8 Maanden later en weer op weg naar Nederland, 11-06-2017

Parque Nacionalda Penada-Geres, Portugal.

We staan nu inmiddels 5 dagen in Lindoso, een poort van hetParque Nacional aan de voet van een oud kasteel. De afgelopen 2 weken zijn wezeer geïnteresseerd geraakt door dit noordoostelijke gebied van Portugal. Datkwam eigenlijk door een gesprek dat we hadden met een zeer enthousiastemedewerkster in een museum in Montalegre. Daar waar ook op elke vrijdag dedertiende een groot heksenfeest wordt gehouden rondom het kasteel en het oudegedeelte van dit stadje en we moesten beloven om op 13 oktober a.s. weer tekomen, want die dag valt op een vrijdag. Maar er is een hoop gebeurd tussen hetlaatste verslag van september 2016 en nu.

Na het verlies van Harrie en de ziekte van Bobo hadden weons reisplan aangepast en besloten we zo snel mogelijk terug te rijden naarPortugal. We hadden rust nodig en dus geen behoefte om verder te trekken naarnog niet bezochte landen. We zijn eigenlijk in één stuk doorgereden naarPortugal met een tussenstop in Italië bij een olijvenperserij die we bezochthebben en waar we uitleg kregen over de werkwijze bij het maken van olijfolie.Een dag voordat we daar aankwamen hadden we ons zelf in een klein dorpje klemgereden en konden niet anders dan achteruit de helling op om het dorpje teverlaten, dit heeft ons de versnellingsplaten gekost. Gelukkig was er vlakbijde perserij een garage in de buurt op 200 meter afstand. Die kwamen even kijkenen zouden de nieuwe koppelingsplaten bestellen die ze vervolgens na aankomstook hebben geplaatst. Ook bij deze garage konden we er gewoon bij blijven enkijken hoe de werkzaamheden verliepen en ze lieten ook het verbrande onderdeelzien. Dat is toch wel heel fijn, dat geeft een gevoel van vertrouwen. We hebbenin totaal 4 dagen daar gestaan en het was een prima plek met alle voorzieningendie we nodig hadden. Nadat de reparatie klaar was zijn we meteen weer verdergereden en een stukje Zuid-Frankrijk hebben we via de tolweg gedaan.

In Portugal zouden we via de Sera de Estrela weer naar hetwesten rijden, dit is ook een gebied dat bij ons erg favoriet is. Aangekomenbij het bergdorp Sabugeiro, het gebied waar de Portugese berghond, (de Cao de Serade Estrela ) veelvuldig wordt gefokt, konden we het niet weerstaan om een pupjete kopen. Een 7 weken oude reu. En ja, lijkend op Harrie. Wel hadden wenatuurlijk vooraf ons verdiept in dit ras en hun gedrag. Het leek voor ons eengoede keuze te zijn, gezien de manier hoe wij nu leven. Hij werd gedoopt alsCarlos, groeide snel op en dat niet alleen, hij leerde snel en na 6 maanden washij zelfs al groter dan Bobo. Na het vertrek uit de Sera de Estrela zijn wenaar ons favoriete voetbalveld gereden in Vale de Guizo, waar Carlos in allerust opgevoed kon worden, merendeels door Bobo. Beiden liepen daar ook de heledag los, af en toe moesten we Carlos naar binnen halen om hem te laten rusten,want als het aan hem lag zou hij de hele dag aan het ravotten zijn. Al vrijsnel werd het Bobo ook weleens teveel en wilde ze er ook eens alleen op uit endat is heel mooi om te zien hoe dat gaat. Een bepaalde blaf, Carlos bleef staanen Bobo kon haar eigen gang gaan. Carlos was al vrij snel moediger dan Bobo enging overal op af, elk mens, maar ook met elk ander loslopend dier moest hijeven kennis maken, maar als het te gek werd naar Bobo´s zin, wederom eenbepaald blafje en Carlos kwam terug op een holletje. En zo waren er talrijkemomenten die we op afstand van die 2 konden aanschouwen en vooral ook vangenieten. We lieten Carlos in het begin om het uur uit ´s nachts, maar al vrijsnel merkte ik dat hij niet altijd even graag naar buiten wilde, dus verlegdenwe de tijd en na 2 maanden sliep hij de hele nacht door.

We besloten om in Vale de Guizo te blijven en op 29 decemberis onze lieve kleindochter geboren en kreeg de naam Dunja mee. Op 2 januari hebik Olga naar Lissabon gebracht waar ze met het vliegtuig naar Nederland isgevlogen om Dunja te bewonderen en om dit wonder samen met Lotte en Bart tedelen. Na 4 dagen heb ik Olga weer opgehaald en kreeg toen ook de eerste foto´ste zien en in de hele periode daarna werden wij rijkelijk voorzien van mooiefoto´s van Dunja met mams en paps. Later kwamen daar ook foto´s bij van hunhuisje die ze intussen hadden gekocht en waar ze nu inmiddels één week inwonen.

