Welkom in Macedonië

Op 25 april ruilden wij Griekenland in voor Macedonië. De douanier vroeg ons, zoals overal of we iets hebben aan te geven, waar we vandaan komen en waar we naar toe gaan. En hoe lang we zullen blijven. Dan zeggen we altijd: “Dat weten we niet, we reizen maar wat heen en weer en we zien wel waar we uitkomen” . Dan volgt altijd de vraag: “Wanneer gaan jullie weer naar Holland toe?” Dan zeggen we : “De eerst komende jaren niet”, dan volgt meestal een grote glimlach, “Hoezo?”, dan doen we ons verhaal. De glimlach wordt groter, ze vragen iets over de honden, geven onze papieren terug en ze wensen ons een fijne toekomst tegemoet. Dat geeft ons eigenlijk altijd een super gevoel…… Dan eerst geld omwisselen, en gaan rijden. Onze eerste indruk geven we meestal in het eerste anderhalf uur en ook in dit land was het meteen goed. Veel groen, mooi landschap, netjes, schoon en vriendelijke mensen. Aangezien alleen de grote wegen vermeld worden op de Tom Tom hebben we daar niets aan. Mariet had ons de kaarten van Macedonië en Albanië al opgestuurd, dus moesten we op de ouderwetse manier rijden. We hadden een route uitgestippeld en die volgden we totdat we in een klein dorp terecht kwamen en de weg die er had moeten zijn was er niet…… Gelukkig stonden er een paar jonge mannen buiten en Olga ging eens vragen. “Nee” zeiden ze, “die bestaat niet”. ”Ja” zegt Olga, ”die weg staat op de kaart, dus die moet er zijn”. Dat ging even zo heen en weer totdat Olga zich gewonnen gaf en accepteerde dat die weg er gewoon niet was, dus wij terug en maar een andere route genomen. Bij de eerste stad Krivogastani zagen we een redelijke supermarkt en hebben onze voorraad op peil gebracht, geholpen door een meisje, waarvan Olga helemaal hotel de botel werd vanwege haar mooie mokka-kleurige ogen. Ze was zeer vriendelijk, sprak een mondje Engels en hielp gevraagd en ongevraagd. Het was werkelijk een schat. Voordat we de bergen weer in gingen hebben we maar even de gastank en de dieseltank gevuld, en wat denk je? Nee raden kun je dit niet, maar hier was Bavaria ALCOHOLVRIJ !!!!!!!

Na het inslaan van enkele blikjes en bij het tankstation overnachten zijn we de bergen ingegaan. Tweeduizend meter hoog, waar de sneeuw nog niet allemaal was gesmolten. Vervolgens ietsje naar beneden en we kwamen aan in een piepklein dorpje: Galicnik. Een enorm mooi uitzicht, Waarschijnlijk is hier in de zomer meer te doen, want er was zelfs een voetbalveld. Op de parkeerplaats daarvan hebben we twee nachten gestaan. Ontzettend mooi en rustig. Sowieso lijkt ons Macedonië een heerlijk land om op vakantie te gaan, het heeft ontzettend veel te bieden aan natuur en natuurlijke bezienswaardigheden.

Maar inmiddels raakte onze voorraad weer op en moesten we vertrekken. Onderweg reden we door een gebied waar vele vlaggen wapperden, maar anders dan de Macedonische. Op een gegeven ogenblik konden we onze nieuwsgierigheid niet bedwingen en stopten bij twee jonge mannen die langs de kant van de weg pauze stonden te houden. We vroegen hen wat voor vlag dat was. Het bleek de Albanese vlag te zijn. Zij legden ons uit dat in dit gebied veel Albanezen wonen en dat ze maar hun eigen vlag langs de hele weg lieten wapperen. Zijzelf kwamen ook uit Albanië en ze vonden het maar wat zwaar om in Macedonië te verblijven. In zijn geheel kwam het ons vreemd over. Maar hebben er verder daar geen blijk van gegeven. Nu we wisten wat het was, was het voor ons voldoende. Maar vreemd vonden we het wel. Want het was niet zomaar ergens een vlag, het was elke lantarenpaal door het hele gebied heen, alsof ze dit stuk land hadden geconfisqueerd.

