Richting Spanje, op naar de APK keuring;

Op 7 mei vertrokken wij vanuit Aït Ben Yacoub, waar we twee dagen aan het meer hebben gestaan en kennis hadden gemaakt met de nieuwe hoteleigenaar. Het was voor ons ook twee dagen van hard werken, we waren namelijk net zo hard bezig ( waarschijnlijk ) als de nieuwe hoteleigenaar met het maken van plannen. Wij hadden hem graag geholpen, maar met de twee woorden Frans van hem en de vier woorden Frans van ons, daar kom je niet zo ver mee, dus dan maar vertrekken. We hadden nog zo’n vierhonderd kilometer te gaan voordat we in Spanje zouden aankomen en we dachten daar wel een dag of drie over te doen, gezien we door de bergen moesten en de wegen die je daar kunt verwachten. Na 46 kilometer reden we door het stadje Ifrane, waar een ontzettend grote markt was. Wij stoppen en besloten om maar eens even over de markt heen te slenteren. De markt was goed verdeeld in categorieën; groente en fruit, kruiden en theeën en zo ook op een gegeven ogenblik kramen met allemaal levende kippen. Ook hier zocht je je eigen kip uit ( dus wij ook), hij krijgt een nummerbandje om zijn poot, zodat ze wisten dat die kip van jouw keuze was. Hij werd ter plaatse gewogen, geslacht, geplukt, voor een deel schoongemaakt, even in een bak met koud water gedompeld voor de afkoeling en hup in een plastic zak mee de camper in. Hoe vers wil je je kip hebben? Dit was gelukkig niet onze eerste keer dat we op deze manier een kip kochten, dus je raakt er ook wel aan gewend dat het op deze manier gaat. En geloof ons, dat is niet alleen bij het kopen van een kip het geval.

Dan maar weer verder. De wegen waren goed, dus de kilometers liepen ook vrij snel door de meter heen. Na 79 kilometer kwamen we aan in Akloun. Het was inmiddels al weer aardig heet, en we besloten hier een plekje te zoeken om te overnachten. Even buiten het dorp vonden we een klein maar prachtig soort parkje met een stromende beek, zodat de honden ook even heerlijk konden afkoelen. Het was er rustig en na het kijken van een filmpje waren we om elf uur in bed. Echter om twaalf uur werden we wakker gemaakt door een meneer die op een heel rustige manier onze aandacht vroeg. Ik liep naar buiten en begreep dat hij van de politie was, maar wel in burger en met een vrij oude auto. Het verhaaltje dat we wel al eerder hadden gehoord kregen we wederom te horen: “Het spijt me , maar we kunnen uw veiligheid hier niet garanderen.” Of we hem maar wilden volgen…….. Op een of andere manier straalde hij vertrouwen uit, dus alles inpakken en achter hem aan. Ik was wel alert en dacht; zodra ik het gevoel krijg dat iets niet klopt, dan peer ik hem. We reden de stad weer in waar de gendarmerie gevestigd is. We reden die ook voorbij, maar even daarna, bij een ander groot park, waar ook faciliteiten waren zoals water, toiletten en afvalbakken (midden in de stad) mochten we op een grote parkeerplaats staan. Deze plaatsen worden namelijk de hele nacht beveiligd. De volgende ochtend concludeerden we dat intuïtie toch een mooi instrument is. We zijn tijdens onze reis steeds meer daarop gaan vertrouwen, zonder dat het ons in de steek heeft gelaten.

Dan maar weer vertrekken en we kwamen langzamerhand in Noord-Marokko aan. We hadden al gelezen dat Noord-Marokko zeer Spaans georiënteerd is en dat was te merken. We hebben de 361 kilometer naar de grens maar zo snel mogelijk afgelegd. Als je vijf maanden in Marokko bent geweest, dan is dit een cultuurshock die we over ons heen kregen. Bij de grens verliep alles vlotjes en zodra we op het Spaanse deel waren was het ook gelijk weer een en al bloot. Blote buiken, blote benen en blote armen.

