Weer terug in Portugal op weg naar Lissabon, S.O.S Camper;

Inmiddels zijn we alweer eenenzeventig dagen in Portugal en onze mening over Portugal is niet veranderd. Onze eerdere gevoelens en meningen zijn tot dusver alleen maar bevestigd. In deze periode hebben we vooral gestaan op voor ons bekende plaatsen, alleen in sommige gevallen via een andere route. We begonnen weer in Parque de Gale (Albufeira), waar we vorig jaar zijn geëindigd. Ook nu weer post ontvangen vanuit Holland die Lotte ons heeft toegestuurd.

Vervolgens naar Ameixial (de heuvels landinwaarts van de Algarve), ( wel eerst flink inkopen doen) onderweg hoopten we maar dat er een plaatsje zou zijn, want het is er niet zo groot, maximaal een plaats of tien en vorig jaar was het hier best druk qua aantal, maar het is en blijft een rustige plek. Toen we aankwamen dachten we eerst dat we verkeerd waren, niemand stond er. Maar de omgeving kwam ons zo bekend voor dat het niet anders kon zijn dan dat dit de juiste plek was. Voorheen was dit een kurkopslagplaats met een grote weegbrug, daar zijn we op gaan staan, lekker vlak. Nadat we ons hadden aangesloten op elektra en ons zitje hadden gemaakt verzonken we hier in diepe rust. We hebben hier ongeveer negen dagen gestaan en toen waren alle voorraden op. Het enige wat hier te koop is zijn broodjes in een café en ’s zaterdags is er een kleine markt. Zo ook hier, daar waar we langer staan krijgen we meer contact met de bewoners in de omgeving en ook hier weer is Olga diegene die de gesprekken voert. Zij is ook diegene die het meest voor hen in beeld is, zij doet namelijk de ochtendwandeling met de honden en ontmoet daardoor meer mensen, terwijl ik ons territorium tijdens die afwezigheid verdedig.

Toen het reizigersbloed weer wat onrustig werd vertrokken we naar het stuwmeer Pego do Altar (vlakbij Alcacar do Sal), waar we plannen gingen maken om een aantal werkzaamheden en investeringen te doen aan de camper. Nadat we in Spanje nieuwe banden onder de auto hadden en gekeurd waren hadden we over het autogedeelte een goed gevoel, natuurlijk de ervaring van afgelopen twee jaar telt daar ook aan mee. Maar zoals elke huiseigenaar weet zijn er altijd wel wensen en verbeteringen te vinden aan hun woning, dat geldt ook voor ons en die wilden we in Lissabon bij de SOS Caravanning Assistance laten uitvoeren. De eigenaar van die zaak hebben we vorig jaar ook op deze locatie ontmoet. Toen heeft hij ter plekke een ventilator geplaatst voor de koeling van de koelkast en dat werkt uitstekend. Hij heeft zijn bedrijf in Lissabon en in de weekenden rijdt hij met zijn servicewagen rond Lissabon de camperplaatsen af. Zeven dagen in de week werkt deze man, maar daarover later. Aangezien onze ervaring met onze kachel niet hoger kwam dan een dikke vier waren we het er gauw over eens dat ie vervangen moest worden en besloten dan maar meteen een combi-ketel te nemen waardoor aanzienlijk meer bergruimte gecreëerd zou worden. Onze tas achter op de camper viel achteraf wat tegen, hij was snel vies geworden en kon niet goed schoon gehouden worden en ook raakte ie al vrij snel uit zijn vorm. Tijdens het reizen zie je natuurlijk hoe andere camperaars allerlei zaken oplossen en we besloten dus ook om maar een andere topkoffer te nemen. Intussen heeft ons automatisch trapje het begeven en deze moest ook nagekeken worden en we besloten een grotere vaste gastank onder de auto te laten monteren. Met onze huidige tank doen we ongeveer drie weken en de meeste LPG vulstations zitten toch meer op de toeristische routes die wij in de meeste gevallen juist vermijden, dus moeten we altijd alert zijn op onze gasvoorraad en met een tank van drie keer die hoeveelheid geeft dat wat meer speling. We maakten een afspraak en we bezochten onze Joaquim Costa in Lissabon, waar we al onze wensen bespraken. De levertijd zou drie weken bedragen, dus wij weer terug naar Pego do Altar. Hij zou ons bellen wanneer de spullen binnen waren, echter na vier weken zijn we hem maar gaan bellen en hij beloofde ons om te bellen en ons de volgende dag terug te bellen, we hebben hem zelf maar weer de volgende dag gebeld, toen hoorden we dat de spullen maandag daarop zouden arriveren en hij wilde eerst dat we de week daarop zouden komen, want de gastank was moeilijk te leveren. Achteraf bleek dat hij onvoldoende te bestellen had bij die firma en om de kosten te drukken heeft hij maar gewacht met bestellen. We hebben acuut de gastank geannuleerd en gezegd dat we die maandag bij hem voor de deur zouden staan, dat als de combi geleverd werd hij direct kon beginnen. Uiteindelijk ging hij hiermee akkoord. Toen wij de volgende maandag aankwamen was de combi nog niet gearriveerd maar de post moest ook nog komen en na twee uur, ja hoor daar waren onze spullen. Inmiddels was onze klusjeslijst ook dusdanig gegroeid dat we akkoord zijn gegaan met zijn voorstel om de volgende dag te beginnen. Twee dagen met twee personen hebben ze aan de camper gewerkt en tot volle tevredenheid. Deze man heeft het druk, vele campers komen er aan rijden om kleine en minder kleinere reparaties te laten doen. Hij heeft een goede naam in de loop der jaren opgebouwd. Hij en zijn mensen ( twee stuks) zijn werkelijk vakmensen alleen wat slordig in hun manier van afwerken. En met een uurloon van € 30,-- per uur voel je je per uur rijker worden en BTW wordt er niet over berekend, want de uurlonen betaal je gewoon apart. Hoe komt het toch dat die landen in een voortdurende crisis zitten? Want hetzelfde hebben we ook al meegemaakt in Spanje en de hele Balkan inclusief Turkije en Marokko. Joaquim Costa, die ook 66 jaar oud is, vertelde ons dat hij nog wel moet blijven werken. Ondanks dat hij van zijn werk houdt zou hij toch het liefst willen stoppen. Hij werkt vanaf jongs af aan al in de camperbranche. Allereerst in Italië, waar hij vandaan komt. De reden waarom hij moet blijven werken ligt hem in het feit dat hij twee kinderen heeft waarvan een nog studeert en de ander logopedist is maar te weinig werk heeft om zijn gezin te onderhouden, dus die zeven dagen dat hij moet werken is om zijn kinderen te ondersteunen. Om het verhaal van de gasfles niet al te lang te maken hebben we toch maar weer besloten om die te bestellen, waar we nu op wachten.

