Vervolg verblijf in Portugal, 19-01-2016

Na de ontmoeting van Mieke en Frans zouden we in een rustig tempo naar Marokko gaan, inmiddels is het eind januari en we zitten nog steeds in Portugal.

Wat is er gebeurd:

Vlak voor de ontmoeting brak mijn brug nadat we een dag ervoor bij de tandarts waren geweest voor onderhoud en controle, dus daar weer terug en we hebben de brug weer op de twee pootjes vast kunnen zetten met cement. Met de afspraak dat we na het bezoek van Mieke en Frans terug zouden komen om deze brug in fases te laten vernieuwen.

Na zes leuke dagen met Mieke en Frans te hebben opgetrokken gingen zij weer noordwaarts en wij zoals gepland zuidwaarts, maar de natte dagen van Portugal braken aan en we kregen een enorme regenbui over ons heen waarbij we het binnen niet helemaal drooghielden. Vooral de klerenkastjes van Olga en haar kleding moesten het ontgelden. Alsof ze zo uit een wasmachine kwamen waarvan de centrifuge defect is. We stonden toen in Alcacer do Sal. Die avond zijn we op goed geluk naar de Lidl gereden waar ze van die overdekte parkeerplaatsen hebben met de hoop dat we eronder zouden kunnen passen. Olga achterop de camper op het trapje, net boven het dak uitkijkend of we eronder pasten. Een beetje lucht uit de achtervering laten ontsnappen en zo konden we eronder staan en konden we alles droog maken. Na het maken van een afspraak bij de SOS-camperdealer, konden we weer richting Lissabon.

Daar aangekomen moesten we nog twee dagen wachten voor we naar binnen konden, maar door het ontsnappen van alle lucht uit de achtervering stonden we ietwat scheef en hadden geen lekkage. Toen er plek was binnen begon Jean-Paul met goeie zin het profiel los te maken van het dak. Na een half uur kwam hij naar ons toe met een gezicht wat op onweer stond. Achter hem kwam de baas aan gerend en hield een stop met de mededeling: ik informeer ze wel………

Als je een paar maanden in zo´n land rondtrekt, dan versta je niet alle woorden maar je begrijpt al vrij snel wat er bedoeld wordt. Toen werd ik meegenomen het dak op en daar werd me uitgelegd door middel van het laten zien van de verroeste schroeven dat het probleem vele malen groter was dan zomaar een lekkage en dat er maar één mogelijkheid was; om het gehele dak los te maken zodat de schade goed zichtbaar zou worden. dus dat dan maar doen.

Na vier of vijf uur lag 2/3 van het dak bloot en bleek dat 75% van het hout volkomen verrot was. Hij kwam al vrij snel met de suggestie om maar naar Nederland terug te rijden en om maar een andere camper te kopen. Dat voorstel viel niet in goede aarde bij ons. We zagen bij hem wel een mooie camper te koop staan en zijn voorzichtig gaan aftasten wat de mogelijkheden waren. We hadden namelijk al voor enkele duizenden euro’s aan onze huidige camper geïnvesteerd en apparatuur vernieuwd. We kwamen er vrij snel achter dat we niet veel verder kwamen en de verschillen waren te groot, dus slopen wat er gesloopt moest worden en maar vernieuwen wat er vernieuwd moest worden. Het ontbrak ons niet aan het vertrouwen van de deskundigheid, maar ik beklonk wel dat ik er bij het hele proces bovenop zou zitten en daar waar kon mee wilde helpen, tenslotte is er een spreekwoord van jong geleerd is oud gedaan.

We konden overdag en s´ nachts niet in de camper blijven dus we huurden een bungalow op een camping waar Olga met de twee honden verbleef en ik ging ´s morgens met de bus, trein en weer een bus naar mijn werk en ´s avonds weer terug. Alleen bij deze werkgever kreeg ik geen geld, maar moest ik betalen, zo zie je maar dat elk land z´n eigen gewoontes heeft.

Ruim anderhalve week later zat het dak er weer op. Het eindprofiel was het oude en dat stelde ons enigszins teleur, we hadden begrepen en gedacht en gewenst dat er een nieuw breed profiel op zou komen maar mijn alertheid was de laatste twee dagen bij de opbouw danig afgezwakt en ik was moe van al die dagen rond te hangen enzovoort. Wel werd ik ´s middags uitgenodigd om mee te lunchen en de vrouw van de baas maakte heerlijke Portugese gerechten waar overigens iedereen van mee at.

Zogezegd na ruim anderhalve week terug naar het zuiden, Albufeira, voor mijn twee zenuwbehandelingen. Onze tandarts daar deed deze behandelingen niet zelf maar er kwam een specialist van buiten die alleen maar deze behandelingen deed voor diverse tandartspraktijken. Ze was vol lof over deze man want je voelde er werkelijk niets van. Ik kan dit niet helemaal beamen, maar het allergrootste deel van de behandeling was pijnloos. We spraken af dat de rest van de behandelingen in 2016 zouden plaatsvinden vanwege verzekeringstechnische zaken.

Inmiddels was het haast Kerst en we besloten een stukje noordelijk te rijden naar Alcacer do Sal om daar in een bejaardenhuis en een dagopvang voor ouderen kerstliedjes te gaan spelen, intussen waren we druk daarmee aan het oefenen. Het waren twee onvergetelijke, leuke middagen en het werd ontzettend gewaardeerd. Van daaruit naar ons oude stekje in Vale do Guizo op het voetbalveld.

