08-09-2016 Corbu, Moldavië

Een dag uit het dagboek van Olga,

Vanmorgen kon ik tot mijn verassing goed wandelen, via een soort park kwam ik snel buiten op de landerijen. Daar heb ik Gregory ontmoet die maiskolven met stengel en al op een primitief karretje aan het laden was. Na even zoeken kwamen we op Frans uit om een beetje met elkaar te kunnen praten. Hij had het idee dat ik al lopend door Moldavië trok en dat vond hij helemaal te gek, maar ik probeerde hem zo goed en zo kwaad als het ging uit te leggen dat ik vanuit Corbu aan het wandelen was. Op de terugweg nog even zwaaien en dat was dat.

Na het ontbijt ging ik om water bij de vrouw die we gisteren bij de kerk ontmoet hadden. Ik vroeg in het Italiaans of ik binnen mocht komen en dat mocht, water kon ik ook krijgen, ze zette de pomp voor me aan. Ik moest nog wel een paar keer heen en weer lopen voor onze tank weer helemaal gevuld was met dit heerlijke frisse water, ondertussen gaf zij haar bloemetjes in de tuin water. Eerst gaf ze me 4 appels mee, de tweede keer vond ze toch echt dat ik te weinig kleren aan had, toen ik daarop een bloesje had aangetrokken gaf ze me opeens een fles limonade mee. Bij de derde keer kregen we het over het kruisteken maken, zij is orthodox en die slaan net iets anders hun kruisteken dan de katholieken, maar ze was helemaal verguld dat ik de Latijnse woorden erbij kon zeggen. Bij het wegrijden stond ze nog ineens helemaal in het zwart buiten de poort met een zak koekjes en moest ik de Latijnse woorden nogmaals herhalen, prachtig. Op de foto mocht ze niet van de Heer, begreep ik.

We zijn nog snel even de supermarkt ingelopen, waar alle waar een beetje provisorisch was uitgestald, maar waar we wel nog alcoholvrij bier vonden en aardige mensen ook weer.

Net wilden we echt weg rijden, kwam de overbuurvrouw die 2 woorden Engels met Roelof had uitgewisseld nog een keer naar hem toe met de vraag of wij mee wilden gaan naar de school, waar zij jaren geleden les had gegeven, naar een oud-collega die beter Engels kon dan zij. Hup, ze stapte zo voor in de auto en wij op weg. Het was niet ver en we konden daar heerlijk de camper onder de bomen zetten. In de bibliotheek vonden we haar oud-collega en al spoedig zaten we in een prettig gesprek. Zaidlena heette zij en Valentina de overbuurvrouw.

Roelof vroeg of we een klaslokaal mochten zien en dat kon, het werd eerst een kleine klas jongens die met de theorie bezig waren en later een praktijklokaal met meer jongens, Zij leerden voor elektricien en waren intern op school. Deze jongens wilden meer weten over onze honden en ik ben ze uiteindelijk los gaan laten terwijl zij buiten veilig op de trap bleven staan. Ze vonden het prachtig hoe Roelof Harrie tot zitten bracht en later Bobo ook. We kregen nog een uitnodiging om mee te lunchen, echt Moldavisch eten, nou graag, dat werd bietensoep, aardappelpuree, wortel en een stukje vis en natuurlijk veel praten en uitwisselen, erg leuk.

Toen we weer buiten stonden wilden ze ons nog met alle geweld een rondleiding geven over het terrein en de sportvelden. Bleek dat een rijke dame ongeveer 100 jaar geleden dit park heeft aangelegd en een school heeft gesticht die in haar gloriedagen wel 700 leerlingen telde, op dit moment nog maar 100. Het ziet er ook erg aftands uit allemaal. Vooral de woningen van de leerlingen die zich alleen nog maar op de begane grond bevinden.

Even verder kwamen we bij een gloednieuw gebouw, met steun van de EU, dit was het gymnasium en kregen hier ook een rondleiding van de conrector die ooit in een nationaal voetbalteam voor meisjes heeft gezeten, liet ze trots zien. Hier bekeken we een gymnastieklokaal en een muzieklokaal. De directrice kwam zelf ook nog even naar beneden en samenliepen we naar het museum, waar naast oude gebruiksvoorwerpen ook huwelijksfoto´s van diezelfde directrice hingen, heel persoonlijk dus.

We mochten nog niet van de school vertrekken of we moesten en zouden het huis nog zien van Valentina die in paniek vroeg of Zaidlena ook nog even kwam om te helpen vertalen. In Valentina´s huis (niet een van de minste) ontmoetten we de moeder van haar overleden man (92 jaar). Valentina woont na de dood van haar man (3 jaar terug) niet meer in haar eigen huis maar ernaast bij de moeder in, het grote huis was voor de 2 zoons, één in Moldavië en één in Polen.

Toen we op wilden stappen, omdat het wel allemaal erg lang ging duren werden we overstelpt met goede gaven uit haar moestuin; druiven (blauwe en witte), tomaten (grote en piepkleintjes), een watermeloen en walnoten zo uit de boom. Ze wist maar van geen ophouden. Op de valreep kwam ook Zaidlena nog langs met snoepjes en een fles wijn voor Roelof.

Eindelijk konden we vertrekken, na een hartelijke kus, goede reis en altijd welkom terugreden we verder. Snikhete dag vandaag weer, over de 30 graden.

Op een pompstation onderweg was wel open Wifi, maar geen schaduw te bekennen dus door maar weer, tot aan deze parkeerplaats. Hier is het heerlijk rustig en ook weer een aardige man die stopt en ons appels aanbiedt, ongekend hartelijk allemaal toch.

Moment van de dag van ons allebei: deze bijzondere dag.