Op de camperplaats in Ceuta (Spaans deel van Marokko) zouden we blijven staan, maar meteen vervelende kinderen naar de honden toe heeft ons doen besluiten om maar de boot te nemen en meteen over te steken. Ondanks de vermoeidheid, mede door de warmte, liep de rest eigenlijk best voorspoedig. Alleen op de boot moesten we met de honden op het dek zitten, waar het vrij fris was, en we hadden geen trui meegenomen, naar de camper konden we niet terug. Dus toch maar weer naar binnen toe en toen we wederom gemaand werden om naar buiten te gaan hebben we maar een andere kant op gekeken en toen lieten zij het er ook maar bij.

Aangekomen in Spanje reden we naar een pompstation met LPG, waar je ook mocht overnachten en dat hebben we gedaan. De volgende dag zouden we naar Sevilla rijden, een tocht van 151 kilometer, maar eerst nog even LPG tanken en dat wilde niet meteen lukken. De jonge kassamedewerker sprak gelukkig Engels, wat je in Spanje ook niet al te vaak tegen komt. Hij had gestudeerd in Engeland, zo vertelde hij ons, maar kreeg teveel last van heimwee naar zijn vrienden, familie en het weer, maar hij was blij dat hij nu even Engels met ons kon praten. Na wat gezellig gebabbeld te hebben vertrokken we toch maar richting Sevilla. Daar zouden we onze camper laten keuren voor de APK, die volgens de RDW gecertificeerd was voor de Nederlandse APK keuring. Onze tocht door Marokko had danig aan het profiel van onze banden gevreten. Nou was het niet zo dat ze daar op afgekeurd zouden kunnen worden, maar het zou niet verkeerd zijn om ze te vervangen. Dus onderweg nog maar even alle banden vernieuwd, en op naar de camperplaats vlak vóór Sevilla. In de middle of nowhere, bij een camper/caravanstalling konden we voor € 5,00 één nacht staan, inclusief, water toilet en loosplaats. De toilet/doucheruimte was in een apart schuurtje gemaakt, maar ontzettend lux en mooi, met zo’n grote regen-douchekop, waar je heerlijk met zijn tweeën onder kunt. Dat was wel weer even iets anders dan in onze halve vierkante meter douchecabine…. Het was leuk, maar eigenlijk heb je gewoon niet meer nodig dan de plek waar je kunt staan.

De volgende dag besloten we vroeg op zoek te gaan naar het APK servicestation. Met behulp van onze trouwe Tomtom, die we nu inmiddels pas hebben vervangen door een Garmin, kwamen we snel bij het servicestation aan. Het was een grote, goed geoutilleerde werkplaats, met zes ingangen. Toen we ons aanmelden bleek er één Spaanse monteur Nederlands te spreken. De normale gang van zaken was dat je van tevoren een afspraak moet maken, maar voor Nederlanders wordt er dan een uitzondering gemaakt en wordt je er tussendoor gepland. Buiten maar weer wachten op onze beurt. Op grote digitale borden aan de buitenkant konden we zien welke ingang we moesten hebben. Gelukkig duurde het niet zo lang en werden we geholpen. Hooguit twintig minuten later was alles gekeurd en was het akkoord, maar hij wilde toch wel even kwijt dat als hij voor Spaanse wetgeving zou zijn gekeurd, hij niet goedgekeurd zou worden want wij hebben zowel mechanische als luchtvering op de achteras en dat mag niet volgens de Spaanse wetgeving. Ook het scooterrek mag niet zomaar zonder toestemming van de dealer geplaatst zijn. Maar ,zo zei hij, in Nederland mag alles………. Wat ook niet in Spanje mag, je camper op blokken zetten zodat hij wat rechter staat. Als de politie dat ziet dan mag je blij zijn wanneer hij je alleen maar waarschuwt. In vele gevallen is het meteen een bekeuring. Dit hebben we zelf niet meegemaakt maar wel van horen zeggen. Na de Spaanse monteur hartelijk bedankt te hebben gingen we met een rotgang op weg naar Portugal.

Lieve mensen tot dan.