Op weg naar west Marokko 1

Marokko 1 vrijdag 09-01-2015

Na Portugal hebben we nog twintig dagen door Spanje gereden, zeven daarvan met als oorzaak een verlopen paspoort of was het mijn nalatigheid om de paspoorten te controleren? Enfin, doet er niet meer toe.

We stonden namelijk op het punt om de overtocht van Spanje naar Marokko te maken toen ik erachter kwam dat mijn paspoort was verlopen………. Ja en dan kom je Marokko echt niet binnen, dus snel de ambassade gebeld en onder begeleiding van een vertegenwoordiger van de ambassade op internet ( gelukkig hadden we die op dat moment) konden we een afspraak maken voor de volgende dag om 9.30 uur. De ambassade zit in Madrid en dit betekende dat we 700 kilometer moesten afleggen. Met een gewone personenauto doe je daar zo’n zes uur over via de snelweg, maar met de camper hadden we daar wel de hele nacht voor nodig, toch konden we onderweg nog een uurtje slapen. Maar we waren op tijd. Daar aangekomen vroegen ze natuurlijk om pasfoto’s……… Ja, we hebben mooie foto’s op de laptop staan , maar die voldeden niet. Dus snel met de taxi naar een fotograaf, gelukkig kregen we van de ,overigens zeer aardige ambassademedewerkster een adres niet ver van de ambassade en we hoefden ons geen zorgen te maken, ze beloofde ons te helpen als we terugkwamen. Zoals gezegd snel heen en weer, foto’s laten maken en terug naar de ambassade. Wederom door allerlei controlepoortjes en het scannen van de paspoorten, het krijgen van een badge en een toegangscode. Na het invullen van allerlei formulieren en de keuze genomen te hebben voor een spoedbehandeling zouden we na drie werkdagen de paspoorten moeten krijgen. Om niet nogmaals voor de zelfde problematiek te komen staan heeft Olga ook haar paspoort meteen maar verlengd. De kosten voor een spoedbehandeling bleef hetzelfde. We hebben alleen wat pech met de feestdagen, maar met een beetje geluk hebben we aanstaande woensdag ( oudejaarsdag) onze nieuwe paspoorten. We zijn ven plan om daarna ook weer in één stuk terug te rijden en meteen de boot te nemen. De open tickets hebben we al en het risico is alleen dat als het druk is we in de rij moeten aansluiten. Om de anderhalf uur vertrekt er een boot.

Voor de rest valt over Spanje niet zo echt veel te vertellen. Aan de oostkust waren veel overwinteraars. Over de oostkust verdeeld zijn er vele camperplaatsen waar je eigenlijk alleen maar mag staan. Met een put voor afvalwater en toilet box legen en een kraan voor drinkwater, maar het luifeltje uit mag niet, het tentje opzetten voor de honden mag niet, kampeer gedrag noemen ze dat en dat is verboden. Ze onderbouwen deze regels omdat de gemeentes anders problemen krijgen met de campings. Maar daarover zullen wij onze visie in een ander verslag eens uiteenzetten. In ieder geval is het zo, wild staan is verboden en dus kun je rekenen op een bekeuring. Volgens mensen die hier al vele jaren komen, hebben de bewoners van Zuid Spanje genoeg van de vele toeristen. Eerst was het alleen nog maar ’s zomers, maar nu ook door de toenemende aantal camperaars ook ’s winters en daar wordt natuurlijk niet echt veel geld aan verdiend. De boodschappen worden gedaan bij de Lidle, Aldi of Intermarché’……….. Slotsom Spanje is niet echt ons land.

De deining tijdens de vaart was zodanig dat er diverse mensen zeeziek werden, zo ook Olga. Ik na een nacht doorrijden voelde me toch ook niet 100 %. Lijkbleek en zweterig kreeg ik een enorme dip.

