Voor de tweede keer in Hongarije

Zoals de titel al aangeeft zijn we voor de tweede keer in Hongarije. De reden daarvan is dat we gehoord en gelezen hebben dat wild kamperen verboden is in Kroatië en dat de politie er streng op toeziet. De combinatie van dure campings en dure boetes hebben ons doen besluiten om niet te lang in Kroatië te willen blijven en in plaats daarvan een ander deel van Hongarije te bekijken. Vlak over de grens van Hongarije zagen we een bordje museum en aangezien musea vaak een ruime parkeerplaats hebben dachten we:” daar gaan we maar eens kijken”. We waren moe, het was heet dus elk plaatsje zou goed genoeg geweest zijn. Maar aangekomen bij het museum kwamen we uit op een geweldig mooie parkeerplaats bij een nog mooier museum qua bouw. Het museum zelf ging over de bezetting van Turkije in 1525, die maar liefst 150 jaar duurde……. Het was alleen jammer dat er een summiere uitleg was in het Engels of Duits en de mensen spraken zelf ook maar mondjesmaat over de grens. Maar we hebben toch wel begrepen hoe de oorlog en de beëindiging daarvan zich heeft ontwikkeld. Maar de weergave van die tragedie was op een bijzondere wijze uitgestald.

Aangezien Junior een geluid ging produceren dat er niet bij hoorde besloten we na drie dagen maar eens een Ford dealer op te zoeken. Nadat twee monteurs 15 minuten hadden gekeken en overlegd wisten ze de oorzaak, die normaal gesproken in twee uurtjes gerepareerd zou kunnen worden, maar echter in het verleden heeft men de lekkage provisorisch dicht gekit met vloeibaar metaal, dus zij konden ons niet beloven dat het in één dag gerepareerd kon worden en of ze de onderdelen wel in huis hadden die ze wellicht nodig zouden hebben. Al die tijd zouden we niet in de camper kunnen verblijven en dus besloten we terug te gaan naar ons museum voor verder overleg.

Aangezien het met Odin ook niet goed ging en wij zelf weer toe waren aan groot onderhoud (in onze mond, wel te verstaan aan onze tanden) besloten we maar rustig door te rijden naar Budapest en daar op een camping te gaan staan waar we een jaar eerder ook hebben gestaan, waarvan we ook zeker wisten dat de eigenares met haar man ons zouden helpen. De weg ernaar toe was vlak en vele parken die als zodanig op de kaart stonden vermeld waren inmiddels in rook op gegaan en er stonden boerderijen met landerijen, niet echt spectaculair, maar we hebben toch wel een paar mooie plekjes kunnen vinden waar we een aantal nachten hebben kunnen staan. Zo ook ( net als op de heenreis) in het dorpje Szalkszentmarton, waar we ruim een week in ons bosje hebben gestaan, met onderbreking van een weekend omdat er een fietsfestival werd gehouden met harde rockmuziek en daar bij gepaard gaande alcoholische versnaperingen. Op zeven kilometer afstand, aan de rand van een bos en een snel stromend riviertje vonden we een gesloten kiosk waar we naast zijn gaan staan. We werden verwelkomd door negen bosarbeiders/sters die het pad naast het bos en rivier moesten snoeien. Het was reuze gezellig. Wij dachten dat zij pauze hadden, want het was rond de klok van 13.00 uur. Echter om 15.00 uur zaten ze nog steeds heerlijk in de schaduw te babbelen en te lachen. Wij dachten:” ha dat is siësta, en dan gaan ze zo meteen weer verder, maar om 16.00 uur klommen ze op hun fiets en gingen naar huis. We hadden er wel schik om. Dachten we eerst nog: “dat is zwaar werk “ en dat zou het natuurlijk ook zo zijn, als ze aan het werken waren geweest. De volgende dag ’s morgens om 7.00 uur waren ze er allemaal weer, namen hun plaats in en wachtten totdat het 16.00 uur was, om vervolgens weer naar huis te gaan. Om na het weekend terug te komen, waarna ze plaats namen aan de overkant van de rivier. Toen wij terug kwamen in Szalkszentmarton maakten we kennis met een opzichter die ging over plantsoenen, wegenonderhoud enzovoort. Aan hem hadden we gevraagd of hij een dokter wist voor Odin. Hij zei stap maar in en hij bracht me naar de dierenarts, zonder Odin. Ik vond het al wel vreemd, maar ik dacht:” ach ieder land heeft zijn eigen methodes”. Tijdens die rit kwamen de bosarbeiders ook ter sprake. Toen vertelde hij me dat het hier zo ging. Ze werken alleen als er toezicht is en zodra dat weg is , nou dan nemen ze het ervan. Aangekomen bij de dierenarts heb ik mijn verhaal verteld in het Engels en de opzichter vertaalde dat, want de dierenarts sprak geen Engels noch Duits. De dierenarts beloofde om na één uur richting onze camper te komen om naar Odin te kijken. Na ruim één uur kwam hij aan en als eerste gaf hij een flesje medicijnen die we hem dagelijks moesten geven Toen ging hij pas Odin betasten, gaf hem een prik (antibiotica) en zei dat het zijn lever was. Ook dat we vier dagen pijnstillers moesten geven. Intussen was de opzichter gearriveerd om alles te vertalen. De druppels hebben we hem nooit gegeven, maar we waren wel erg geschrokken van de conclusie dat hij het aan zijn lever zou hebben. Odin had veel pijn en aangezien we een flinke dosis pijnstillers bij ons hadden, die we nog van Marga hadden gekregen en nog hadden ingeslagen bij de dierenarts in Nijmegen, konden we die pijn onderdrukken. Maar we besloten om maar snel naar Budapest te reizen en daar onze drie zaken aan te pakken.

