Van Agadir tot en met Ouzoud

Maandag ochtend om 9 uur stond de monteur voor onze neus om ons naar de garage te brengen. We moesten even wachten want er ging nog een camper mee en die stond niet klaar, zij moesten eerst nog alles inpakken en opruimen. Maar goed, toen gingen we, door tal van straatjes kwamen we bij zijn bedrijf aan. Wij hadden om een Ford dealer gevraagd en we kregen een bouwvallige schuur waarin eigenlijk alleen maar plaatwerkzaamheden werden verricht. Nu begrijp ik waarom hij het alsmaar had over de oneffenheden van onze camper. We besloten om het maar even aan te kijken, maar indien er iets aan de motor gedaan moest worden zouden we dat niet door hen laten doen en dan de SOS lijn bellen voor hulp. Na tien minuten werd ik voorgesteld aan de monteur die hij elders vandaan had gehaald en die begon te onderzoeken, krik onder de auto, tien centimeter omhoog en hij maar kijken en zoeken en ik met mijn neus er bovenop. Toen hij de camper op had gekrikt, toen wees hij me op de linker voorband. De binnenkant van de band was totaal glad, de buitenkant was nog goed. Dus eigenlijk was dit ook weer een geluk bij een ongeluk, anders hadden we onherroepelijk op onze tocht in de hoge Atlas een probleem gehad. Op een gegeven ogenblik leek het erop dat hij iets had gevonden. Een toevoerslangetje van de diesel was gaan lekken. Hij heeft de drie slangetjes vernieuwd en daarmee was dat probleem ook opgelost en we hebben weer wat geleerd, want het moest wel ongeveer daaraan liggen want de motor gebruikte niet meer olie maar wel steeds meer benzine.

Wij waren natuurlijk ontzettend opgelucht en vroegen, wat betreft de voorband, waar een “Good Year” garage was. Dat bleek tweehonderd meter verderop in dezelfde straat te zijn. Daar aangekomen lieten we de band zien en vroegen naar een “Good Year” band. Maar die hadden ze niet ( bij een” Good Year “garage!). Wel Michelin en nog drie andere merken. Met de monteur zelf was het moeilijk te communiceren, maar gelukkig was er iemand aanwezig die Engels sprak en heel toevallig een zus in Nijmegen had wonen. Nou, dat schept gelijk een band, hoe vreemd dat ook mag klinken. Hij begon meteen alles zeer uitvoerig uit te leggen over de kwaliteit van de vier merken. We kozen voor de Michelin. En in no-time zat hij eronder en toen konden we vertrekken. De route hiernaartoe zou 220 kilometer bedragen door de hoge Atlas. We gingen ervan uit dat we daar drie dagen over zouden doen, dus wij onderweg. Het hoogste punt op die route zou 1850 meter zijn. Dus vol verwachting klopte ons hart van, wat zouden we tegen komen. In ieder geval ontzettend mooie en bijzondere natuur en een enorme verscheidenheid. Het ene moment reden we door de kale bergen en zomaar, na een bochtje te hebben genomen, reden we in een groen dal met bomen, gras en planten. We keken onze ogen uit en voelden ons de koning te rijk dat we dit dus mee mogen maken.

Het rijden ging voorspoedig en na 80 kilometer zagen we links een soort open vlakte en we besloten om daar maar eens te overnachten. Al vrij snel kregen we bezoek van de jonge jeugd uit het dorp verderop gelegen en dat aantal groeide tot zo’n twaalf jongens van 6 tot 12 en die hadden een leuk spelletje gevonden: hondje pesten. Dit waren we vaker in Turkije tegen gekomen maar nog niet hier… Na ze twee keer gewaarschuwd te hebben besloot ik er een eind aan te maken door ze achterna te lopen naar hun dorp. Daar werd ik ontvangen door een twintigtal moeders die geen woord Frans of Engels spraken. Met handen en voeten maar proberen uit te leggen wat er aan de hand was. Nu bleek dat er één jongetje niet naar het dorp was terug gekeerd en de moeder dacht dat hij was gebeten en ergens zat of lag. Ik kon gelukkig uit leggen dat dat niet het geval was en gelukkig was er één van de moeders die wel een woordje Frans sprak. Olga was bij de camper gebleven dus die kon mij niet helpen, maar met een paar woorden begreep ze toch wat er aan de hand was en ze betuigde op de Berberse wijze dat het niet respectvol was van de kinderen. Dat deed ze door op haar hand te kussen en haar hand op het hart te leggen en dat drie keer. Ik boog en legde mijn hand ook op mijn hart als wijze van geaccepteerd en liep terug naar de camper. De moeders achter mij aan want die gingen het jongetje zoeken. We hebben ze niet meer gehoord noch gezien.