Inmiddels hadden we Pego do Altar ook al weer verlaten en een plaatsje gezocht in Vale do Guizo, waar we op een oud voetbalveld staan, naast een doel tegenover de kleedruimtes met douche en toiletgelegenheid. De eigenaar van dit voetbalveld wil absoluut niet dat dit gebruikt gaat worden als camperplaats. De bewoners hier in de buurt hebben er geen moeite mee dat wij hier zijn gaan staan en dus staan we hier. Ook hier zijn geen winkeltjes. Om de dag komt er een autootje met brood, om de week komt er iemand met kleding, vooral ondergoed, schorten en eenvoudige katoenen jurken, één keer in de week de visboer en er schijnt ook zo nu en dan iemand met fruit en groente te komen. Maar al deze inwoners hebben een tuintje waar ze hun eigen groentes kweken en zo nu en dan brengen ze ons ook wat. Ook komt er één keer in de week een diepvrieswagen met vlees, vis, groente en wat schoonmaakartikelen. Aan de andere kant van de weg staat de kerk en op die kerk bevinden zich vier ooievaarsnesten, waarvan drie bewoond zijn en waarvan de jongen in deze periode zijn gaan vliegen. Vooral als ze terug komen is het een aandoenlijk gezicht omdat ze het landen nog niet altijd even perfect uitvoeren, waardoor ze weer een herstart moeten maken. Olga heeft drie dagen geleden de eigenaar van dit voetbalveld ontmoet. Hij gaf te kennen dat hij het geen probleem vond dat wij hier stonden (we schijnen een goede naam te hebben hier) maar moesten beloven dat zodra er een andere camper hier zou willen gaan staan, wij onmiddellijk moesten inpakken met de mededeling dat we hier niet mochten staan. Ze willen geen toeristen. Ook hij zei dat dit een uitstervend dorpje was en er staan inderdaad vele kleine huisjes leeg en/of te koop. Er zijn al een paar van die huisjes gekocht door Portugezen die het als weekend/vakantiehuisje gebruiken. Het is hier ook geweldig mooi en rustig. Op deze plek staan we inmiddels vierendertig dagen en willen eigenlijk ook nog niet weg. Het enige wat hier nog open is is een klein café-restaurant, waar we zo nu en dan wat gaan drinken , eten of een ijsje halen. De mannen doen hier niet zo mee, het zijn vooral de vrouwen die de zaken regelen en de contacten met elkaar onderhouden. Het voetbalveld ligt een aantal meters in de diepte, dus zo nu en dan staat er boven een inwoonster van dit prachtige dorp om Olga te roepen die dan weer mee moet om een huisje te bekijken en dan komt ze bij de camper terug met een zak aardappelen of het een en ander. We verwachten dat we volgende week wel naar Lissabon kunnen voor de gastank en nog een paar kleine dingetjes.

Inmiddels hebben we hier zelf de deurtjes van de kastjes, douchcabine en opbergkast crème geschilderd, naar volledige tevredenheid van Olga (het is nu net een pipo wagen).