Onverwachte ontmoetingen. 13-04-2015

In Bedouzza stonden we op een kleine parkeerplaats speciaal voor campers aan het strand, echter op deze plaats waren de winkeltjes gesloten omdat het buiten het seizoen viel. Wij hadden alles aan boord, dus voor ons was dit geen probleem en voor de honden al helemaal niet. Het was een beetje winderig en ze vermaakten zich heerlijk op het strand en zo nu en dan even het water in. ’s Avonds werden we aangesproken door twee officials dat zij onze veiligheid niet konden waarborgen in deze tijd van het jaar. We bedankten ze voor de informatie en zij reden weg, maar de volgende ochtend stond er alweer iemand (ditmaal in burger) om ons mede te delen dat onze veiligheid niet gewaarborgd was en nu begrepen we wat dat betekende…………. weggaan. Uiteindelijk hebben we er drie heerlijke dagen gestaan en dat was genoeg. Vandaaruit reden we weer zuidelijker. Onderweg werden we ingehaald door een rood busje met de tekst (in het Duits) “om elke hoek wacht een nieuwe richting”. Dit busje hadden we al eens eerder gezien tijdens onze reis, dus besloten we om er achter aan te rijden. Na enkele kilometers schoot het busje van de weg een platform op gevolgd door nog een camper. En wij daarachter aan. En ja hoor, de dame die uit het rode busje stapte was diegene die we al eerder hadden ontmoet ongeveer één jaar geleden, in Zuid Griekenland. Inmiddels had ze kennis gemaakt met een andere alleenstaande vrouw en zo reden ze nu samen door Marokko. Even staan babbelen en wat ervaringen gedeeld, toen zijn wij weer verder gegaan.

Op 15 januarikwamen we bij een heel klein dorpje aan de kust, genaamd Aourir, waar de huisjes in diverse felle kleuren waren geschilderd. Het leek alsof je naar een schilderij aan het kijken was. Rechts van ons zagen we drie campers aan de zee staan. De weg naar die plek toe konden we één, twee, drie niet vinden. We hadden weliswaar een soort van zijweggetje gezien, maar dachten dat dat nooit een weg kon zijn naar die plek toe. Echter een andere weg was er ook niet, dus wij terug en besloten die afslag toch maar te nemen. Weliswaar met een kruipende snelheid. En ja hoor, we kwamen na een hoop gehobbel op een piep klein strandje aan. En tot onze verbazing zagen we de camper van Loes en Frank, twee Nederlanders, die we in Chefchaouen hadden ontmoet. Inmiddels hadden zij gezelschap van drie duitsers in twee campers gekregen. Ook hier hebben we drie dagen gestaan en ’s avonds heerlijk kampvuurtje kunnen maken.

Inmiddels was onze voorraad zo goed als op en besloten we op 17 januari naar een wat grotere plaats (Agadir) te rijden. Vlakbij het stadcentrum ook hier een grote parkeerplaats voor campers. Hier mag je alleen overdag staan en ’s avonds moet je verkassen naar de parkeerplaats van de supermarkt Marjane, 100 meter verderop, waar je dan tot ’s morgens 8 uur mag blijven staan. Aan die parkeerplaats heb je meteen een benzine pomp station waar je behalve brandstof kopen ook je toilet kunt legen en water kan tappen. Hier stonden zo ongeveer 60 campers die hier wel een maand of langer blijven staan en dus elke ochtend en elke avond een stukje verkassen om daar dan de dag c.q. de nacht door te brengen. In de supermarkt hebben we onze voorraad weer op peil gebracht en zijn vandaaruit vertrokken naar het kleine stadje N’KOB, daar waar Bea en Kees wonen. De weg ernaartoe had ook flink geleden van de wateroverlast in november en op diverse plekken hebben ze een bypass gemaakt om het verkeer door te kunnen laten stromen. Op zulke momenten hebben we het echt te doen met onze Junior ( onze camper). Ja, als je zo aan het reizen bent verpersoonlijk je niet alleen de honden maar ook de auto.

De weg was ongeveer 450 kilometer lang. Na ongeveer 300 kilometer kwamen we door een geweldig oase achtig gebied met vele palmen, stromend water en veel groen en heel veel slingerbochten door de bergen. De laatste 35 kilometer was één rechte weg die ook goed te rijden was, en zo kwamen we aan op onze bestemming N’KOB……

In N’KOB hebben we in totaal 70 dagen gestaan. Het record tot nu toe. Morgen gaan we hier weg en zullen waarschijnlijk aankomen in het zuidelijk gelegen plaatsje Tissint. Vanmiddag om 16.00 uur nemen we afscheid van Bea, Kees en Ahmid. Vanavond gaan we alles inpakken en proberen morgen rond 8 uur in de ochtend weg te rijden. Over de zeventig dagen N’KOB, daar zullen we zeer spoedig verslag van doen.