Aan land gekomen was het zoeken naar de grens niet zo moeilijk. We hadden vooraf alle formulieren ingevuld en reden met open vizier op de douane af. Toen wij de eerste poort gepasseerd hadden kwamen we als eerste bij de douane voor de voetgangers. Een hectiek van jewelste. Een grote rij mensen die het Spaanse deel van Marokko binnen wilden komen. En heel veel politie die een schifting maakten, waarop werd ons niet duidelijk, wie er wel en wie er niet Spanje binnen mocht. Je moet weten dat een stukje grond waar de boot aanmeert nog Spaans grondbezit is, ter grootte van dertig vierkante kilometer. Maar al gauw merkten we dat er iets anders achter zat. Vele mensen wilden helemaal niet naar Spanje, die wilden eigenlijk direct weer teruggestuurd worden Marokko in. Vanaf onze kant gezien waren de voetgangers die naar Spanje gingen links en rechts van ons gingen ze weer Marokko in. Daar tussenin was er een politiepost en de douane voor de voertuigen. De voetgangersbaan en de voertuigenbaan was afgezet door een hoge muur van zo’n twee meter met open versiersels en toen zagen we het volgende:

Een man kwam met zijn motorfiets met allemaal pakjes, stopte en propte de pakjes door de open versiersel in de muur heen. Die werden daar aangenomen door de voetgangers die teruggestuurd waren en die konden zo de taks-free-spullen meenemen Marokko in, want zij waren het land nog niet uit geweest. De man met de motorfiets kon zo door de douane heen, omdat hij niets aan te geven had. Of de politie en de douane beambten nou werkelijk niets zien dat betwijfel ik, want het ging zo aan de lopende band. Wij stonden er in onze rij geamuseerd naar te kijken totdat een aardige Marokkaan, die Duits sprak , hij had vele jaren in Duitsland gewerkt en gewoond, ons aanbood om ervoor te zorgen dat we snel door de douane konden. Hij zou eerst voor ons zorgen en daarna moesten we zoals hij het noemde, voor hem zorgen. Ik moest met hem meelopen met de papieren die hij eerst controleerde, pakte de papieren van mij weer en liep naar een agent voor een stempel. Zonder dat er gekeken was werd er een stempel opgezet en de camper mocht voor een half jaar in Marokko blijven. Toen moesten we wachten totdat de juiste douanebeambte vrij was. Dat heeft ongeveer vijftien minuten geduurd. Intussen kwam een beambte voor de hondenpaspoorten. Hij keek erin, vroeg vervolgens of alles in orde was en toen was ook dit afgehandeld. Nu blijkt dat Marokko geen zware eisen stelt aan de honden, maar zo vertelden ze ons, als we Spanje weer binnenkomen wordt daar streng naar gekeken. Opeens kwam onze vriendelijke Marokkaan me ophalen en ,moesten we snel naar een loketje verderop. De beambte, zonder op te kijken voerde wat gegevens in de computer, stempelde de paspoorten en wij mochten voor drie maanden in Marokko blijven. Nou, nu nog één stap en dat was dat de stempels gecontroleerd moesten worden. Onze aardige Marokkaan liep echter met één papiertje naar een beambte en liet daar een stempel op zetten en we mochten doorrijden. Eerst maar even tanken. €0,85 voor één liter diesel.

