Uit een dagboek van een reiziger 5

Hier zijn we weer eens na een hele lange tijd met,

Uit het dagboek van een reiziger 5

8 januari, wildcamp Merzouga (2)

Gisterenavond waren we met het hondenuitlaten flink verdwaald. We moesten veel heen en weer lopen voordat we eindelijk het flauwe schijnsel van onze buitenlamp zagen, een angstige ervaring en Bobo liet behoorlijk verstek gaan met het ons veilig thuis brengen.

Van morgenvroeg liepen we omstreeks 8.30 uur weer samen buiten en dit keer mochten de honden los, wel steeds teruggeroepen door Roelof wanneer ze iets te vreten vonden. Dat ging aardig goed tot mijn verbazing en terwijl wij over de kam van het duin heen liepen, renden zij heen en weer, op en af en ondertussen deden ze hun ding, dus konden we terug, Roelof nog in bed, ik nog even puzzelen. Echter niet lang, want Roelof besloot op te staan, waarna we thee gingen drinken bij het eerste terras aan de overkant. Onverwacht bleek dat we ineens internet in de camper hadden, vreemd maar waar en sterk ook nog. Bij het terras was het potje thee erg klein wat een teleurstelling was, bovendien waren we de zoetjes toch nog vergeten.

Ook kwam Hassan bij ons zitten, maar minder sympathiek dan gisteren, alhoewel hij wel aan bood zijn pannenkoek met ons te delen, Later schoof Salh ook aan. Het doet toch een beetje vreemd aan dit terras en we besloten bij de winkel bij Ibrahim nog een thee te gaan drinken. Daar stonden onze boodschappen klaar in de koelkast en even later arriveerde er ook houdbare melk. Mijn vraag aan Ibrahim of hij ook Berber pizza kon maken, beantwoordde hij dat hij dat wel kon bestellen als we dat wilden. Even later toen we weg wilden lopen nodigde hij ons ineens uit om de couscous met zijn gezin te komen delen.

Dat hebben we gedaan, wij liepen richting moskee, Ibrahim wees ons van daar af de weg door op zijn brommer langzaam voor te rijden. Zijn vrouw heet Hadoush en zijn zoontje Anuar. De couscous met groente en flintertjes kip was erg lekker, Hadoush had er een pittig sausje bij gemaakt en Roelof vroeg of ze dat ook voor ons zou willen maken. Dat gaat ze doen.

Ibrahim is een vriendelijke en rustige man, natuurlijk wil hij graag aan ons verdienen, maar hij dringt zich absoluut niet op.

Onderweg naar het couscous eten reed de jongen van de buggy ons tegemoet met de vraag of we nog wilden. Toen Roelof uitlegde dat hij het te duur vond (voor 2 personen was het ineens 600 Dirham in plaats van 400 en dat omdat we met zijn tweeën op een buggy wilden) zakte de prijs iets en werd Roelof toch wel weer geïnteresseerd. Na het couscous eten en honden uitlaten zijn we gaan rijden. De jongen voorop, Roelof erachteraan, eerst voorzichtig, maar allengs ruiger en harder. Het was spectaculair en Roelof vond het fantastisch om weer eens te rijden.

Af en toe werd er gestopt voor wat foto´s, al met al een heel geslaagd uitstapje. Voorzichtig werden er ook nog kamelen in de aanbieding gegooid, later toen Roelof water ging halen, kreeg hij nog thee, dus helemaal oké. De duinenrij blijkt vrij smal te zijn, wel zagen we de bergketen die de grens met Algerije markeert. Ook zagen we enkele bivakkampen en één Nomaden tent.

We hielden de hele dag internet en ´s avonds konden we verder onze serie bij de NPO kijken.

Moment van de dag:

Roelof: de buggy rit

Olga: het couscous eten bij Ibrahim.

We zullen stap voor stap de tussenliggende periode ook beschrijven en plaatsen natuurlijk.

Het gaat ons goed en hopen met jullie ook....

weer aan het reizen

Weer aan het reizen. Onati (Baskeland) 08-09-2017

Ja, we zijn weer vertrokken, na een mooie periode van 2 maanden in Nederland geweest te zijn. We waren weer welkom bij Marga en stonden daar deels op een groot vrij weiland waar voorheen het paard van Kees stond. Het ging weer goed met Marga en dat konden we ook goed aan haar merken, het was heerlijk om weer even bij haar te zijn. En voor de rest hebben we veel tijd doorgebracht met de kinderen en kleinkinderen en heerlijk kunnen genieten van de pasgeboren Dunja. Als je het over Dunja hebt dan zeg je gelijk; opgeruimd, blij, lachen en alert. Natascha, Ferdi en de kinderen zijn nog 5 dagen gaan varen zodat we daar nog op de honden konden passen en zo nu en dan aan onze camper konden werken, wat we ook veel hebben gedaan. Later tijdens onze activiteiten in de stad hebben we nog een bezoekje gebracht aan Natascha bij foto Verwey, waar zij nu werkzaam is. Zo ook in de periode dat Lotte en Bart met Dunja een weekje aan het kamperen waren hebben we daar voor het huis heerlijk kunnen klussen. We hebben de hele camper geschilderd en hij ziet er weer een stuk mooier uit. Ook aan ons watersysteem hebben we weer wat aanpassingen gedaan. Toen Lotte en Bart terug waren heeft Olga regelmatig met Lotte samen in de tuin gewerkt met als regelmaat plantjes halen, planten en tot de ontdekking komen dat er nog meer plantjes moesten komen. Ook hebben we een simpele sproei installatie aangelegd. Pas later in de periode hebben we familie, vrienden en kennissen ontmoet en zoals dat altijd gaat ook weer niet iedereen. Tegen de tijd dat we weer gepland hadden te vertrekken moeten er altijd weer zoveel dingen gebeuren dat we in tijdnood kwamen. Wel hebben we gelukkig nog 1 avond cello kunnen spelen in het ensemble van Chajim. Ik heb nog een afspraak kunnen maken met onze huisarts om onze medicijnenlijst door te nemen en een heerlijk gesprek gehad over alles en nog wat. We wilden deze 2 maanden ook gebruiken om nog een hond te zoeken, maar zoals vroeger dat je naareen asiel kon gaan en een hond uitkoos zo werkt dat niet meer, alles is landelijk georganiseerd dus als je een leuke hond op de site vindt kan het zijn dat je naar de andere kant van Nederland moet. Via Natascha werden we op de site van dieren zonder grenzen geattendeerd en dus Olga en ik snuffelen tussen alle fotootjes en daar zagen we Beto, een boxermix, die zat al 4 maanden bij een opvanggezin. Wij ons aanmelden en na veel heen en weer gemaild te hebben en een persoonlijk gesprek gehad te hebben zou hij overgevlogen worden vanuit Spanje naar Eindhoven. Echter 2 dagen van tevoren kregen we bericht dat de mensen waar Beto verbleef hem niet meer konden laten gaan, ze waren te veel aan hem gehecht, dit was balen. Maar na regelmatig contact met de organisatie, waarin Annemarie een voortreffelijke rol speelde en na haar vakantie met King aan kwam zetten, een grote hond die toen nog in Portugal verbleef. Wederom door de foto en de beschrijving van hem vielen wij voor hem en waren op slag verliefd, ja dat kan soms snel gaan. King zou na een week aankomen op Schiphol……. dus niet. De vliegmaatschappij had maar besloten om de maat van de benches te verkleinen en de verantwoordelijke man in Portugal wilde hem op die manier niet laten vervoeren, maar hij was wel bereid ons tegemoet te komen rijden als we tenminste die richting op kwamen, dus wij hebben maar afgesproken in Noord Spanje in het prachtig natuurgebied Barrio Aldura. Daar kwam hij afgelopen dinsdagavond aan. Vandaag is de derde dag dat we King in ons midden hebben en het is oké, hij begint te wennen, te reageren op Bobo en op ons.