De route die we hadden uitgestippeld bleek achteraf korter te zijn dan we dachten dat die zou zijn. En zo stonden we toch eerder dan gewenst bij de grens van Albanië. We hebben nog overwogen om langer in Macedonië te blijven, maar dan moesten we haast anderhalve dag dezelfde weg terug rijden om vervolgens een nieuwe richting op te kunnen gaan. Dat hebben we dus maar niet gedaan, en zo belandden we op 2 mei aan de grens van Albanië. Alvorens we de grens overgingen hebben we ons Macedonische geld opgemaakt aan boodschappen.

Aan de Albanese grens bleek de douanier Italiaans te spreken en Olga stal zijn hart. Hij glunderde helemaal en de controle was dan ook een wassen neus, maar hier hadden we na anderhalf uur rijden niet dat hele fijne gevoel zoals bij Macedonië. Ook hierin hadden we een route gemaakt die we volgden. Na dertig kilometer over een hoofdweg kwamen we in een redelijk grote stad waar het ontzettend druk en hectisch was. Smalle en slechte wegen en iedereen deed maar waar ie zin in had. Na drie keer op het zelfde punt uitgekomen te zijn zagen we twee agenten. Met de kaart in onze hand vroegen we hoe we verder konden. De agent die het woord nam stonk zo ontzettend naar de alcohol, dat ik acuut vergiftigd werd, maar los daarvan konden we dertig kilometer terug, want ook daar hield de weg op. Ook hier hebben we niets aan de Tom Tom, tenzij je alleen maar de hoofdweg wilt rijden. We vervolgden onze oude weg en na honderdzestig kilometer zagen we een bordje camping. We spraken af dat we dat maar zouden doen, om vervolgens de volgende dag verdere plannen te maken. Deze camping was op een hof van een kerkje en een bewoond nonnenklooster van een Italiaanse zusterorde. We werden gedirigeerd naar een mooi plekje op het grasveld. Het had de laatste dagen hier veel geregend en de grond was dan ook drassig. Toen we de camper op de blokken wilden zetten, zaten we al vast, we konden niet voorruit en ook niet achteruit. Volgens de beheerder was het geen enkel probleem, we moesten ons vooral geen zorgen maken en hij zette zijn eigen wagen ervoor. Inmiddels hadden wij al ervaring met losgetrokken worden en wisten dat dit niet zou gaan lukken. Maar ook dit was geen probleem, hij belde zijn broer met een wat zwaardere auto, en die probeerde het, maar ook geen succes. Uit ervaring hadden wij geleerd dat je een auto met achterwielaandrijving niet voorruit los moet trekken, maar achteruit. Uiteindelijk deden ze dat en FLOEP……. Hij was los…….

Hij wees ons een ander plekje aan op het gras maar dat hebben we toch maar niet gedaan. We zijn midden op het volleybalveld gaan staan (redelijk verhard), er waren hier toch geen andere mensen. Maar wat een heerlijke plek. Mooi uitzicht, wasmachine aanwezig en alles wat je nog meer nodig hebt, behalve winkels…….. Op de weg hiernaartoe was het niet onze gelukkigste dag; vastgezeten tussen twee betonblokken, waarna de politie ons begeleidde om weer op de juiste weg te komen, een weg die niet onze eerste keus zou zijn geweest, maar een alternatief was er niet. Vol gaten en kuilen, harder dan tien kilometer konden we niet rijden. Het nut van de luchtvering was nu wel overduidelijk. En op het moment dat wij deze camping op wilden rijden, nam Roelof de bocht te scherp en KRAK…. Reden we de buitentelefoon van het hek eraf, maar volgens de beheerder was dat ook geen probleem. Achteruit en de bocht wat ruimer nemen en zo konden we naar binnen. Schade: vier diepe krassen, die Roelof de volgende dag dicht heeft gesmeerd. Al met al heeft de camper in de laatste negen maanden al wel wat deukjes opgelopen, maar dat komt ook doordat we op zoek zijn naar de grenzen van de mogelijkheden, we schuwen geen uitdaging als het gaat om de soort wegen en bergen. De bergtop in Macedonië was tot nu toe wel de grootste uitdaging voor Junior. Maar hij heeft het gered en wij ook……..

Zoals het er nu naar uitziet, verwachten we niet al te lang in Albanië te zijn, maar wellicht is het in het westen wat vriendelijker. Tot dusver ons verslag, tot de volgende keer.