Bezoek in Italië

Vandaag, 10 september 2014.

Op zaterdag de dertiende om 23.30 uur vertrekken wij met de boot van Livorno (Italië) naar Barcelona (Spanje) waar we op 14 september om 20.00 uur aankomen. We hebben dan 56 dagen in Italië rondgereisd. Voor ons hele bijzondere dagen. Eerst vier dagen vanuit Slovenië naar het westen toe, naar zowat de grens met Frankrijk om Lotte en Bart te ontmoeten. Een rit dwars door de Po-vlakte, vlak landschap en voor ons eigenlijk weinig interessant. Maar het was toch een spannende rit. Hoe zou onze ontmoeting met Lotte en Bart zijn, na ruim één jaar elkaar niet gezien te hebben. Wel veel geschreven gelukkig. Twee dagen voor de aankomst van Lotte en Bart kregen wij een Sms’je dat volgens hun berichtgeving het noodweer zou zijn op de plaats waar we hadden afgesproken. Aangezien wij er al waren en buiten zittend van de zon genoten hebben we ze maar gauw gebeld om die berichtgeving te ontzenuwen en zo kon onze ontmoeting toch nog plaatvinden. Twee dagen zijn we zo’n beetje met elkaar opgetrokken. Een heerlijk moment. Het leek als vanouds, en het was fijn om de dingen waar zij en wij mee bezig waren nu ook face to face te kunnen delen. Voor de rest doen we het weer via de mail.

Een kleine week daarna ontmoetten we Mariet ( een vriendin van ons) die wel eens wilde weten hoe het trekken nou echt aanvoelt. Zij had tevens een aantal spullen voor ons in Nijmegen gekocht en meegenomen. Zo van die dingetjes die we het afgelopen jaar niet hadden kunnen kopen en die we, nu de kans zich voordeed, weer eens konden aanschaffen. Zo ook wat elektrische spullen voor de camper. Want je blijft toch altijd wel aan het klussen. Anderhalve week heeft zij in haar fiat achter ons aan gereden door bergen, straatjes en dorpjes. En daar waar we een plaatsje zagen hebben we overnacht. Zij in haar tentje, die ze natuurlijk ’s morgens ook weer in moest pakken, want formeel mag je niet zomaar kamperen. ‘s Middags ging Mariet dan even een dorpje bezoeken, terwijl wij lekker in de zon bij de camper bleven. ’s Morgens vroeg liep zij met Olga mee om de honden uit te laten. En voor de rest hadden we wat taakjes verdeeld. Na anderhalve week reed Mariet in een rustig tempo weer op huis aan. Einde van een warme, gezellige tijd. Bedankt voor je komst Mariet!

Na het vertrek van Mariet vervolgden wij in ons eigen tempo de rit en toerden nog wat door Toscane heen. We waren hier al meerdere keren geweest, echter dat deel waar we nu hebben gereden was ook voor ons nog onbekend. De beelden die we opdeden konden ook zo uit een sprookjesboek komen, zo mooi en zo bijzonder. In Montale (provincie, Emilia Romagna) op een camperplaats bij een restaurant met WIFI hebben we flink kunnen internetten. En ook spullen besteld die we daar naar het postkantoor konden laten sturen. Echter dat duurt dan toch weer alles bij elkaar ruim een week, en de politie vond dat het meer op kamperen leek dan op parkeren. En na een aantal dagen verzocht men ons toch om maar weer even elders te gaan staan. Dus maar even voor de kat zijn neus wat rijden tot we uitkwamen bij Pazzano, naast een kerkhof, tegenover een kerk op een heuvel hoog in de bergen. Geweldig uitzicht, heerlijk weer, rust en ontzettend aardige mensen vanuit het dorp. Met jawel, een heerlijk kleine bakkerij waar we dagelijks ons vers brood halen. Hier zouden we wel nog langer willen blijven staan, maar de boot is gereserveerd en een annuleringsverzekering zou niet voor deze wens bedoeld zijn. Vanmiddag rijden wij weer terug naar Montale, na eerst boodschappen te doen en een schoenmaker te zoeken, want de sandalen van Olga vallen langzaam uit elkaar. Om dan morgenochtend de post op te halen, nog een dagje internetten en dan overmorgen te vertrekken richting haven. We hebben twee dagen om honderdzeventig kilometer af te leggen dus kunnen in ieder geval één dag binnendoor. We hebben inmiddels in grote lijnen de richting bepaald om door Spanje en Portugal te rijden. En denken dan dat we eind oktober, begin november Marokko zullen aandoen.

We weten niet wat ons allemaal te wachten staat maar we gaan proberen om zoveel mogelijk landen in Afrika aan te doen.

Dit was het wat betreft Italië.

Tijdens ons verblijf op de berg, naast het kerkhof, hebben we een groot deel van onze stroomvoorziening verbeterd en dat is leuk om dat zo met z’n tweeën uit te dokteren en te volbrengen.

Wij wensen jullie het allerbeste toe, tot in Spanje.

O ja, of het nu komt doordat we Bobo (onze vrouwtjeshond uit Italië) een jongensnaam hebben gegeven of dat zij dingen afkijkt van haar twee grote broers, maar in ieder geval plast zij als een volwaardige mannetjeshond. En natuurlijk, zoals dat bij een macho hond hoort, over de plas van een ander. De volgorde is als volgt: Odin doet een plas, waarop Harrie erover heen gaat. Bobo gaat rustig zitten kijken en wachten tot Harrie klaar is. Vervolgens loopt ze naar de boom, tilt haar poot op en plast, enkel het na krabben, dat doet ze nog niet.