8 maanden later op weg naar Nederland

8 Maanden later en weer op weg naar Nederland, 11-06-2017

Parque Nacionalda Penada-Geres, Portugal.

We staan nu inmiddels 5 dagen in Lindoso, een poort van hetParque Nacional aan de voet van een oud kasteel. De afgelopen 2 weken zijn wezeer geïnteresseerd geraakt door dit noordoostelijke gebied van Portugal. Datkwam eigenlijk door een gesprek dat we hadden met een zeer enthousiastemedewerkster in een museum in Montalegre. Daar waar ook op elke vrijdag dedertiende een groot heksenfeest wordt gehouden rondom het kasteel en het oudegedeelte van dit stadje en we moesten beloven om op 13 oktober a.s. weer tekomen, want die dag valt op een vrijdag. Maar er is een hoop gebeurd tussen hetlaatste verslag van september 2016 en nu.

Na het verlies van Harrie en de ziekte van Bobo hadden weons reisplan aangepast en besloten we zo snel mogelijk terug te rijden naarPortugal. We hadden rust nodig en dus geen behoefte om verder te trekken naarnog niet bezochte landen. We zijn eigenlijk in één stuk doorgereden naarPortugal met een tussenstop in Italië bij een olijvenperserij die we bezochthebben en waar we uitleg kregen over de werkwijze bij het maken van olijfolie.Een dag voordat we daar aankwamen hadden we ons zelf in een klein dorpje klemgereden en konden niet anders dan achteruit de helling op om het dorpje teverlaten, dit heeft ons de versnellingsplaten gekost. Gelukkig was er vlakbijde perserij een garage in de buurt op 200 meter afstand. Die kwamen even kijkenen zouden de nieuwe koppelingsplaten bestellen die ze vervolgens na aankomstook hebben geplaatst. Ook bij deze garage konden we er gewoon bij blijven enkijken hoe de werkzaamheden verliepen en ze lieten ook het verbrande onderdeelzien. Dat is toch wel heel fijn, dat geeft een gevoel van vertrouwen. We hebbenin totaal 4 dagen daar gestaan en het was een prima plek met alle voorzieningendie we nodig hadden. Nadat de reparatie klaar was zijn we meteen weer verdergereden en een stukje Zuid-Frankrijk hebben we via de tolweg gedaan.

In Portugal zouden we via de Sera de Estrela weer naar hetwesten rijden, dit is ook een gebied dat bij ons erg favoriet is. Aangekomenbij het bergdorp Sabugeiro, het gebied waar de Portugese berghond, (de Cao de Serade Estrela ) veelvuldig wordt gefokt, konden we het niet weerstaan om een pupjete kopen. Een 7 weken oude reu. En ja, lijkend op Harrie. Wel hadden wenatuurlijk vooraf ons verdiept in dit ras en hun gedrag. Het leek voor ons eengoede keuze te zijn, gezien de manier hoe wij nu leven. Hij werd gedoopt alsCarlos, groeide snel op en dat niet alleen, hij leerde snel en na 6 maanden washij zelfs al groter dan Bobo. Na het vertrek uit de Sera de Estrela zijn wenaar ons favoriete voetbalveld gereden in Vale de Guizo, waar Carlos in allerust opgevoed kon worden, merendeels door Bobo. Beiden liepen daar ook de heledag los, af en toe moesten we Carlos naar binnen halen om hem te laten rusten,want als het aan hem lag zou hij de hele dag aan het ravotten zijn. Al vrijsnel werd het Bobo ook weleens teveel en wilde ze er ook eens alleen op uit endat is heel mooi om te zien hoe dat gaat. Een bepaalde blaf, Carlos bleef staanen Bobo kon haar eigen gang gaan. Carlos was al vrij snel moediger dan Bobo enging overal op af, elk mens, maar ook met elk ander loslopend dier moest hijeven kennis maken, maar als het te gek werd naar Bobo´s zin, wederom eenbepaald blafje en Carlos kwam terug op een holletje. En zo waren er talrijkemomenten die we op afstand van die 2 konden aanschouwen en vooral ook vangenieten. We lieten Carlos in het begin om het uur uit ´s nachts, maar al vrijsnel merkte ik dat hij niet altijd even graag naar buiten wilde, dus verlegdenwe de tijd en na 2 maanden sliep hij de hele nacht door.

We besloten om in Vale de Guizo te blijven en op 29 decemberis onze lieve kleindochter geboren en kreeg de naam Dunja mee. Op 2 januari hebik Olga naar Lissabon gebracht waar ze met het vliegtuig naar Nederland isgevlogen om Dunja te bewonderen en om dit wonder samen met Lotte en Bart tedelen. Na 4 dagen heb ik Olga weer opgehaald en kreeg toen ook de eerste foto´ste zien en in de hele periode daarna werden wij rijkelijk voorzien van mooiefoto´s van Dunja met mams en paps. Later kwamen daar ook foto´s bij van hunhuisje die ze intussen hadden gekocht en waar ze nu inmiddels één week inwonen.

Nadat Olga terugkwam zijn we al vrij snel vertrokken naarhet zuiden van Portugal, waar we een afspraak maakten met onze zeergewaardeerde Danielle, onze tandarts. Deze bezoekjes aan haar zijn haast eenklein feestje, omdat we na de behandelingen altijd heerlijk in een terrasje inde zon gaan zitten met een kop koffie en een gebakje. Was Italië altijd onzegrootste favoriet, het lijkt er nu wel op dat het inmiddels Portugal isgeworden. We voelen ons hier zo thuis dat het in ieder geval bij mij niet hetgevoel van reizen meer heeft. Het is meer overwinteren geworden dit jaar. Endat gevoel van reizen, dat ben ik wel gaan missen en ben in mijn hoofd alweerflink bezig voor de volgende jaren. Maar ik weet inmiddels ook dat plannenmaken een lastig fenomeen is, er gebeuren altijd wel weer dingen die ervoorzorgen dat je je plan moet aanpassen. En zo hebben we een beetje door Portugalheen gereden naar alle mooie bekende en nog onbekende plekjes, we proberen elkekeer via een andere route het land te doorkruisen. Alleen veel nieuwe specialecontacten hebben we in die periode niet gemaakt, dus kabbelde ons leventjelekker rustig door, met veel genieten van onze 2 hondjes en het mooie weer.

