Een dag uit het dagboek van een reiziger 2

Wat een dag vandaag !

Onze eerste tussenstop was Vale de Guizo, en meer precies de coöperatie Soldado di Vale de Guizo. Al lopend gaan we het dorpje in. Honden blijven in de camper, het is bewolkt en dus niet te warm, ongeveer 18 graden. We bezichtigen de kerk, nemen een foto van twee dames die op de bus lijken te wachten. Na ons rondje door het dorp komen we dezelfde twee dames tegen die gewoon een praatje met ons beginnen te maken. Ze vertellen uit zichzelf dat hier een coöperatie was. Ik beaam dat ik dat weet en of zij zich Keesjoe nog herinneren. O ja…… Keesjoe en Ragnar….. beamen ze enthousiast en Anette uit Duitsland. De verhalen komen los…… waar ze geslapen hebben……. hoe lang ze er geweest zijn.

Ik herinner me precies hun warme welkom naar buitenlandse gasten. Ikzelf heb de coöperatie tweemaal bezocht, eenmaal met vriendinnen en eenmaal met Kees en Lotte.

Helaas de coöperatie is niet meer. De dames vragen waar wij slapen. We leggen uit dat we met de camper zijn. Dan laten ze ons het clubhuis zien van het voetbalveld. Dit lijkt spiksplinternieuw te zijn en heeft toiletten en douches, gemeenschappelijk te gebruiken.

Als we het clubhuis bewonderd hebben wordt ik nog even bij één van de dames teruggeroepen……. Of ik toch vooral de groeten wil overbrengen aan Keesjoe en Ragnar van Ama Gaudimo.

We lopen weer naar beneden waar de weg dwars door het dorp snijdt. Aan de beneden zijde langs de rivier vinden we een postkantoortje en een cafeetje. In het café vertelt de bazin ook weer volop de historie van het bedrijf, ze heeft het hele verhaal ook op papier gezet, echter helaas wel alleen in het Portugees.. Ze heeft lekkere gebakjes en elke zondagmiddag blijkt er muziek gemaakt te worden onder anderen door haar man op de accordeon. Het winkeltje naast het café is helaas ter zielen.

Als we weer naar boven lopen komen we langs een schoolgebouw, waar we een praatje aanknopen met drie dames die de straten aan het vegen zijn. Het blijkt niet meer als school gebruikt te worden, maar als dagcentrum voor ouderen. We mogen even binnen kijken. Ze praten en lachen vrij uit en ik ben verbaasd hoeveel ik er gewoon van begrijp. Zo hangt er een schilderij in de ruimte van een arbeidster met die typische hoed uit deze streek. Snel wordt de link gelegd met het grote schilderij van drie vrouwen in het restaurant bij het stuwmeer, waar we de afgelopen 18 dagen hebben gestaan.

Roelof gooit een balletje op: is er geen huis te huur in het dorp voor ons om te overwinteren? Jawel… het wordt getoond en Maria (één van de drie vrouwen) belt iemand die beloofd te komen. Wachten dus maar.

Terwijl we wachten komt een andere vrouw visjes schoonmaken en het afval voert ze aan de katten in de buurt. Ook van haar moeten we uiteindelijk de groeten doen “Maria Rosa traballo coöperativa”. Van haar horen we dat Pedro ( de intellectueel die hen geholpen heeft) de boel geflest heeft. Zij blijkt naast het te verhuren huis te wonen in een werkelijk schattig straatje met kleine huisjes in verschillende frisse kleuraccenten geschilderd. Dan komt de man van het verhuren eraan. Hij heeft volgens Maria Rosa iets met het gouvernement te maken. We bekijken het huis, eigenlijk voor toeristen bedoeld en liefst niet voor langere tijd te verhuren. Uiteindelijk komt er een veel te hoge weekprijs om de hoek kijken. Ook wordt ons niet helemaal duidelijk wat we hier van de winter van het weer te verwachten hebben.

We bedanken en besluiten verder te gaan. Het is de eerste keer dat we allebei in de verleiding komen om ergens langer te gaan blijven. De sfeer is hartverwarmend. De mensen praten zo gemakkelijk met ons buitenlanders, ze zijn duidelijk heel wat gewend.

Aan het einde van de middag hebben we een mix-parking gevonden in Santiago do Cacem, waar ik een wonderlijke wandeling maak door de ex-tuin van een adellijke familie, nu opengesteld als park met een oude watermolen, een ruïne van een aquaduct en warempel twee buitenzwembaden met pittoreske kleedhokjes.

Toen wij een dertig kilometer verder waren gereden vroegen we ons af waarom we niet op de plaats bij het voetbalveld zijn gaan staan om vervolgens verder te kijken naar een huisje, want er stonden er enkelen leeg. We besloten om niet terug te gaan, maar nadat we weer uit Marokko terug komen er alsnog weer langs gaan, maar dan in het voorjaar. Indien we dan nog zo enthousiast zijn dan gaan we proberen om er een jaar te verblijven.