee Duitse vriendinnen, Michael, nog een Duits koppel en de familie van de Taverna. Het was ontzettend gezellig en lekker. De beide Duitse vriendinnen nemen naast ons plaats, wij zitten tegenover elkaar aan het einde van de tafel en één van de vriendinnen legt haar handen in haar nek en zegt: ”dit is rijkdom” (hier bedoeld ze mee de wijze van leven). Wij kunnen hier voor de honderd procent mee eens zijn. Na het diner heeft Olga nog een hele tijd met de Franse meneer zitten praten, die overigens goed Engels sprak. Maar na hun vertrek de volgende dag kwam alweer een nieuwe camper aan en dit keer Noren. Dit was even een minder groot succes. De Noor valt bij mij in de categorie Popi Jopi. Na het uitstappen was hij al bezig met onze honden. Die hadden we vastliggen vanwege het Duitse koppel dat nog niet was vertrokken en die ons hadden verzocht om ze vast te leggen omdat zij bang was voor grote honden. Dus toen de grote Noor op de aangelijnde honden afliep begonnen die natuurlijk te blaffen. Hij liep terug naar zijn camper, haalde zijn eigen hondje, ook aan de lijn, en ging daarmee net buiten het bereik van onze honden heel indringend staan kijken. Waar hij dat geleerd heeft weet ik niet, maar dat is typisch iets wat je juist niet moet doen. Daarbij keek hij heel indringend naar Bobo die nog aan het blaffen was. Odin en Harrie waren inmiddels alweer gaan liggen. Ik wilde hem juist verzoeken om dit niet te doen en hij paste de Cesargreep toe bij Bobo en dat viel bij mij in het verkeerde keelgat. Ik verzocht hem vriendelijk maar zeer indringend dat niet te doen, weg te gaan en vooral weg te blijven. Dat heeft hij ook maar wijselijk gedaan. Even daarna kwam nog een camper met een Engels koppel, maar die waren weer zeer relaxed en vriendelijk. Jammer op zo’n laatste dag, want de volgende dag zouden wij ook weer verder gaan.

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken, het was heerlijk weer en de zon scheen uitbundig. Aan de overkant van de baai hebben we even in de zon staan kijken op een hoogte van 300 meter. En ook hebben we een filmpje en wat foto’s gemaakt. Vervolgens verder de bergen in die langs de kust liggen. Voorbij Areopoli liggen een groot aantal grotten. Helaas zijn we die voorbij gereden, ons Grieks is nog niet zo goed dat we alle borden kunnen lezen. Maar op de terugweg willen we er evengoed nog langs. Twintig kilometer verderop stopten we om van het uitzicht te genieten en wilden daar ook een uurtje blijven staan. Op een gegeven ogenblik zagen we een auto van de weg af naar de kust rijden, maar een weg zagen we niet, alleen het beginstukje. We besloten om meteen te vertrekken en op onderzoek uit te gaan en kijken of we er ook konden komen. Het was een steile weg naar beneden, en we besloten de gok maar te wagen. Onderweg ben ik drie keer gestopt om een stukje achteruit te rijden om te kijken of dat ging. Dus met goede hoop daalden wij alsmaar verder af. We hebben namelijk al één keer een weg naar boven willen rijden en op een gegeven ogenblik zei onze Junior 5000: “ik ben moe, dit is mij teveel, ik wil terug”. Olga moest toen fungeren als loods en zo hebben we langzaam de camper de berg af laten glijden tot een plek waar ik, met moeite overigens, kon keren. Maar goed, dat is verleden tijd en we denken dat we deze weg wel weer naar boven kunnen rijden.