We besloten de APK keuring van onze camper toch maar inSpanje te laten uitvoeren in plaats van het laten verlopen en dan een bekeuringkrijgen om vervolgens die weer voor te laten komen. Olga had een mooie rituitgestippeld om naar Sevilla te komen, via internet hadden we vooraf al eenafspraak gemaakt en de keuring verliep gladjes en zo konden we weer terug. InMontargil hadden we een plekje gevonden aan een stuwmeer, een mooie rustigeplek, waar we een paar daagjes wilden blijven. Zoals gewoonlijk als we op eenplek aankomen springen de honden meteen uit de camper, lopen even rond, doenhun behoefte en komen dan weer terug om te kijken of er al wat te halen valt.We zeiden tegen elkaar dat we de honden maar beter hier vast konden leggen,omdat de weg vrij dichtbij was. Bobo was als eerste bij ons en die deed ikmeteen vast en ging kijken waar Carlos was. Even fluiten, roepen, maar geenCarlos, wel een meneer die aan de overkant van de weg stond en die vroeg of ikeen hond zocht, waarop ik ja zei en hij wees, waar hij Carlos gezien had, zodacht ik, maar op de weg aangekomen lag hij midden op de weg, aangereden. Hijwas aangereden door een auto met 3 jonge mannen erin, die gelijk bombariemaakten over de schade en zeiden dat ze de politie hadden gebeld.Tegelijkertijd stopte er een andere auto met een man en een vrouw die aanbodenom met Carlos naar een dierenarts te rijden. En inmiddels was Olga al aan komenlopen en had nog een deken meegenomen zodat we Carlos daarmee in de auto vanhet echtpaar konden leggen. Olga zou bij de wagen blijven in afwachting van depolitie en ik zou meegaan naar de dierenarts. Na een kilometer rijden vroeg ikhet echtpaar om terug te keren, want inmiddels was Carlos overleden. Toen weterugkwamen was ook de politie gearriveerd en begon het verslag van de 3 mannente noteren. Er waren geen andere getuigen bij, het enige wat mij wel verbaasdewas dat er wel veel schade was, maar geen enkel remspoor, maar de politie haddaar niet zo gek veel mee op. Toen zij het verslag hadden geschreven werd hetmij in gebrekkig Engels voorgelezen en werd mij gevraagd om te ondertekenen,wat ik heb geweigerd, ze stonden erop en uiteindelijk heb ik onder protestgetekend, wat niet werd geaccepteerd. Toen mocht ik het verslag in hetNederlands schrijven en moest het in het Engels voorlezen. De politie gingdaarmee verder akkoord en zei toen dat ik met de 3 mannen mee moest om bij eengarage de schade te bepalen en die af te handelen. Dat weigerde ik, want ikwilde dat via de verzekering laten lopen. Dat werd niet geaccepteerd en wemoesten mee naar het bureau. Mede om het feit dat ik verlangde dat er iemandofwel goed Engels sprak of een Nederlands tolk aanwezig was. Op het bureau waser inderdaad een agent aanwezig die goed Engels sprak. Er volgden ellelangediscussies over de schade, ik bleef bij mijn standpunt om deverzekeringspapieren in te vullen, wat ik ook ter plaatse deed en vroeg om hunpapieren, die waren nog niet ter sprake gekomen. Toen ik alles ingevuld had enéén kopie aan de mannen wilde geven en zei dat het zo geregeld was, gingen zedaarmee niet akkoord, ze wilden dat ik mee ging naar een garage om de schade tebepalen. Toen ik zei dat ik dat niet nodig vond, ging de politie uit een andervaatje tappen en vertelde ons dat dit gezien zou worden als dat ik niet wildebetalen en dat ze mij dan in hechtenis zouden nemen totdat de zaak voorkwam bijde rechter. Dus besloot ik maar om mee te gaan naar die garage. Uiteindelijkkwam eruit dat ze 3500 Euro wilden hebben en eerder zouden ze me niet latengaan. Ondertussen had ik de verzekering gebeld voor wat ik het beste kon doen.Het zou een zaak worden voor onze wettelijke aansprakelijkheid verzekering, dusook die gebeld. Toen ik het verhaal vertelde en daarbij zei dat ze me wildenvasthouden werd het gesprek opgeschaald. Vanuit de verzekering kreeg ik hetadvies om hoe dan ook niet te betalen. Wij hoefden ons geen zorgen te makenover de schade, want die zou gedekt worden, maar, zeiden ze, dat het vaker voorwas gekomen in Portugal dat men op deze wijze flinke sommen geld willospeuteren. Toen zij met het bedrag aan kwamen zei ik dat ik tot 750 Eurowilde gaan, wat zij niet accepteerden, dus weer terug naar de politie.

Ter plekke werd ik weer geconfronteerd metinhechtenisneming. Ik maakte de politie duidelijk dat ik wel wilde, maar ikmoest een officieel schaderapport hebben, zodat ik dat kon overleggen aan deverzekering. De mannen zeiden dat ze daar wel voor konden zorgen de volgendedag en we mochten gaan met de afspraak dat we de volgende ochtend 10 uur op hetbureau moesten zijn. We hadden van het echtpaar dat was gestopt, hun adresgekregen, waar we mochten komen staan. De eigenaar had een privé vliegveld,helemaal omheind en daar stonden we lekker rustig en veilig. We hebben ´savonds de ambassade gebeld en het probleem uitgelegd, we kwamen uit bij eencallcenter van de ambassade in Nederland, zij zouden er alles aan doen omervoor te zorgen dat er iemand vanuit de ambassade in Lissabon contact zouopnemen met de politie voordat wij er moesten zijn en we kregen de boodschapmee, als we bij de politie waren en het probleem werd niet opgelost wij deambassade mochten bellen. Met goede hoop gingen wij de volgende ochtend iets telaat naar de politie. Daar aangekomen werden we met alle egards door de hoofdcommissarisontvangen die inmiddels een hele brief via translate had vertaald naar hetEngels om de werkwijze van de Portugese politie uit te leggen, wat eigenlijkniets veranderde aan de zaak zelf. Maar toen wij met hem uit zijn kantoorliepen stonden daar de mannen met de Engels sprekende agent nog in discussie enuiteindelijk werd ons nog gevraagd of de gegevens allemaal klopten die wijhadden afgegeven. Ik kon nu ook het dossier nummer van de zaak bij deverzekering aan hen meedelen en zeggen dat ze direct naar die ene persoon dieik aan de telefoon had gehad spullen konden opsturen en daarmee werd erschouderkloppend afscheid genomen en konden wij in 8 maanden tijd ons tweedeverlies van onze hond verwerken. De eerste paar dagen gebeurde dat op iederseigen manier, waarna we langzaam steeds meer erover praatten.

Na het vertrek uit het politiebureau hebben we meteen eenflink stuk gereden naar het Noorden en via wederom de Sera de Estrela naarMontalegre, waar we die enthousiaste museummedewerkster ontmoetten. We beslotenom via het park naar het noorden te rijden en al vrij snel kwamen we een mooiplekje tegen, waar we eventueel zouden kunnen overnachten, met een gebouwtje eneen portiershokje, zo leek het. Maar zo nieuwsgierig als we zijn liepen we naarbinnen en kwamen in een klein restaurantje terecht, waar de eigenaresse descepter zwaaide. Ze sprak Frans, dus werd het een gesprek tussen Fernanda enOlga. Zij had geen uithangbord of iets dergelijks, uit veiligheidsoverwegingen.De mensen uit de omgeving wisten toch wel dat ze daar terecht konden en ze deedalles voor de rest in haar eentje, koken, bedienen en schoonmaken. Haar man was5 jaar geleden overleden en kort daarna haar broer, ze had het duidelijk nogsteeds moeilijk. Ze woonde in het dorp verderop en haar trouwe hond bracht haar´s avonds naar huis, keerde dan terug naar het restaurant, waakte daar en ginghaar ´s morgens ook weer ophalen. Ook eventuele mensen die in de buurt blevenkamperen werden gelijk mee bewaakt, zo ook wij en Bobo. Toen we Bobo even kwijtwaren kreeg de hond de opdracht en ging Bobo voor ons zoeken. Het leek erop datOlga voor haar op dat moment een geschenk uit de hemel was, ze had zoveel tevertellen en haar verdriet te delen. We beloofden om in oktober terug te komen,want inmiddels waren we zo nieuwsgierig geworden over dit gedeelte van Portugaldat we besloten hadden om in september hier weer naar toe te gaan en dan ditgedeelte helemaal te gaan verkennen.