Nadat Olga terugkwam zijn we al vrij snel vertrokken naarhet zuiden van Portugal, waar we een afspraak maakten met onze zeergewaardeerde Danielle, onze tandarts. Deze bezoekjes aan haar zijn haast eenklein feestje, omdat we na de behandelingen altijd heerlijk in een terrasje inde zon gaan zitten met een kop koffie en een gebakje. Was Italië altijd onzegrootste favoriet, het lijkt er nu wel op dat het inmiddels Portugal isgeworden. We voelen ons hier zo thuis dat het in ieder geval bij mij niet hetgevoel van reizen meer heeft. Het is meer overwinteren geworden dit jaar. Endat gevoel van reizen, dat ben ik wel gaan missen en ben in mijn hoofd alweerflink bezig voor de volgende jaren. Maar ik weet inmiddels ook dat plannenmaken een lastig fenomeen is, er gebeuren altijd wel weer dingen die ervoorzorgen dat je je plan moet aanpassen. En zo hebben we een beetje door Portugalheen gereden naar alle mooie bekende en nog onbekende plekjes, we proberen elkekeer via een andere route het land te doorkruisen. Alleen veel nieuwe specialecontacten hebben we in die periode niet gemaakt, dus kabbelde ons leventjelekker rustig door, met veel genieten van onze 2 hondjes en het mooie weer.

We besloten de APK keuring van onze camper toch maar inSpanje te laten uitvoeren in plaats van het laten verlopen en dan een bekeuringkrijgen om vervolgens die weer voor te laten komen. Olga had een mooie rituitgestippeld om naar Sevilla te komen, via internet hadden we vooraf al eenafspraak gemaakt en de keuring verliep gladjes en zo konden we weer terug. InMontargil hadden we een plekje gevonden aan een stuwmeer, een mooie rustigeplek, waar we een paar daagjes wilden blijven. Zoals gewoonlijk als we op eenplek aankomen springen de honden meteen uit de camper, lopen even rond, doenhun behoefte en komen dan weer terug om te kijken of er al wat te halen valt.We zeiden tegen elkaar dat we de honden maar beter hier vast konden leggen,omdat de weg vrij dichtbij was. Bobo was als eerste bij ons en die deed ikmeteen vast en ging kijken waar Carlos was. Even fluiten, roepen, maar geenCarlos, wel een meneer die aan de overkant van de weg stond en die vroeg of ikeen hond zocht, waarop ik ja zei en hij wees, waar hij Carlos gezien had, zodacht ik, maar op de weg aangekomen lag hij midden op de weg, aangereden. Hijwas aangereden door een auto met 3 jonge mannen erin, die gelijk bombariemaakten over de schade en zeiden dat ze de politie hadden gebeld.Tegelijkertijd stopte er een andere auto met een man en een vrouw die aanbodenom met Carlos naar een dierenarts te rijden. En inmiddels was Olga al aan komenlopen en had nog een deken meegenomen zodat we Carlos daarmee in de auto vanhet echtpaar konden leggen. Olga zou bij de wagen blijven in afwachting van depolitie en ik zou meegaan naar de dierenarts. Na een kilometer rijden vroeg ikhet echtpaar om terug te keren, want inmiddels was Carlos overleden. Toen weterugkwamen was ook de politie gearriveerd en begon het verslag van de 3 mannente noteren. Er waren geen andere getuigen bij, het enige wat mij wel verbaasdewas dat er wel veel schade was, maar geen enkel remspoor, maar de politie haddaar niet zo gek veel mee op. Toen zij het verslag hadden geschreven werd hetmij in gebrekkig Engels voorgelezen en werd mij gevraagd om te ondertekenen,wat ik heb geweigerd, ze stonden erop en uiteindelijk heb ik onder protestgetekend, wat niet werd geaccepteerd. Toen mocht ik het verslag in hetNederlands schrijven en moest het in het Engels voorlezen. De politie gingdaarmee verder akkoord en zei toen dat ik met de 3 mannen mee moest om bij eengarage de schade te bepalen en die af te handelen. Dat weigerde ik, want ikwilde dat via de verzekering laten lopen. Dat werd niet geaccepteerd en wemoesten mee naar het bureau. Mede om het feit dat ik verlangde dat er iemandofwel goed Engels sprak of een Nederlands tolk aanwezig was. Op het bureau waser inderdaad een agent aanwezig die goed Engels sprak. Er volgden ellelangediscussies over de schade, ik bleef bij mijn standpunt om deverzekeringspapieren in te vullen, wat ik ook ter plaatse deed en vroeg om hunpapieren, die waren nog niet ter sprake gekomen. Toen ik alles ingevuld had enéén kopie aan de mannen wilde geven en zei dat het zo geregeld was, gingen zedaarmee niet akkoord, ze wilden dat ik mee ging naar een garage om de schade tebepalen. Toen ik zei dat ik dat niet nodig vond, ging de politie uit een andervaatje tappen en vertelde ons dat dit gezien zou worden als dat ik niet wildebetalen en dat ze mij dan in hechtenis zouden nemen totdat de zaak voorkwam bijde rechter. Dus besloot ik maar om mee te gaan naar die garage. Uiteindelijkkwam eruit dat ze 3500 Euro wilden hebben en eerder zouden ze me niet latengaan. Ondertussen had ik de verzekering gebeld voor wat ik het beste kon doen.Het zou een zaak worden voor onze wettelijke aansprakelijkheid verzekering, dusook die gebeld. Toen ik het verhaal vertelde en daarbij zei dat ze me wildenvasthouden werd het gesprek opgeschaald. Vanuit de verzekering kreeg ik hetadvies om hoe dan ook niet te betalen. Wij hoefden ons geen zorgen te makenover de schade, want die zou gedekt worden, maar, zeiden ze, dat het vaker voorwas gekomen in Portugal dat men op deze wijze flinke sommen geld willospeuteren. Toen zij met het bedrag aan kwamen zei ik dat ik tot 750 Eurowilde gaan, wat zij niet accepteerden, dus weer terug naar de politie.