Dryalos……Wat een idyllisch plekje. Onderaan de weg een pad naar links en naar rechts, allebei doodlopend. We namen de linker en staan nu hier voor de vierde dag. Eén keer per dag komt er iemand langs en vandaag zelfs twee keer; de eerste om oud ijzer te zoeken en de tweede, een echtpaar, om plantjes en kruiden te zoeken. Die plantjes worden als sla of in een omelet gegeten. Ook zij zijn bang voor de honden, dus moeten de honden even naar binnen zodat zij langs de camper op kunnen lopen en meneer vroeg of wij de honden binnen wilden laten voor een half uurtje. Na dat half uurtje geplukt te hebben vertrokken ze, maar niet zonder ons sinaasappels en een flesje olie te geven en te vertellen dat hij 74 jaar oud was en natuurlijk moest hij vervolgens mijn leeftijd ook weten. Nadat hij die vernomen had gaf hij mij te kennen dat ik nog een lange weg voor de boeg had. Alle dagen dat we hier staan hebben we zon, wind en zo nu en dan wat regen gehad. De weersomstandigheden veranderen hier in één à twee minuten tijd. Van heldere blauwe hemel tot donkere wolkenmassa’s op de bergen aan onze rechterzijde. Voor Olga aan haar linkerzijde. Als we van plaats veranderen is het net andersom. Dit is weer zo’n plek die niet te beschrijven is. Om de haverklap verbazen we ons over de natuur en de veranderingen van zee en lucht. De honden zijn lekker de hele dag vrij buiten en vooral Bobo zwerft hier het hele gebied af. Maar op een fluitje komt ze snel aangerend om te kijken of er wat te halen valt. Ook is het een ideale plek om cello te spelen, lekker in het zonnetje oefenen we om de beurt onze stukken om vervolgens ze samen te spelen. En dat gaat steeds beter.

Tijdens het naar beneden rijden zagen we een piepklein kerkje. De tweede dag ben ik gaan kijken of het ook nog dienst had, en jawel, met een beetje wrikken aan de deur kon ik naar binnen, er stonden stoelen, er was een gelegenheid om een kaarsje op te steken en natuurlijk hingen er overal geloofsprenten aan de muur. Deze plek hebben we meteen als onze meditatieplaats gebombardeerd. Heerlijk rustig bij een kaarsje, even helemaal los komen van alles en iedereen. Onze Vipassana techniek helpt daar uitstekend bij. Echter het water in onze tank is na vier dagen haast op, dus moeten we morgen weer verder.

Na het vertrek en op weg naar Vathia (zuidpunt van de route) kwamen we door het dorpje Kita, en haalden daar levensmiddelen. We kopen tegenwoordig alles voor een kleine week in, zodat we , indien we een mooie plek vinden, ook wat langer kunnen staan. Na zeshonderd meter ging er een zijweg rechtsaf , omdat het nog vroeg was besloten we maar de gok te wagen en na anderhalve kilometer prachtig natuurgebied kwamen we langs een begraafplaats met een ruim grasveld waar we onze camper konden neerzetten. Een voltreffer!

We besloten dan ook om hier te blijven staan. Water kunnen we van de begraafplaats halen, dus we hebben alles wat we nodig hebben. En hier, in deze streek krijgen we een beetje het Turkse gevoel weer terug. Er rijden niet veel auto’s langs, maar de mensen die langsrijden zwaaien, toeteren en zijn vriendelijk. We maakten kennis met een imker, die alles over zijn olijven en bijen vertelde. De derde dag dat we er stonden kwam een oude moeder met zoon de begraafplaats bezoeken. Olga en ik hadden dezelfde gedachte. Als ze eruit komen gaan we voor ze spelen. Olga zette alles gereed, inclusief twee stoelen voor de toeschouwers en dan maar even wachten. Olga ving ze op bij de uitgang en moest ze even helpen de drempel over te komen om inderdaad te komen luisteren. We hebben het nummer Chanson Triest van Tsjaikofsky gespeeld. Ze waren ontroerd en bedankten ons met hun hand op hun hart en gingen naar huis met hun overdekte driewielerbromfiets (in het Italiaans: Furgoncino)