Yin en Yang

Yin en Yang 20-09-2016 Roemenië

Nog vol van onze ontmoetingen in Corbu (Moldavië) merkten we enkele dagen daarna dat Harrie niet meer mee wilde met de wandelingen. We dachten in eerste instantie dat het de hitte was, want het was toen 32 graden, maar het werd erger en via de symptomen hebben we gezocht op internet wat het zou kunnen zijn. Daar kwamen we erachter dat het weleens rattengif kon zijn. Nu hadden we daar pillen voor, maar volgens de informatie die we lazen moest je vele dagen die medicatie (Vitamine K) geven. Aangezien Bobo ook wat stiller werd moesten we de pillen verdelen over de twee honden en we zouden dan maar voor 2 dagen hebben. In de buurt waar we waren was er geen dierenarts, dus zijn we snel doorgereden naar de hoofdstad van Moldavië. Het vinden van een dierenarts was op zichzelf al een hele opgave. Uiteindelijk hebben we een groep jonge mensen op een terras aangesproken en die wisten er wel één en die wilden ons ook nog helpen. Het adres werd door één van hen in de Garmin gezet. ´s Avonds laat kwamen we eraan en gelukkig was er vóór het pand een parkeerplaats, want het pand was gevestigd op een hele drukke rotonde. De volgende ochtend werden we meteen geholpen en ik vroeg de dierenarts of we al niet te laat waren, want Harrie moest ik al naar binnen dragen. Hij haalde zijn schouders op, gaf een infuus en 6 injecties en Bobo kreeg er ook maar gelijk 4. Er viel niet zo gek veel te communiceren met elkaar, want de dierenarts sprak maar 3 woorden Engels en wij geen enkel woord Moldavisch, we hadden het één en ander via Google translate vooraf op papier gezet. Na het infuus knapte Harrie enigszins op, maar aan het eind van de middag werd het weer slechter. Diezelfde nacht om 5 voor 3 is Harrie overleden, ons maatje en bewaker. Na Odin had hij de rol op zich genomen van roedelleider en verdedigde Bobo, ons en de camper. Harrie was een bijzondere hond, die zijn eigen weg ging, maar er altijd was als het nodig mocht zijn. Wij stonden die nacht ook weer op de parkeerplaats bij de dierenarts en konden hem gelukkig daarachter laten, ondanks dat dit niet de gewoonte was, maar iemand die daar was wist hen te vertellen dat de normen in Nederland ten aanzien van dieren anders is dan in Moldavië. Bobo kreeg nog een paar spuitjes en wij gingen bij de apotheek nog ampullen vitamine K halen. Die dag verbleven we in de buurt van de hoofdstad op een rustige wei. Nadat we de volgende dag met Bobo weer naar de dierenarts waren geweest en zij weer allerlei injecties had gekregen zijn we in één stuk doorgereden naar Curtea de Arges in Roemenië, waar Foca en Aline (bekenden van ons) wonen, dit omdat Bobo toch steeds meer achteruitging. We kwamen daar ´s nachts aan en hebben overnacht bij de Lidl en zijn de volgende ochtend op zoek gegaan naar Foca. Omdat we alleen maar zijn bedrijfsadres hadden zijn we bij een bandespeciaalzaak in de buurt gaan vragen of zij Foca kenden. Dat was zo en ze hebben hem meteen gebeld. We hadden via Translate een brief in het Roemeens voor hem gemaakt om uit te leggen wat ons probleem was en of hij ons kon en wilde helpen. Dat wilde hij en belde meteen een vriend van hem bij de politie voor het adres van een goede dierenarts, die in de buurt bleek te zitten. De dierenarts wilde Bobo meteen aan het infuus leggen. Maar dat wilden wij niet. Toen stelde hij voor om eerst een bloedonderzoek te doen en daar waren we uiteraard wel mee akkoord. Na een korte tijd kwam de dokter ons vertellen dat het géén rattengif was, maar een beet van een teek die hier in Roemenië, Moldavië en Bulgarije een zeer agressieve ziekte overbrengt, daar was ze mee besmet. Hij onderbouwde dat met, indien het rattengif was dan zouden de rode bloedlichaampjes en haar lever aangetast zijn. Nu waren het de rode bloedlichaampjes en haar nieren. Hij gaf Bobo een spuit en we kregen een antibioticakuur en een pot vitamines mee en we moesten de komende 24 uur maar afwachten. Zo nodig mochten we de volgende dag (zondag) eventueel terugkomen, maar anders maandag. Die zondag zagen we kleine verbeteringen bij Bobo en hebben dus gewacht tot maandag. De dierenarts was zeer enthousiast hoe Bobo erbij liep. Wel maakten we ons zorgen over het feit dat ze niet at, zij kreeg hiervoor een drank die volgens de dokter zeker zou helpen en moesten over 14 dagen terugkomen, want dan krijgt ze nog een prik voor haar nieren.

Vandaag (dinsdag) heeft ze net een uur geleden 2 ons mager rundergehakt gegeten, HOERA!!!!!!

Het is mooi en heel fijn om te zien dat het met Bobo nu elke dag wat beter gaat, nu krijgen wij ook de tijd om het verlies van Harrie een plaats te geven. Maar ook Bobo zal dat moeten ondanks haar ziekte.

We zitten nu in Bulgarije op weg naar een heel klein dorpje, waar we al eerder zijn geweest en daar zullen we de komende 14 dagen verblijven om vervolgens terug te rijden voor de prik. We gaan in ieder geval ons reisdoel aanpassen. We zijn erg dankbaar dat we Bobo mogen behouden en ondanks alles weten we toch van het reizen te genieten.

van het ene land naar het andere

Van het ene land naar het andere. Moldavie, 11-9-2016

Inmiddels zijn we een kleine week in Moldavië en staan nu voor de tweede dag aan een stille weg langs een bosrijk gebied. Vanaf ons vertrek uit Nederland zijn we vereerd door de zomer, geen regen meer en met oplopende temperaturen tot 31 graden. Jaja, ik weet, op dit moment is het in Nederland ook mooi weer en dat gunnen we jullie ook allemaal van harte, alleen hopen we dat als we jullie weer bezoeken dat het in ieder geval wat droger is. In de camper zal dat zeker het geval zijn, want die hebben wij met vereende krachten en met behulp van Bison Rubberseal waterdicht gekregen.