We kwamen aan op de camping Ave Natura en Marta verwelkomde ons allerhartelijkst en ook haar man Adrian kwam snel gedag zeggen. We vertelden haar onze problemen en ze vroeg hoe we het geregeld wilden hebben. We vertelden haar dat we niet alles tegelijk wilden doen, maar alles één voor één wilden doen en dat de auto even het belangrijkst was omdat dat ook wellicht het langst zou kunnen duren en Odin hielden we rustig met de pijnstillers. Om het allemaal niet al te ingewikkeld te maken. De Ford dealer heeft er twee dagen aan gewerkt, heeft het probleem perfect verholpen en wat me opviel was dat de man niet alleen zakelijk was maar ook nog menselijk. Na het uiteenzetten van het probleem en hoe ze het gingen oplossen, maakte hij zich ook zorgen of wij wel een plek hadden om te verblijven. Hij heeft zelfs naar de camping gebeld om te vragen of we wel een goede slaapgelegenheid hadden.( Dat was geregeld, we konden twee nachten in een blokhut op het terrein slapen).

Toen naar de dierenarts. Adrian ging mee om zo nodig te kunnen bijstaan. Wijzelf gingen ervan uit dat we Odin niet meer mee terug zouden nemen. Deze dierenarts ( het was een grote kliniek) vroeg aan mij wat de symptomen waren en zei : laten we maar een scan maken en bloed afnemen”. En voor de pijn adviseerde hij gewoon door te gaan met pijnstillers, want hij veronderstelde dat het zijn botten waren vanwege zijn leeftijd. Hij had Odin nog geen één keer aangeraakt, met uitzondering van het bloed afnemen. Toen moesten we wachten voor de scan. En we kregen meteen de uitslag. Alles was in orde. De volgende dag kregen we de uitslag van het bloed, niets aan de hand, geen kanker, geen lever aandoening, alleen een licht opgezette milt, maar daar hoefden we niets aan te doen. We hebben via de mail contact gehad met Renate en John, onze dierenartsen in Nijmegen. En John bevestigde dat het inderdaad zo zou kunnen zijn dat hij weer last had van zijn botten, en om hem nog wat vreugde te schenken moesten we maar doorgaan met pijnstillers, aangevuld met medicijnen voor de artrose. Wijzelf hebben het er wel een beetje moeilijk mee. Want de dosis die wij moeten geven is niet helemaal toereikend, aan het eind van de dag merk je dat hij weer pijn krijgt, en hebben nu het vermoeden dat hij ook last krijgt van zijn maag omdat hij soms wel heel erg uit zijn bek stinkt. Maar via Renate en John hebben we voor een jaar medicatie besteld die Lotte en Bart meenemen die we op 24 juli a.s. gaan ontmoeten HOERA!!!!!!!!!

Bij de tandarts was het als vanouds weer even bijkomen. Lekker laten reinigen, de slechte vullingen vernieuwen en weer een heerlijk schoon gebit, dat geeft toch altijd weer een fijn gevoel.

Onderweg naar Slovenië hebben we nog één overnachting gedaan bij een in aanbouw zijnd klooster. Het regende veel dus hebben we de dagen maar volgemaakt met rijden.

De grensovergang met Slovenië was er een waarbij de douane beambte alleen maar zwaaide. En wat betreft Slovenië daar gaat ons volgende verlag over.

Inmiddels hebben we gemerkt dat ons blog eruit ligt. Wel weten we nu ( 19 juli) ook wat het probleem was en dat het opgelost wordt. Maar wanneer we iets kunnen plaatsten dat weten we op dit moment nog niet.

Lieve mensen, dit was Hongarije tot in Slovenië……