Later op die dag zijn we lopend naar een piepkleine dorpje gelopen. Olga had tijdens haar ochtendwandelingen de route al voor ons uitgestippeld. Onvoorstelbaar kleine straatjes en huisjes en jawel, daar staat ook de furgoncino! Eén van de huisjes stond leeg met de deur open, we hebben een kijkje binnen genomen en je kunt je nauwelijks voorstellen dat hier mensen, inclusief kinderen hebben geleefd.( Voor diegene die het Pauperparadijs van Suzanna Jansen en/of een bezoek hebben gebracht aan het openluchtmuseum in Arnhem kunnen zich dit misschien inbeelden.) Ook ontdekten we een oude graanmolen (zie de foto’s van deze wandeling)

We zitten volop in de prachtige streek: Mani.

Uit de Groene Gids:

Mani was lange tijd een onafhankelijk gebied met eigen regels, ingedeeld in kapiteinschappen of clans onder het bevel van onbuigzame leiders. Deze clans bouwden versterkte torens als teken van hun macht: vijftien tot vijfentwintig meter hoge, vierkante of rechthoekige gebouwen met drie of vier verdiepingen en evenzoveel vertrekken, onderling verbonden door een ladder. Bij een verrassingsaanval hoefde men zich alleen maar op de bovenste etage te verschansen, de ladder weg te halen en op elke indringer te schieten die zich in het gezichtsveld waagde. Eeuwenlang moordde zo het ene dorp het andere, de ene familie de andere uit, voor een nietig stukje land, in een eindeloze vendetta. Aan het einde van de negentiende eeuw stonden er nog achthonderd torens in Mani. De meeste in het Zuiden. Vathia (zuidpunt) en Kita,( iets verder naar het Noorden) hebben verreweg de meeste torens.

Het platteland van Mani is, als om het krijgsbeeld van de krijgstorens te verzachten bezaaid met byzantijnse kerken en kapellen, waaronder een aantal uit de negende eeuw. Het zijn veelal koepelkerkjes met een plattegrond in de vorm van een Grieks kruis, een leistenen dak en muren van natuur- en baksteen, verfraaid met marmer, vaak afkomstig uit gebouwen uit de oudheid of de vroeg Christelijke periode. Het interieur blijkt in schoonheid niet achter (probeer of ze open zijn of ga de sleutel bij de dichtstbijzijnde buur vragen) en is vaak versierd met schitterende fresco’s.

20 februari 2014:

Gisteren aangekomen in Porto Kago, (verder naar het zuiden kunnen we niet) een dorpje bestaande uit vier restaurantjes, drie huisjes, en negen appartementen. Doodstil!!!!! Eén cafeetje was open maar hadden geen internet dus daar hadden we niks aan. Voor de rest was er niemand. We staan op een camperplaats die in het seizoen aangegeven wordt als vrije, kosteloze camperplaats, maar je bent wel verplicht een diner te gebruiken (wat is dan de definitie van kosteloos) In ieder geval hoeven wij ons daarover niet druk te maken, want zoals gezegd, het lijkt hier wel een spookstad. Voor ons is het een ideale plek, prachtig aan een kleine baai, wederom de honden los en al vierentwintig graden. In de middag hebben we een wandelingetje gemaakt en kwamen uit, wederom bij een van die kapelletjes. En we hebben er een beetje de gewoonte van gemaakt om dan een kaarsje op te steken voor al onze geliefden en even te mediteren. Ook hebben we volop weer cello kunnen spelen. Olga heeft vier setjes van zeven á acht stukjes gemaakt en we zijn nu begonnen met samen repeteren van het eerste setje. De ene keer gaat het wat beter dan de andere keer, maar er zit verbetering in. We hopen over een maand of drie met ons eerste setje voor de dag te kunnen komen. De dag van vandaag begon met veel bewolking die rond half twaalf langzaam wegtrekt waardoor de zon af en toe tevoorschijn komt, indien dat het geval is blijven we hier nog één dag en gaan dan terug naar ons vorige plekje (aan de begraafplaats)