Na Nederland kwam Duitsland en net zoals ruim 3 jaar geleden hebben we hier 2 bekeuringen opgelopen wegens te hard rijden. Nou moet ik zeggen, te hard rijden mag niet, maar als je op sommige delen in de stad zo vaak wisselt van snelheidseisen en meteen zo´n 10 meter daarna een flitspaal verdekt opstelt dan begrijp ik dat de economie tot een van de betere behoort. En ook is mijn conclusie over Duitsland wat betreft netheid en wegennet danig verandert, zeker de B-wegen in Duitsland deden me denken aan vele wegen in Marokko. Een aaneenschakeling van reparaties met daarbij horende kuilen en aangezien het legen van afvalbakken waarschijnlijk een te kostbare aangelegenheid werd voor de gemeentes zijn die bakken maar weggehaald en wordt ook hier alles langs de kant van de berm gegooid. 3 jaar geleden schreef ik al dit probleem zich voordeed bij de pompstations en dat breidt zich nu alleen maar uit. Maar met grote uitzondering in het stadje Bitterfeld aan een prachtig meer, waar eens bruinkoolmijnen waren. Olga sprak met een van de locals die haar vertelde dat zij niet in het meer durfde te zwemmen, maar ze wist ook meteen te vertellen dat dat in haar hoofd zat, het water wordt met grote regelmaat getest en is van uitstekende kwaliteit. ´s Avonds komen er wat jongelui die dan in allerlei groepjes neerstrijken en gezellig met elkaar zitten te keuvelen totdat ze weer naar huis gaan, een gemoedelijke sfeer bij een mooi stuk natuur. Het deed ons even denken aan de Berendonck in het klein, waar je ook nog bootjes kon huren en waar motorboten verboden waren.

Daarvandaan reden we naar Polen. Volgens gegevens die wij van internet hebben gehaald, een land met een heel sterke economie en het enige land binnen de eurozone die geen last heeft gehad van de crisis. Dat was ook wel te zien aan de huizen en fabrieken, er waren maar weinig momenten waarop je het oude Oostblok terugzag. Ze hebben met man en macht na hun bevrijding er alles aan gedaan om het verleden in ieder geval voor het oog te doen vergeten. Polen was voor ons het land om verder te komen dus hebben we hier niet zoveel tijd besteed, wat wij gezien hebben en waar we doorheen reden waren hoofdzakelijk dennenbossen, dus ook een beetje saai.

Vanuit Polen wilden we via een klein stukje Rusland naar Litouwen. We hadden niet van tevoren een visum geregeld, om de eenvoudige reden dat ik dat niet wilde maar ook niet wil vastleggen wanneer ik een land binnen wil of wil verlaten, nou die gedachte die kan ik wel overboord gooien, want dan komen we niet zover.Dat hebben we bij de grens met Rusland ontdekt, uren wachten, vervolgens het land niet in mogen en een bekeuring van 2000 Roebel per persoon, die je alleen in Rusland bij een bank kunt voldoen. Die 2000 Roebel staan voor 27,50 Euro en aangezien we niet Rusland binnen mochten kunnen we ze dus ook niet betalen. Dus moesten we om naar Litouwen te komen terug en een stukje omrijden.

Over Litouwen en Letland kunnen we niet zoveel zeggen, behalve dat de wegen slecht zijn en al zeker wanneer je de hoofdweg zou willen verlaten, dus dat hebben we niet gedaan. Het verkrijgen van water in deze landen was geen enkel probleem, waar je en aan wie je ook maar water vroeg kreeg je dat. Het valt ons op dat in deze landen van de Baltische staten de mensen wat stug overkomen, maar ook ontzettend snel ontdooien als je met ze in contact komt.

Dus het laatste land van de Baltische Staten is Estland. Wij hebben het al wel vaker ervaren en beschreven dat het soms zo heel bijzonder is dat zodra je een grens passeert er een totaal andere sfeer heerst. Wij hadden dat heel sterk toen wij vanuit Spanje Portugal binnen reden en nu ook weer toen we Estland binnen reden. De bossen zijn gevarieerder en meer in harmonie met de omgeving en de mensen zijn meteen een stuk opener en daarmee ogen ze ook vriendelijker en met name in het noorden van Estland, daar waar mooie natuurparken liggen konden we overal maar staan, hadden internet, want heel Estland heeft vrij en overal internet tot hun beschikking. Estland heeft zich na de onderdrukking van de Russen in een zeer korte tijd kunnen ontwikkelen en loopt op vele onderdelen ver voor op de overige EU landen. Zo maakt meer dan 85 % van de scholen gebruik van het elektronisch leren (LESLAB Bart), daarmee wordt 95 %van de leerlingen bereikt. Alle overheidsdiensten lopen via internet, zoals belastingaangifte, aanvraag van officiële documenten, pasgeborenen krijgen na 5 dagen al een eigen paspoort toegestuurd en diverse vormen van stemmen geschiedt gewoon van achteruit je computer. En de mensen zelf die dat zich allemaal eigen hebben moeten maken in een zeer korte tijd, vinden dat niet zeer speciaal. Het kwam bij ons over als een vredelievende bevolking, menigmaal trokken we de vergelijking met onze ervaringen met Portugal.

Vanuit Estland via een andere weg door Letland, Litouwen en Polen naar Oekraïne. In Polen hebben we nog een bezoek gebracht aan een museum in Sobibor. Dit schijnt één van de eerste concentratiekampen geweest te zijn die de Duitsers gebruikten om vooral Poolse Joden te vermoorden. Daar was een pad met de naam: de weg naar de hemel. Nu lagen er links en rechts keien waar familie van overledenen een tekst op hadden geschreven. Het viel ons op dat hier ook veel Nederlanders de dood hebben gevonden. Het lezen van die kleine berichtjes door kinderen en kleinkinderen doet je naar adem snakken en het geeft je een gevoel van onvermogen en verwarring en dan te weten dat er nu nog steeds in allerlei oorlogen zuiveringen plaatsvinden. Eenmaal de grens over met Oekraïne ook daar slechte wegen, soms werd ik er flink chagrijnig van, want ik voelde de pijn die Junior moest ondergaan in mijn ledematen. Al vrij snel kwamen we een prachtige picknickplaats tegen, wat een voorbeeld zou moeten zijn voor alle picknickplaatsen waar dan ook. We gingen onze pas gekochte kaart van Oekraïne bestuderen. Natuurlijk is zo´n kaart geschreven in de taal van dat land, in dit geval dus in het Cyrillisch, maar we hadden de plaats van de grensovergang gevonden en dan moet het toch verder lukken, maar het stadje waar we in de buurt waren konden we maar niet op de kaart vinden. Op een gegeven ogenblik stopte er een wagen met van die donkere ruiten die je hier overal tegenkomt en we vroegen zo goed als het ging waar we toch op de kaart waren. De man keek en keek en zijn passagier op de achterbank, een man met een aantal sterren op zijn schouder klom uit de auto en begon ook mee te kijken. Ze bleven met zijn tweeën maar discussiëren over de kaart en opeens begonnen ze te lachen en wisten ze ons duidelijk te maken dat de kaart niet klopte. De man met de vier sterren ging bellen en even later kwam er een auto aangeraasd en daar stapte, zo bleek, zijn vrouw uit. Omdat zij wat Engels sprak was zij gebeld om het te vertalen. Ook zij dook in de kaart en vertelde dat de grensplaats wel klopte maar de rest niet, die plaatsen die op die kaart op die plek waren afgedrukt bestonden niet op die plek, dus kregen we het advies om maar een nieuwe kaart te kopen. Toen we haar hadden uitgelegd dat we via Oekraïne naar Moldavië wilden gaan schreef zij een paar steden op die we op die volgorde moesten rijden. De weg was simpel, er was maar één weg. We vroegen haar of er nog iets langs die route te bezichtigen viel. Zij schreef nog wat dingen op, waar we naar toe konden. Haar man gaf aan dat het zo wel genoeg was, want de tijd drong. Toen ik haar uitnodigde om met ons mee te reizen zodat zij iets van Oekraïne kon laten zien, verschoot zij van kleur. Ze vertaalde het in rap tempo aan haar man die bedenkelijk begon te kijken, ik zei maar gauw dat het een grapje was, waarna de man begon te lachen, zijn vrouw om de middel heen pakte en zei dat we haar niet meekregen. We namen spontaan en hartelijk afscheid van elkaar en zij reden weg. En wij kregen meteen een goed gevoel over Oekraïne dat ook niet meer weg is gegaan.

