Na regen komt zonneschijn, na verdriet komt blijdschap.

12 maart 2015

Op de allereerste plaats willen wij diegenen bedanken die via het blog, E-mail of anderszins hun deelneming hebben betuigd bij ons verlies van onze trouwe viervoeter Odin. We missen hem nog regelmatig, maar zijn ook overtuigd dat we hem niet nog langer moesten laten lijden. De titel van dit verslag zullen we allemaal op de één of andere manier herkennen.

Zo gebeurde het bij ons op 6 maart, toen Olga terugkwam van haar ochtendwandeling, waar beide honden zich weer heerlijk hebben kunnen uitleven en bij het thuiskomen altijd een flinke bak eten krijgen. Bobo zoals gewoonlijk hap,hap, slik,slik, ….lege bak. Harrie dronk zijn melk op en liet de brokken voor wat ze waren. Als hij op de wandeling flink gestruind heeft, dan heeft hij geen trek meer, soms gebeurde dat wel eens, dus besteedden we er ook niet zoveel aandacht aan. Op een gegeven ogenblik zagen we aan Bobo dat ze lichte stuiptrekkingen had, maar daarnaast was ze als vanouds. We gingen ervan uit dat ze iets verkeerds had gegeten en hielden haar nauwlettend in de gaten. Harrie daarentegen was heel rustig en lag onder de camper in de schaduw en de koelte. De temperatuur overdag stijgt langzaam maar zeker elke dag. Olga ging op zeker moment cello spelen en ik bleef bij de honden. Zij was nauwelijks weg en Harrie probeerde de camper in te springen, maar tijdens die sprong viel hij achterover weer naar buiten. Ik dacht dat zijn riem ergens vastzat en dat hij daardoor niet naar binnen kon, maar na het gecontroleerd te hebben bleek dat niet het geval te zijn en een gevoel van onrust bekroop me en even daarna kreeg Harrie stuiptrekkingen, hevig en snel op elkaar volgend. Met een rotgang vloog ik naar Olga en vertelde haar dat het fout ging met Harrie. Ook hij was vergiftigd! Gelukkig stond de laptop aan en hadden we goede verbinding en belden ( via Skype) onze dierenarts in Nijmegen en gelukkig nam Renate zelf op. Waarschijnlijk was ik even in paniek, want Renate wist niet één, twee, drie wie ik was en waar het om ging. De rust van Renate sloeg over op mij en ik kon de situatie uiteenzetten waardoor zij een beter inzicht kreeg in wat er aan de hand was. Inmiddels hadden we Kees gebeld met de vraag of hij naar de apotheker zou willen gaan en daar willen wachten op Olga, want je zult altijd zien, ook al heb je zoveel spullen bij je (en die hebben we ) maar dan mis je juist datgene wat je nodig hebt. Olga ging op weg naar de apotheek om een epileptie remmer of valium te halen. Olga vroeg aan onze Duitse buren of ze even een fiets mocht lenen, omdat zij met spoed naar de apotheek moest vanwege de honden. Dat was natuurlijk geen probleem, maar Eckert zelf ging ook mee om te ondersteunen. Ondertussen moest ik Harrie zoveel mogelijk fysiologisch zout geven via de bek, maar beter was om het onder de huid te injecteren. De naald kon ik niet vinden, dus gaf ik het hem via een spuitje in de bek. De aanvallen werden nog niet minder. Olga kwam gelukkig al vrij snel terug. De apothekersassistente wilde het eerst niet zonder recept afgeven, maar Eckert smeekte en smeekte en herhaalde steeds maar dat het voor een hond was. Ook Olga bleef maar herhalen dat de hond vergiftigd was en dat hij het nodig had en dat we contact hadden gehad met een dierenarts in Nederland. Uiteindelijk zwichtte ze en gaf de epileptie remmers af. Van Renate moest ik hem direct vier doseringen geven die we hem ook meteen hebben gegeven. Inmiddels waren Kees en Bea vanuit het dorp ook hier aan gekomen op de camping en Kees is voor ons weer naar de apotheker gerend om een injectienaald te halen en in een mum van tijd was hij terug en kon ik Harrie nog een aantal keer het fysiologisch zout direct onder de huid inspuiten. En toen zakte het aantal aanvallen af en werden ze minder hevig, eigenlijk ging dat ook weer vrij snel. Op een gegeven ogenblik koos Harrie er weer voor om onder de camper te gaan liggen.