Ter plekke werd ik weer geconfronteerd metinhechtenisneming. Ik maakte de politie duidelijk dat ik wel wilde, maar ikmoest een officieel schaderapport hebben, zodat ik dat kon overleggen aan deverzekering. De mannen zeiden dat ze daar wel voor konden zorgen de volgendedag en we mochten gaan met de afspraak dat we de volgende ochtend 10 uur op hetbureau moesten zijn. We hadden van het echtpaar dat was gestopt, hun adresgekregen, waar we mochten komen staan. De eigenaar had een privé vliegveld,helemaal omheind en daar stonden we lekker rustig en veilig. We hebben ´savonds de ambassade gebeld en het probleem uitgelegd, we kwamen uit bij eencallcenter van de ambassade in Nederland, zij zouden er alles aan doen omervoor te zorgen dat er iemand vanuit de ambassade in Lissabon contact zouopnemen met de politie voordat wij er moesten zijn en we kregen de boodschapmee, als we bij de politie waren en het probleem werd niet opgelost wij deambassade mochten bellen. Met goede hoop gingen wij de volgende ochtend iets telaat naar de politie. Daar aangekomen werden we met alle egards door de hoofdcommissarisontvangen die inmiddels een hele brief via translate had vertaald naar hetEngels om de werkwijze van de Portugese politie uit te leggen, wat eigenlijkniets veranderde aan de zaak zelf. Maar toen wij met hem uit zijn kantoorliepen stonden daar de mannen met de Engels sprekende agent nog in discussie enuiteindelijk werd ons nog gevraagd of de gegevens allemaal klopten die wijhadden afgegeven. Ik kon nu ook het dossier nummer van de zaak bij deverzekering aan hen meedelen en zeggen dat ze direct naar die ene persoon dieik aan de telefoon had gehad spullen konden opsturen en daarmee werd erschouderkloppend afscheid genomen en konden wij in 8 maanden tijd ons tweedeverlies van onze hond verwerken. De eerste paar dagen gebeurde dat op iederseigen manier, waarna we langzaam steeds meer erover praatten.

Na het vertrek uit het politiebureau hebben we meteen eenflink stuk gereden naar het Noorden en via wederom de Sera de Estrela naarMontalegre, waar we die enthousiaste museummedewerkster ontmoetten. We beslotenom via het park naar het noorden te rijden en al vrij snel kwamen we een mooiplekje tegen, waar we eventueel zouden kunnen overnachten, met een gebouwtje eneen portiershokje, zo leek het. Maar zo nieuwsgierig als we zijn liepen we naarbinnen en kwamen in een klein restaurantje terecht, waar de eigenaresse descepter zwaaide. Ze sprak Frans, dus werd het een gesprek tussen Fernanda enOlga. Zij had geen uithangbord of iets dergelijks, uit veiligheidsoverwegingen.De mensen uit de omgeving wisten toch wel dat ze daar terecht konden en ze deedalles voor de rest in haar eentje, koken, bedienen en schoonmaken. Haar man was5 jaar geleden overleden en kort daarna haar broer, ze had het duidelijk nogsteeds moeilijk. Ze woonde in het dorp verderop en haar trouwe hond bracht haar´s avonds naar huis, keerde dan terug naar het restaurant, waakte daar en ginghaar ´s morgens ook weer ophalen. Ook eventuele mensen die in de buurt blevenkamperen werden gelijk mee bewaakt, zo ook wij en Bobo. Toen we Bobo even kwijtwaren kreeg de hond de opdracht en ging Bobo voor ons zoeken. Het leek erop datOlga voor haar op dat moment een geschenk uit de hemel was, ze had zoveel tevertellen en haar verdriet te delen. We beloofden om in oktober terug te komen,want inmiddels waren we zo nieuwsgierig geworden over dit gedeelte van Portugaldat we besloten hadden om in september hier weer naar toe te gaan en dan ditgedeelte helemaal te gaan verkennen.