Elke keer als wij mensen vertellen naar welk land we gaan, krijgen we allerlei waarschuwingen over wat we wel en niet moeten doen en dat het toch wel in het andere land gevaarlijker is dan in hun land. Zo is er een verhaal over Oekraïne dat ze daar je hond kidnappen die je dan bij de grens terug kunt kopen, maar alle keren in die ruim 3 jaar hebben we nog geen één keer iets van die voorspellingen meegemaakt. Zo ook werd er over Moldavië, waar we nu zijn, gezegd dat je niet langs de kant van de weg moet gaan overnachten, maar dat je bij alle pompstations kunt staan. Nou, de pompstations in Moldavië zijn zo klein dat je daar niet kunt parkeren, en als er wel ruimte is en je vraagt het, dan mag het niet, want zij hebben geen parkeerplaatsen. Anders natuurlijk bij de grotere pompstations waar ook een parkeerplaats is, maar die zijn we hier nog maar nauwelijks tegen gekomen. Maar ook hier zijn de mensen hartverwarmend, zoals jullie ook hebben kunnen lezen in een dag uit het dagboek van Olga.

We gaan hier in Moldavië nog een aantal oude kloosters bezoeken om vervolgens Roemenië binnen te rijden waar we uitkijken naar het weerzien met Foca en Aline in Curtea de Arges. Nu hebben we voor een aantal landen een visum nodig en die kun je alleen bij de ambassade van dat land in Nederland aanvragen. Nu hebben we ontdekt dat via een bedrijf in Breda, maar ook via de ANWB het mogelijk is om het visum aanvragen te laten verzorgen, alleen moet je wel je paspoort naar hun toesturen en dat betekent dat je 2 weken in een land zit zonder paspoort. En die zaken gaan we dan dus maar regelen als we bij Foca en Aline zijn.

Geniet nog van de mooie nazomer en dan tot de volgende keer!!!!!!!!!

Olga en Roelof.

Ontmoetingen in Corbu, Moldavie

08-09-2016 Corbu, Moldavië

Een dag uit het dagboek van Olga,

Vanmorgen kon ik tot mijn verassing goed wandelen, via een soort park kwam ik snel buiten op de landerijen. Daar heb ik Gregory ontmoet die maiskolven met stengel en al op een primitief karretje aan het laden was. Na even zoeken kwamen we op Frans uit om een beetje met elkaar te kunnen praten. Hij had het idee dat ik al lopend door Moldavië trok en dat vond hij helemaal te gek, maar ik probeerde hem zo goed en zo kwaad als het ging uit te leggen dat ik vanuit Corbu aan het wandelen was. Op de terugweg nog even zwaaien en dat was dat.

Na het ontbijt ging ik om water bij de vrouw die we gisteren bij de kerk ontmoet hadden. Ik vroeg in het Italiaans of ik binnen mocht komen en dat mocht, water kon ik ook krijgen, ze zette de pomp voor me aan. Ik moest nog wel een paar keer heen en weer lopen voor onze tank weer helemaal gevuld was met dit heerlijke frisse water, ondertussen gaf zij haar bloemetjes in de tuin water. Eerst gaf ze me 4 appels mee, de tweede keer vond ze toch echt dat ik te weinig kleren aan had, toen ik daarop een bloesje had aangetrokken gaf ze me opeens een fles limonade mee. Bij de derde keer kregen we het over het kruisteken maken, zij is orthodox en die slaan net iets anders hun kruisteken dan de katholieken, maar ze was helemaal verguld dat ik de Latijnse woorden erbij kon zeggen. Bij het wegrijden stond ze nog ineens helemaal in het zwart buiten de poort met een zak koekjes en moest ik de Latijnse woorden nogmaals herhalen, prachtig. Op de foto mocht ze niet van de Heer, begreep ik.

We zijn nog snel even de supermarkt ingelopen, waar alle waar een beetje provisorisch was uitgestald, maar waar we wel nog alcoholvrij bier vonden en aardige mensen ook weer.

Net wilden we echt weg rijden, kwam de overbuurvrouw die 2 woorden Engels met Roelof had uitgewisseld nog een keer naar hem toe met de vraag of wij mee wilden gaan naar de school, waar zij jaren geleden les had gegeven, naar een oud-collega die beter Engels kon dan zij. Hup, ze stapte zo voor in de auto en wij op weg. Het was niet ver en we konden daar heerlijk de camper onder de bomen zetten. In de bibliotheek vonden we haar oud-collega en al spoedig zaten we in een prettig gesprek. Zaidlena heette zij en Valentina de overbuurvrouw.

Roelof vroeg of we een klaslokaal mochten zien en dat kon, het werd eerst een kleine klas jongens die met de theorie bezig waren en later een praktijklokaal met meer jongens, Zij leerden voor elektricien en waren intern op school. Deze jongens wilden meer weten over onze honden en ik ben ze uiteindelijk los gaan laten terwijl zij buiten veilig op de trap bleven staan. Ze vonden het prachtig hoe Roelof Harrie tot zitten bracht en later Bobo ook. We kregen nog een uitnodiging om mee te lunchen, echt Moldavisch eten, nou graag, dat werd bietensoep, aardappelpuree, wortel en een stukje vis en natuurlijk veel praten en uitwisselen, erg leuk.

Toen we weer buiten stonden wilden ze ons nog met alle geweld een rondleiding geven over het terrein en de sportvelden. Bleek dat een rijke dame ongeveer 100 jaar geleden dit park heeft aangelegd en een school heeft gesticht die in haar gloriedagen wel 700 leerlingen telde, op dit moment nog maar 100. Het ziet er ook erg aftands uit allemaal. Vooral de woningen van de leerlingen die zich alleen nog maar op de begane grond bevinden.

Even verder kwamen we bij een gloednieuw gebouw, met steun van de EU, dit was het gymnasium en kregen hier ook een rondleiding van de conrector die ooit in een nationaal voetbalteam voor meisjes heeft gezeten, liet ze trots zien. Hier bekeken we een gymnastieklokaal en een muzieklokaal. De directrice kwam zelf ook nog even naar beneden en samenliepen we naar het museum, waar naast oude gebruiksvoorwerpen ook huwelijksfoto´s van diezelfde directrice hingen, heel persoonlijk dus.

We mochten nog niet van de school vertrekken of we moesten en zouden het huis nog zien van Valentina die in paniek vroeg of Zaidlena ook nog even kwam om te helpen vertalen. In Valentina´s huis (niet een van de minste) ontmoetten we de moeder van haar overleden man (92 jaar). Valentina woont na de dood van haar man (3 jaar terug) niet meer in haar eigen huis maar ernaast bij de moeder in, het grote huis was voor de 2 zoons, één in Moldavië en één in Polen.

