Marokko 1 vrijdag 09-01-2015

Na Portugal hebben we nog twintig dagen door Spanje gereden, zeven daarvan met als oorzaak een verlopen paspoort of was het mijn nalatigheid om de paspoorten te controleren? Enfin, doet er niet meer toe.

We stonden namelijk op het punt om de overtocht van Spanje naar Marokko te maken toen ik erachter kwam dat mijn paspoort was verlopen………. Ja en dan kom je Marokko echt niet binnen, dus snel de ambassade gebeld en onder begeleiding van een vertegenwoordiger van de ambassade op internet ( gelukkig hadden we die op dat moment) konden we een afspraak maken voor de volgende dag om 9.30 uur. De ambassade zit in Madrid en dit betekende dat we 700 kilometer moesten afleggen. Met een gewone personenauto doe je daar zo’n zes uur over via de snelweg, maar met de camper hadden we daar wel de hele nacht voor nodig, toch konden we onderweg nog een uurtje slapen. Maar we waren op tijd. Daar aangekomen vroegen ze natuurlijk om pasfoto’s……… Ja, we hebben mooie foto’s op de laptop staan , maar die voldeden niet. Dus snel met de taxi naar een fotograaf, gelukkig kregen we van de ,overigens zeer aardige ambassademedewerkster een adres niet ver van de ambassade en we hoefden ons geen zorgen te maken, ze beloofde ons te helpen als we terugkwamen. Zoals gezegd snel heen en weer, foto’s laten maken en terug naar de ambassade. Wederom door allerlei controlepoortjes en het scannen van de paspoorten, het krijgen van een badge en een toegangscode. Na het invullen van allerlei formulieren en de keuze genomen te hebben voor een spoedbehandeling zouden we na drie werkdagen de paspoorten moeten krijgen. Om niet nogmaals voor de zelfde problematiek te komen staan heeft Olga ook haar paspoort meteen maar verlengd. De kosten voor een spoedbehandeling bleef hetzelfde. We hebben alleen wat pech met de feestdagen, maar met een beetje geluk hebben we aanstaande woensdag ( oudejaarsdag) onze nieuwe paspoorten. We zijn ven plan om daarna ook weer in één stuk terug te rijden en meteen de boot te nemen. De open tickets hebben we al en het risico is alleen dat als het druk is we in de rij moeten aansluiten. Om de anderhalf uur vertrekt er een boot.

Voor de rest valt over Spanje niet zo echt veel te vertellen. Aan de oostkust waren veel overwinteraars. Over de oostkust verdeeld zijn er vele camperplaatsen waar je eigenlijk alleen maar mag staan. Met een put voor afvalwater en toilet box legen en een kraan voor drinkwater, maar het luifeltje uit mag niet, het tentje opzetten voor de honden mag niet, kampeer gedrag noemen ze dat en dat is verboden. Ze onderbouwen deze regels omdat de gemeentes anders problemen krijgen met de campings. Maar daarover zullen wij onze visie in een ander verslag eens uiteenzetten. In ieder geval is het zo, wild staan is verboden en dus kun je rekenen op een bekeuring. Volgens mensen die hier al vele jaren komen, hebben de bewoners van Zuid Spanje genoeg van de vele toeristen. Eerst was het alleen nog maar ’s zomers, maar nu ook door de toenemende aantal camperaars ook ’s winters en daar wordt natuurlijk niet echt veel geld aan verdiend. De boodschappen worden gedaan bij de Lidle, Aldi of Intermarché’……….. Slotsom Spanje is niet echt ons land.

De deining tijdens de vaart was zodanig dat er diverse mensen zeeziek werden, zo ook Olga. Ik na een nacht doorrijden voelde me toch ook niet 100 %. Lijkbleek en zweterig kreeg ik een enorme dip.

Aan land gekomen was het zoeken naar de grens niet zo moeilijk. We hadden vooraf alle formulieren ingevuld en reden met open vizier op de douane af. Toen wij de eerste poort gepasseerd hadden kwamen we als eerste bij de douane voor de voetgangers. Een hectiek van jewelste. Een grote rij mensen die het Spaanse deel van Marokko binnen wilden komen. En heel veel politie die een schifting maakten, waarop werd ons niet duidelijk, wie er wel en wie er niet Spanje binnen mocht. Je moet weten dat een stukje grond waar de boot aanmeert nog Spaans grondbezit is, ter grootte van dertig vierkante kilometer. Maar al gauw merkten we dat er iets anders achter zat. Vele mensen wilden helemaal niet naar Spanje, die wilden eigenlijk direct weer teruggestuurd worden Marokko in. Vanaf onze kant gezien waren de voetgangers die naar Spanje gingen links en rechts van ons gingen ze weer Marokko in. Daar tussenin was er een politiepost en de douane voor de voertuigen. De voetgangersbaan en de voertuigenbaan was afgezet door een hoge muur van zo’n twee meter met open versiersels en toen zagen we het volgende:

Een man kwam met zijn motorfiets met allemaal pakjes, stopte en propte de pakjes door de open versiersel in de muur heen. Die werden daar aangenomen door de voetgangers die teruggestuurd waren en die konden zo de taks-free-spullen meenemen Marokko in, want zij waren het land nog niet uit geweest. De man met de motorfiets kon zo door de douane heen, omdat hij niets aan te geven had. Of de politie en de douane beambten nou werkelijk niets zien dat betwijfel ik, want het ging zo aan de lopende band. Wij stonden er in onze rij geamuseerd naar te kijken totdat een aardige Marokkaan, die Duits sprak , hij had vele jaren in Duitsland gewerkt en gewoond, ons aanbood om ervoor te zorgen dat we snel door de douane konden. Hij zou eerst voor ons zorgen en daarna moesten we zoals hij het noemde, voor hem zorgen. Ik moest met hem meelopen met de papieren die hij eerst controleerde, pakte de papieren van mij weer en liep naar een agent voor een stempel. Zonder dat er gekeken was werd er een stempel opgezet en de camper mocht voor een half jaar in Marokko blijven. Toen moesten we wachten totdat de juiste douanebeambte vrij was. Dat heeft ongeveer vijftien minuten geduurd. Intussen kwam een beambte voor de hondenpaspoorten. Hij keek erin, vroeg vervolgens of alles in orde was en toen was ook dit afgehandeld. Nu blijkt dat Marokko geen zware eisen stelt aan de honden, maar zo vertelden ze ons, als we Spanje weer binnenkomen wordt daar streng naar gekeken. Opeens kwam onze vriendelijke Marokkaan me ophalen en ,moesten we snel naar een loketje verderop. De beambte, zonder op te kijken voerde wat gegevens in de computer, stempelde de paspoorten en wij mochten voor drie maanden in Marokko blijven. Nou, nu nog één stap en dat was dat de stempels gecontroleerd moesten worden. Onze aardige Marokkaan liep echter met één papiertje naar een beambte en liet daar een stempel op zetten en we mochten doorrijden. Eerst maar even tanken. €0,85 voor één liter diesel.

Met behulp van diverse politieagenten kwamen we na zeventig kilometer op een camping uit. Het aanspreken van een agent heeft ook zijn regels. Meestal staan er meerdere en je kunt niet zomaar een willekeurige agent aanspreken. De agent die, laten we zeggen aan het werk is, moet je met rust laten. De toezichthoudende agent is het best, om eerst te vragen of je iets mag vragen, anders reageren ze vrij stug. Daarna komt een grote glimlach en zijn ze heel vriendelijk en aardig en bereid om je te helpen. Het viel ons al snel op dat ze het je niet één keer uitleggen, maar wel drie tot vier keer. En als er een collega met een iets hogere rang ook aanwezig is, dan doet die het nog eens over met wat aanvullende informatie en natuurlijk alles in het Frans. De talenknobbel van ons beiden is Olga gelukkig, anders was het toch wel heel wat lastiger. Na twee dagen zijn we van Chefchaoun naar het westen gereden. De eerste dertig kilometers was het een kleine maar zeer goede weg, daarna werd het alsmaar slechter. Deels ook omdat er enkele weken daarvoor noodweer heeft gewoed in het westen van Marokko. Met de snelheid van maximaal vijftien kilometer maar soms ook stapvoets konden we de weg voortzetten. We moesten wel want keren was geen optie. En maar hopen dat we heelhuids en dan bedoelen we natuurlijk de camper, de westkust zouden halen. Wat uiteindelijk is gelukt. Toen we aankwamen in Moulay Bousselham hebben we weer een camping opgezocht. Want een goede plek om wild te staan hadden we tot dusver niet gevonden. De volgende dag zijn we door het stadje gelopen en over de markt, waar we heerlijke verse vis hebben gekocht. We kwamen nog een kleine kruidenier tegen die enkele woorden Nederlands sprak en hoe vreemd het misschien ook klinkt, het schept een band. Dus wat spullen bij hem gekocht en de volgende dag ook weer.

De tweede dag liep ik eens rustig om de camper heen om te kijken of er nou werkelijk niets kapot was. En toen zag ik dat de linker achterband helemaal plat was, dat moet gebeurd zijn in de laatste paar kilometers. We realiseerden ons dat we ons gelukkig konden prijzen dat het niet tijdens de rit was gebeurd. Ik zou één, twee, drie niet weten hoe we dat hadden moeten oplossen. Want met de krik die wij bij ons hebben krijg je de camper echt niet omhoog. Via de receptie werd meteen een monteur gebeld die er na twintig minuten was. Die heeft de band verwisseld, de defecte band meegenomen en na twee uur weer teruggebracht. Er zat een metalen pen schuin in en ze hebben een prop vanuit de binnenkant in het gat geschoten. Anders zoals wij dat doen in Nederland, want dan doen ze het vanuit de buitenkant, althans dat doe je als je een lekke band krijgt met je motor. We waren € 30,00 kwijt voor alles, dus dat viel erg mee. En nou dient ie als reserveband.

De dag daarop zijn we vertrokken naar het zuiden, langs en door kleine dorpjes waar het leven op straat zich afspeelt. Onderweg nog wat groente en fruit gekocht en gisteren hier aangekomen in Beddouza, op een boulevard langs de kust. ‘s Zomers zullen er hier heel wat meer toeristische activiteiten zijn dan nu. We staan hier met nog drie campers, tot nu toe heerlijk rustig aan een wilde zee met een lekkere temperatuur.