Bij het legen van het toiletreservoir hoorde ik Olga druk praten met een moeder en dochter over Kerst, mijn nieuwsgierigheid werd daardoor sterk geprikkeld en ik besloot om me bij het gesprek te voegen. We werden uitgenodigd voor kerstavond om te komen eten en dat leek ons erg leuk en we zouden onze cello´s meenemen om als dank een concertje te geven. Daar waren Isabel en haar man Alex, die ons hadden uitgenodigd met dochter Camile, die in Berlijn studeert en Ana met haar man Ulf die in de buurt van Vale do Guizo wonen. Het was een gezellige drukke avond waarin alles natuurlijk vertaald moest worden heen en weer. Na het diner werden er zelfs cadeautjes uitgepakt en we kregen een fles olijfolie van de plantage van Ulf die daar tweeduizend olijfbomen heeft staan. Na onze terugkeer uit Marokko willen we daarlangs gaan. Ook kregen we nog een heerlijke sjaal, die ik meer om heb dan Olga.

We hadden ons ingeschreven voor het Oud en Nieuwsfeest in het dorp dus de dagen tussen Kerst en Oud en Nieuw verliepen rustig met goed weer. Ook het feest zelf met muziek en veel eten en voor sommigen veel drinken was zeer gemoedelijk en gezellig. Overigens staan op het blog foto´s van zowel het Kerst als het Oud en Nieuw feest.

En toen………ja hoor…lekkage…weliswaar bij een hele grote stortbui, maar toch baalden wij nu helemaal. En we gingen terug naar de SOS man. Die wist het een twee drie ook even niet en Jean-Paul besloot om alle voegen wat dikker aan de zetten, na twee en een half uur was hij daarmee klaar en vertrokken we maar weer.

Halverwege de rit naar het zuiden besloten we de tolweg op de gaan en daar bij een tankstation te overnachten, we waren moe. De volgende ochtend goed uitgerust weer de weg op en besloten de eerste de beste afslag te nemen om verder de rit binnendoor te gaan. Maar we kwamen niet van de tolweg af, de slagboom bleef dicht en het kaartje werd niet geaccepteerd. Het duurde niet lang voordat uit de automaat een stem kwam die bevestigde dat het kaartje ongeldig was. Wat bleek… dat je in Portugal niet langer dan 12 uur mag verblijven op de tolweg, dus kregen we een flinke boete en of we die we maar even aan de machine konden voldoen. Nu hadden we geen 90 euro aan contant geld en de Portugese tolwegen accepteren geen bank of visa kaart, alleen de nationale Portugese bankpassen. De stem in het hokje printte een nota uit met de mededeling dat we die binnen 8 dagen moesten betalen en dat kon bij een bankautomaat van dezelfde bank. Nou dat zou geen probleem op moeten leveren, want elke bank heeft dezelfde automaten. De slagboom ging omhoog en wij vertrokken, mopperend over het feit dat je niet langer dan 12 uur mocht verblijven en dat je niet met een wereldpas kunt betalen. Toen we echter de bekeuring wilden betalen bleek dat je de bekeuring bij die bankmachines alleen kon betalen met een pas van die bank. Na veel gezoek en gevraag werden we doorverwezen naar een postkantoor, want daar kun je namelijk wel betalen. Aangekomen op het postkantoor was de uitdrukking op het gezicht van dien aard dat we dachten: dit gaat het niet worden. Na veel geharrewar bleek dat je maar op drie of vier locaties in Portugal de boete kunt voldoen, want zo zei ze: als het ons overkomt moeten wij ook kilometers rijden om die bekeuring te betalen. Het schijnt in Portugal niet zo moeilijk te zijn om een bekeuring te krijgen, maar om deze dan te kunnen betalen is een volledig ander verhaal. Wij, weer de tolweg op, op zoek naar zo´n betaalkantoor. Bij het eerste de beste kantoor, wat werd bemand door een vriendelijke man die ons wederom vertelde dat we bij hem niet konden betalen. We waren ten einde raad en dat bleek hij van onze gezichten af te kunnen lezen. We legden hem uit wat we al allemaal hadden gedaan om maar te kunnen betalen, hij was begaan met ons en vroeg of we cash bij ons hadden. Dat hadden we gelukkig nu wel, hij nam het geld aan en ging met het bonnetje naar een van die hokjes bij de slagboom en deed wat hij moest doen, kwam terug met een betaalbewijs en we mochten gaan. Eén ding weet ik zeker, ik heb nog nooit van mijn leven zoveel moeite gedaan om een bekeuring te betalen.

Nu staan we op 19 januari 2016 in de buurt van Albufeira, waar ik morgen weer een afspraak met de tandarts heb om stiften in de bestaande wortels te zetten en een opbouw voor de brug te maken plus een afdruk, zodat eind maart de brug geplaatst kan worden.

Was het vorig jaar dat mijn paspoort was verlopen, nu kwamen we erachter dat onze groene kaart niet geldig meer was, een kopie aangevraagd en Lotte heeft die naar het adres van onze tandarts in Albufeira opgestuurd.

Tussendoor hadden we natuurlijk vele wederom mooie, heerlijke en vriendelijke ontmoetingen en belevenissen, want zonder pech heb je geen geluk.

We verwachten dat we de 23 of de 24^ste Marokko binnen kunnen rijden, met zo´n twee maanden achterstand volgens onze planning, maar inmiddels wel geleerd dat plannen maken en reizen niet echt in harmonie met elkaar leven.