Toen we op wilden stappen, omdat het wel allemaal erg lang ging duren werden we overstelpt met goede gaven uit haar moestuin; druiven (blauwe en witte), tomaten (grote en piepkleintjes), een watermeloen en walnoten zo uit de boom. Ze wist maar van geen ophouden. Op de valreep kwam ook Zaidlena nog langs met snoepjes en een fles wijn voor Roelof.

Eindelijk konden we vertrekken, na een hartelijke kus, goede reis en altijd welkom terugreden we verder. Snikhete dag vandaag weer, over de 30 graden.

Op een pompstation onderweg was wel open Wifi, maar geen schaduw te bekennen dus door maar weer, tot aan deze parkeerplaats. Hier is het heerlijk rustig en ook weer een aardige man die stopt en ons appels aanbiedt, ongekend hartelijk allemaal toch.

Moment van de dag van ons allebei: deze bijzondere dag.

Weer op reis

Weer vertrokken Bitterfeld, Duitsland, 9-8-2016

Beste familie, vrienden en kennissen. Ja jullie lezen het goed, na ruim drie en een halve maand weer een berichtje van ons.

Bij het laatste bericht zaten we nog in Portugal, waarna we via Spanje, Frankrijk en België drie maanden geleden Nederland binnen zijn gereden. We vielen met onze neus in de boter, want de dag daarop was Bart (schoonzoon) jarig. De dag daarna reisden we af naar Haarlem, waar we met broer en zus plus familie naar de boom zijn geweest waar zij de as van mijn moeder, die tijdens onze reis was gestorven, hadden uitgestrooid. Olga en ik hebben een aantal nummertjes gespeeld op de cello en ik heb nog een gedicht voorgelezen. De dag daarna snel naar Nijmegen naar Natascha, Ferdi en de kinderen, zo ook als bij Lotte en Bart was hier de ontvangst warm en spontaan en we hebben de drie maanden dat we in Nederland waren heerlijke momenten en gesprekken met ze gehad en ook de ontvangst bij Marga was hartverwarmend. De periode dat we daar weer mochten staan was er een van om niet te vergeten, af en toe een praatje en een klusje en een hapje eten. Alsof we niet weg waren geweest, maar natuurlijk moesten we onze belevenissen wel even kwijt.

Na ook weer een spontane ontvangst gekregen te hebben van Chajim (onze cello leraar) en zijn familie hebben we in deze periode weer cello les van hem gekregen en mochten in het ensemble ook weer meespelen, waar we ook allervriendelijkst werden ontvangen. Ook daar was het gevoel alsof we niet weg waren geweest. Bij het afscheid kregen we nog wat extra muziekstukjes mee om tijdens onze reis weer aan te kunnen werken.

Ook zijn die drie maanden een periode geweest van klussen en dat ging niet altijd even gesmeerd met al die regen. De ommekeer kwam toen Natascha en Ferdi met de kinderen op vakantie gingen en wij bezit namen van hun woning, waar we meteen op de twee honden en de kat konden passen. Toen brak ook het mooie weer aan en konden we flink aan de camper werken en na haast twee jaar was en is de camper eindelijk waterdicht dankzij meneer Bison met zijn rubber seal. We hebben het hele dak maar gedaan en ook de badkamer maar meegenomen die Olga meteen maar heeft geschilderd. Die ziet er weer puik uit. Ook hebben we onze watertank vernieuwd en tussendoor natuurlijk veel contact gehad met de kinderen en kleinkinderen en we hebben gelukkig ook nog wat tijd gehad om wat vrienden te ontmoeten ook al hebben we er velen niet ontmoet. Drie maanden lijkt lang, maar ze waren ook hectisch en zeker in het begin viel het niet mee.

6 augustus, na gezamenlijk koffie te hebben gedronken met taart die Natascha had gemaakt, vertrokken we richting Duitsland en morgen zullen we de grens met Polen oversteken om zo een bezoek te brengen aan de Baltische staten en Rusland en verder zien we wel. We zullen jullie weer op de hoogte houden van onze belevenissen en wensen jullie al het goede. Jullie begrijpen dat dit verslag zeer beknopt is, maar anders zou het meer een boekje worden dan een verslag om jullie op de hoogte te houden van ons wel en wee.

Liefs, Olga en Roelof

Weer in Portugal

Nu weer in Portugal,

02-03-2016

We staan nu naast de begraafplaats in Alte (Zuid Portugal), waar we op 27 februari zijn aangekomen, nadat we op 25 februari de laatste boot van die avond vanuit Marokko hebben genomen naar Spanje. Vorig jaar hebben we hier ook één dag gestaan en nu vragen we ons af waarom maar één dag? Het is hier geweldig mooi, je kunt er goed wandelen, ook al zijn er geen lange wandelpaden en het dorpje is ontzettend mooi. Het is een oud bergdorpje wat goed is onderhouden en dat maakt het zeer aantrekkelijk om er lekker doorheen te lopen. En een ander voordeel; alles is aanwezig. De gemeente heeft hier naast het kerkhof een camperplaats gesitueerd en het staat er vol, voor de overgrote meerderheid Fransen. Onze ervaring met camperplaatsen, waar over het algemeen veel Fransen staan is dat het rumoerig is, en dat ze zich met alles en nog wat bemoeien. Deze plaats is daar een grote uitzondering op. De mensen zijn vriendelijk en heel rustig. Je zou absoluut niet zeggen dat je hier met ongeveer 15 campers staat. Onze voordeur kijkt uit op een dal met veel sinaasappelbomen en daarachter bergen. Als we vanuit de camper een klein pad, maar wel heel steil, naar beneden lopen komen we uit bij een waterval van wel 60 meter en een klein meer voor deze waterval.

Maar goed, we stonden nog in NKOB (Marokko) en zijn daar nog één dag gebleven. De temperatuur in Zuid-Marokko was volgens ons kouder dan vorig jaar, ondanks dat er geen of nauwelijks sneeuw lag op de bergen en ook had het er weinig geregend. Vanuit NKOB zijn we verder naar het zuidoosten gereden tot dicht bij de Algerijnse grens. Sinds de vele overstromingen vorig jaar hebben ze er het afgelopen jaar hard gewerkt aan verbetering van het wegennet. Op vele binnenwegen van Marokko had je op plaatsen waar beekjes of riviertjes konden lopen geen bruggetjes, de weg ging wat naar beneden en vervolgens weer omhoog, wel was de weg daar afgezet met witte paaltjes zodat je, als er water overheen liep kon zien waar de weg liep. Echter op dit moment zijn ze dit allemaal aan het aanpassen en daar waar de weg loopt plaatsen ze eerst van die grote rioolbuizen waar ze de weg vervolgens overheen maken. Dit zal ongetwijfeld een hoop schade aan de weg voorkomen en ik moet zeggen dat als ze zoiets doen, doen ze het ook goed en op grote schaal. Als we zo´n plek voorbijrijden, waar ze aan de weg aan het werk zijn worden we hartelijk toegewuifd. Ook nu merken we weer dat de Berbers een ontzettend vriendelijk en hartelijk volk zijn, maar die vriendelijkheid wordt hier en daar en zeker op toeristische plaatsen vakkundig gebruikt. Ze nodigen je uit voor een kop thee en vervolgens blijven ze net zolang alsmaar spullen aandragen om te kunnen verkopen. Maar dat is niet geheel onbegrijpelijk hoor, in hun ogen zijn wij rijk en daar willen zij iets van meepikken, en doen zij het niet dan doet de buurman het.