Om een uur of vijf kwamen er steeds meer knapen van de rond de 16/17 jaar. Voetballen gingen ze en er kwamen er twee die ons verzochten om van de plek te gaan en tien meter verderop te staan zodat ze daar konden voetballen. We zeiden dat we dat niet van plan waren omdat er genoeg plek was. Ze waren niet in hun hum, maar gingen toch verderop voetballen, maar als een stuk of veertien knapen gaan voetballen dan beland natuurlijk die bal overal, zo ook tegen de camper. Ik weer naar buiten , en zei ze dat ze voorzichtig moesten zijn. Toen ik terug wilde lopen naar de camper zag ik van een paar jongens een blik van dat hen onrecht werd aangedaan, en toen viel bij mij ook het kwartje. Dit was en is hun plek waar ze elke avond komen voetballen en wij namen daar bezit van. Absoluut niet respectvol. Even met Olga kortgesloten en ik weer naar buiten. Ik liep naar één van de jongens en vroeg hem om tien minuten te wachten met voetballen, omdat wij dan weg zouden zijn. Wederom wederzijds ons respect tonend werd dat ook nog beloond met een hug en begonnen enkele jongens te helpen met opruimen. Nog geen tien minuten daarna waren wij vertrokken en de jongens gingen dolgelukkig verder met hun voetbalspel.

Nog geen twintig kilometer verderop zag Olga aan de rechterkant een prachtige plek, nog mooier dan waar we stonden en de honden konden heerlijk los. We hoefden voor de nacht hun tentje niet op te zetten, want het koelde nauwelijks af. Die middag was het 44 graden geweest, maar dat is wel een totaal andere warmte dan dat we die kennen uit Holland. Desalniettemin was het toch heet. De nacht was warm en stil.

De volgende ochtend trokken we verder door het Atlasgebergte. Na zo’n 50 kilometer sloegen we een andere richting in en tot onze werkelijk grote verbazing kwamen we op een zeer goede asfaltweg en door een vlakker gedeelte van Marokko. Links en rechts zagen we groepjes van tien mensen handmatig het graan oogsten. Zij maakten daarvan kleine bundels en lieten die op het veld drogen waarna ze met behulp van talloze ezels werden afgevoerd. Het graan groeit hier niet hoger dan dertig centimeter dus flink buk werk. En dat de hele dag door bij een temperatuur van rond de 45 graden. Voor het oogsten gebruiken ze een hand zeis (sikkel). Om een indruk te geven, de velden die we tegenkwamen waren zo uitgestrekt als een kleine stad en er kwam werkelijk geen machine aan te pas. Deze mensen hebben een dagloon van ongeveer € 10,00 (volgens informatie die we hebben gekregen) per persoon en werken zeven dagen in de week. Het is best bizar om te ervaren hoe twee culturen langs elkaar heen leven. Kom je door een iets groter dorp dan zie je die twee culturen. Velen moeten nog alles doen met de ezel of een pony terwijl je hier ook auto’s en moderne bussen ziet rijden. En dat verschil zie je soms ook in de kleding. Vaak zie je traditioneel en soms wat meer Europees geklede mensen.

Om 2 uur ’s middags kwamen we al aan op de plaats van bestemming. We hadden deze plaats uitgezocht omdat we hadden gelezen dat hier een bijzondere waterval was. Toen we aan kwamen was het een drukte van jewelste. Veel toeristen en de camperplaatsen die waren zo vol dat we besloten maar naar een camping te gaan. Camping “ Zebra” wordt beheerd door een Nederlands echtpaar dat 9 jaar geleden deze camping over had genomen en we moeten zeggen, ze hebben er werkelijk iets moois en leuks van gemaakt. We zullen het filmpje en foto’s zodra we Marokko uit zijn op ons blog zetten, want dat wil nog steeds niet lukken.

Vanavond gaan we naar de watervallen kijken, het moet iets heel bijzonders zijn!

Lotte had twee weken voordat wij in N’KOB aankwamen een pakketje opgestuurd en al die tijd ( 70 dagen) hebben we het niet ontvangen. Lotte heeft toen het pakketje maar weer terug laten komen en wat bleek? De douane had het pakje geopend, maar voor de rest maar daar laten staan. Morgen (maandag de vierde) gaan we op bezoek bij de waterval en daarna trekken we weer verder.