Inmiddels was onze Marokkaanse vriend Achmed ook gearriveerd om ons verder te helpen met het verkrijgen van een verblijfsverlenging. In dit stadje hebben ze daar nog geen ervaring mee en ze willen onze aanvraag gebruiken om daar ervaring mee op te doen zodat ze dat ook kunnen aanbieden aan andere toeristen die dit prachtige stadje en streek komen bezoeken.

Toen iedereen weg was kregen we een gevoel van dankbaarheid en beseften dat als je werkelijk in nood zit er mensen op je pad komen die je helpen, en we zijn daar zeer erkentelijk voor. We realiseerden ons dat als we die hulp niet op die wijze hadden gekregen dat we waarschijnlijk Harrie ook kwijt waren geraakt. Na een paar uur stond Harrie voor de deur van de camper ons aan te kijken op een manier die wij van hem kennen wanneer hij óf wil eten óf wil drinken. We gaven hem wat eten en hij heeft nog nooit zo gegeten als toen, twee bakken achter elkaar en nog keek hij of hij iets meer kon krijgen. Het is een rare die Harrie. In alle tumult hebben we voor de zekerheid ook Bobo wat fysiologisch zout gemengd met wat melk te drinken gegeven. Daar hoef je verder voor de rest niet zoveel voor te doen, die eet en drinkt alles wat je haar voorzet. Op dit moment is hun beider lievelingstraktatie het krijgen van olijven………….! Een tijd geleden toen we onderweg veel amandelen vonden moesten we die goed opbergen, anders pikte Bobo ze in… met haar stevige kaken brak ze de noot open (daar waar wij een waterpomptang nodig hebben…) en at ze de noot op… onverzadigbaar…. Dus onze dagelijkse bezigheid is ook ervoor te zorgen dat zij niet te dik wordt. Mede doordat zij altijd wel iets te eten vindt op haar wandelingen staat ze nu al ruim een jaar op dieet.

Dit allemaal gebeurde op een vrijdag. De zaterdag had Harrie evengoed nog af en toe van die lichte schokken, maar we hebben daar geen actie in ondernomen, volgens ons was zijn lichaam aan het herstellen, zondags was alles weer vanouds. Maandagochtend besloten we even naar de apothekersassistente te gaan om haar te bedanken. We namen Harrie aan de riem mee, wat op zich al veel bekijks opleverde want hier in N’KOB ( zuid Marokko) heb je alleen wilde honden. Olga had haar viool mee genomen en toen we bij de apotheek aankwamen en de assistente hadden uitgelegd dat alles met Harrie oké was en Harrie aan haar hadden voorgesteld, heeft Olga als dank voor haar hulp een stukje gespeeld (Hunters Chorus). Ze moest er van blozen en was zeer onder de indruk. Het kwam zichtbaar bij haar binnen en dat deed ons weer heel goed. Ook de hoeveelheid publiek vermeerderde zich vrij snel en er werden wat foto’s gemaakt via telefoons.

Natuurlijk hebben we het er nog over gehad hoe wij afzonderlijk van elkaar het verlies van Odin en de gebeurtenis met Harrie voelden en beleefden.

• Voor Olga: bij Odin vooral verdriet en gemis, bij Harrie grote paniek en opluchting toen het beter met hem ging.
• Voor Roelof: Ik voelde bij Odin niet de pijn die ik voelde bij Harrie. Ik mis Odin en denk vaak aan hem terug. Het verschil zit hem voor mij dat ik achter de beslissing stond bij Odin en dat het nog lang niet de tijd was voor Harrie.

Met dank aan (op alfabetische volgorde):

Achmed, Eckert, Kees en Bea, Renate en………. Skype.