Op 11-2 kwamen we aan in Merzouga, een zeer toeristisch dorpje blijkt wel. Volgens ons bestaat het alleen maar uit restaurantjes, souvenirwinkeltjes en campings en toen we het dorpje binnen reden kwam er een meute mannen op ons af en stonden rondom onze camper om vervolgens hun camping aan te prijzen. Aangezien we hier helemaal geen zin in hadden, een dot gas en gewoon gaan rijden dan gaan ze vanzelf wel weg. Verderop in het dorpje zijn we gekeerd en weer gauw weg uit de drukte. Toen we het dorpje net uitreden zagen we een smalle weg naar links en na zo´n 30 kilometer zaten we midden in de rode duinen, in de verlatenheid en zagen we links van ons een mooi verharde plek aan de duinen schuin tegenover twee kleine cafeetjes. We zijn daar gaan staan en hebben daar 7 dagen gestaan. ´s morgens en aan het eind van de middag kwamen er elke dag dromedarissen om toeristen te vervoeren de duinen in. In het winkeltje/bar kregen we water en konden onze dagelijkse boodschapjes doen zoals brood en wat groente. Na de vijfde dag begon het te stormen en de camper leek ´s nachts op een boot in het water. Zeeziek werden we net niet maar dat scheelde niet veel. Na de zevende dag besloten we maar te gaan. In de camper en buiten de camper was het verschil niet zo groot, alles was bedekt met zand.

Hoe mooi pech kan zijn;

Toen wij weg wilden rijden kwamen we erachter dat de compressor van de luchtvering het niet meer deed. Wij natuurlijk weer balen en dachten al; dit kunnen we niet eerder laten repareren dan in Portugal. Maar na 40 kilometer zagen we aan onze linkerhand een modern benzinestation met garagemogelijkheid. We besloten toch maar eens te gaan vragen. Die garageafdeling was (nog niet) bemand, maar er kwam wel iemand naar ons toe die wat Engel en Duits sprak en die na het aanhoren van het probleem zei: ”ik weet wel iemand”. Hij stapte in en we werden door allerlei piepkleine weggetjes naar en in een klein woestijndorpje geloosd naar een schuur waar een jonge jongen aan zijn bromfiets bezig was. De man zei dat we maar even rustig moesten wachten en dat het wel goed zou komen en hij ging bellen, even later kwam (zo bleek) de monteur/eigenaar aan. Ik vertelde het probleem en zei dat ik dacht dat het elektronisch was, Olga die had al onderweg gezegd dat zij dacht dat het zand was, maar dat kon ik me niet voorstellen. De man haalde de compressor onder de camper vandaan, begon wat draden door te meten en zei dat het geen elektronisch probleem was. Toen besloot hij maar de compressor uit elkaar te halen, in mijn hoofd had ik inmiddels de compressor al afgeschreven en toen kwam mijn verbazing. De rust en precisie en voorzichtigheid waarmee hij aan het werk was bracht mij in een totaal andere gemoedsrust. Hij werkte zo secuur en tussen alle rommel legde hij elk onderdeeltje op rij neer zodat ik grote bewondering kreeg voor zijn manier van werken en het duurde niet lang voordat hij de oorzaak had gevonden, het mechanisme zat vol zand en daardoor kon het motortje niet meer draaien en lucht aanzuigen, dus oorzaak was zand……… Olga heeft de weddenschap gewonnen en kreeg daarvoor een reep chocola, waarbij ik geholpen heb die op te eten. Zijn leerling had bij al zijn werkzaamheden goed moeten kijken en nadat de compressor in elkaar zat moest hij hem weer onder de camper plaatsen en aansluiten en jawel hoor, hij deed het. Eerst nog een beetje voorzichtig, maar algauw op volle toeren. De prijs viel voor ons erg mee; 30 Euro.

Zo en nu konden we weer verder. Een uurtje later zagen we aan ons rechterhand verhoogde waterputten, maar heel dicht bij elkaar. We besloten bij een kraampje te stoppen en eens even te kijken wat het allemaal betekende. Het was een soort openluchtmuseum waarbij uitgelegd werd hoe de irrigatie van het water vroeger verliep toen de Berbers nog allemaal in de woestijn leefden. In ons stuk van vorig jaar over de woestijn hadden we geschreven dat de Berbers uit de woestijn trokken vanwege de droogte, maar die droogte bleek nu niet alleen maar ontstaan te zijn door minder regen, maar men had een enorme stuwdam hoog in de bergen gemaakt, waardoor de ondergrondse kanalen droog kwamen te liggen. Dat deel van de woestijn werd beheerd door 5 Berberstammen die allemaal hun eigen kanaal hadden en die hadden vanuit de bergen putten gegraven naar de woestijn toe. Om de 10 kilometer een put die afstand werd steeds korter naargelang je bij de Berberstam kwam in de woestijn. Die putten dienen ervoor om zuurstof toe te voegen aan het water in het kanaal, anders zou het water niet het eindpunt kunnen bereiken. Na het bouwen van de stuwdam kwamen dus die kanalen droog te liggen en moesten de Berbers de woestijn uit, maar om deze kennis niet verloren te laten gaan hebben ze dit nagebouwd. Nu kon je ook onder begeleiding door die aangelegde kanalen lopen, maar dat hebben we niet gedaan en zijn weer verder getrokken. Maar we vonden het wel mooi dat er mensen of instanties zijn die dit hebben nagebouwd om zo het verleden in stand te houden. Ik moest gelijk aan het openluchtmuseum denken in Arnhem.

Vervolgens gingen we de pas van de midden Atlas over (1907 meter hoog). Bij elk dorp of stadje waar we aankwamen zijn aan het begin en aan het eind slagbomen geplaatst en is er bewaking bij, dit om in het geval van zware sneeuwstormen de tussenliggende weg te kunnen afsluiten. Op 1880 meter ligt toch nog wat sneeuw, en worden we ook gewaarschuwd dat er weer flink sneeuw wordt verwacht en ook regen. Aangezien we niet vast willen komen te zitten besluiten we om die sneeuwval niet af te wachten en dan maar eerder Marokko te verlaten. Via internet keken we hoe de verwachtingen waren en volgens de verwachtingen zouden we het nog twee dagen drooghouden. In die twee dagen zijn we naar het noorden gereden. Hoe verder we naar het noorden reden hoe meer het landschap ook weer totaal anders werd. Dat gebeurde na de grote stad Fes. De boerderijen zijn niet meer omheind, de huizen krijgen schuine daken en er is meer en grotere landbouw om ons heen. Maar hier wordt nog veel gebruik gemaakt van ezels, een enkeling heeft de luxe van een kleine tractor.

De oversteek naar Spanje verliep rustig. Een paar dagen terug hadden we nog vernomen dat de boot twee dagen lang niet had gevaren vanwege storm, maar daar was nu niets van te merken. Onze eerste overnachting in Spanje hebben we bij het ons bekende benzinestation gedaan waar we de volgende ochtend, gas, diesel en honing hebben gekocht en zijn toen vertrokken richting Portugal, waar we nu hier in de heerlijke volle zon staan en genieten van een glas verse sinaasappelsap van de sinaasappels die Olga op haar ochtendwandeling opraapt. Bij het rooien van sinaasappels blijven of vallen er een groot aantal op de grond die daar gewoon blijven liggen, die vervolgens door Olga meegenomen worden en die we hier lekker uitpersen. Ook kunnen we hier eindelijk een beetje bij bruinen.