Met behulp van diverse politieagenten kwamen we na zeventig kilometer op een camping uit. Het aanspreken van een agent heeft ook zijn regels. Meestal staan er meerdere en je kunt niet zomaar een willekeurige agent aanspreken. De agent die, laten we zeggen aan het werk is, moet je met rust laten. De toezichthoudende agent is het best, om eerst te vragen of je iets mag vragen, anders reageren ze vrij stug. Daarna komt een grote glimlach en zijn ze heel vriendelijk en aardig en bereid om je te helpen. Het viel ons al snel op dat ze het je niet één keer uitleggen, maar wel drie tot vier keer. En als er een collega met een iets hogere rang ook aanwezig is, dan doet die het nog eens over met wat aanvullende informatie en natuurlijk alles in het Frans. De talenknobbel van ons beiden is Olga gelukkig, anders was het toch wel heel wat lastiger. Na twee dagen zijn we van Chefchaoun naar het westen gereden. De eerste dertig kilometers was het een kleine maar zeer goede weg, daarna werd het alsmaar slechter. Deels ook omdat er enkele weken daarvoor noodweer heeft gewoed in het westen van Marokko. Met de snelheid van maximaal vijftien kilometer maar soms ook stapvoets konden we de weg voortzetten. We moesten wel want keren was geen optie. En maar hopen dat we heelhuids en dan bedoelen we natuurlijk de camper, de westkust zouden halen. Wat uiteindelijk is gelukt. Toen we aankwamen in Moulay Bousselham hebben we weer een camping opgezocht. Want een goede plek om wild te staan hadden we tot dusver niet gevonden. De volgende dag zijn we door het stadje gelopen en over de markt, waar we heerlijke verse vis hebben gekocht. We kwamen nog een kleine kruidenier tegen die enkele woorden Nederlands sprak en hoe vreemd het misschien ook klinkt, het schept een band. Dus wat spullen bij hem gekocht en de volgende dag ook weer.

De tweede dag liep ik eens rustig om de camper heen om te kijken of er nou werkelijk niets kapot was. En toen zag ik dat de linker achterband helemaal plat was, dat moet gebeurd zijn in de laatste paar kilometers. We realiseerden ons dat we ons gelukkig konden prijzen dat het niet tijdens de rit was gebeurd. Ik zou één, twee, drie niet weten hoe we dat hadden moeten oplossen. Want met de krik die wij bij ons hebben krijg je de camper echt niet omhoog. Via de receptie werd meteen een monteur gebeld die er na twintig minuten was. Die heeft de band verwisseld, de defecte band meegenomen en na twee uur weer teruggebracht. Er zat een metalen pen schuin in en ze hebben een prop vanuit de binnenkant in het gat geschoten. Anders zoals wij dat doen in Nederland, want dan doen ze het vanuit de buitenkant, althans dat doe je als je een lekke band krijgt met je motor. We waren € 30,00 kwijt voor alles, dus dat viel erg mee. En nou dient ie als reserveband.

De dag daarop zijn we vertrokken naar het zuiden, langs en door kleine dorpjes waar het leven op straat zich afspeelt. Onderweg nog wat groente en fruit gekocht en gisteren hier aangekomen in Beddouza, op een boulevard langs de kust. ‘s Zomers zullen er hier heel wat meer toeristische activiteiten zijn dan nu. We staan hier met nog drie campers, tot nu toe heerlijk rustig aan een wilde zee met een lekkere temperatuur.

Portugal 2

Portugal 2

Vandaag is het zondag 21 december en zitten we al weer een tijdje in Spanje. 10 december hebben we Portugal verlaten, maar komen zeker terug. Ook al weten we haast zeker dat we in ons geliefde dorpje niet een jaar zullen gaan verblijven. Het is er in de wintermaanden té koud. Maar goed, dat is voor latere zorg. Vanuit Vale de Guizo zijn we richting de westkust gereden. Veel ongerepte natuur met veel stop mogelijkheden zowel in het wild als op daarvoor bestemde camperplaatsen, waar dan in de meeste gevallen ook water aanwezig is. Het is opmerkelijk dat de westkust nog nauwelijks ontdekt is door toeristen, maar het kan ook zo zijn dat vanuit de overheid geen toestemming wordt gegeven om daar hotels en dergelijke te bouwen. Zelfs in het zuiden is daar de rem opgezet. Het kostte te veel natuurgebied. En dat beleid kun je over heel Portugal herkennen. Wel vind je er veel surfers. De wind is daar ook behoorlijk sterk, dus een heerlijke surf plek.

De zuidkust van Portugal is meer toeristisch en zelfs nu in de winter is de temperatuur daar lekker. Alleen de nachten zijn in verhouding koud. En dat vanwege de wind. Ondanks dat dat hét toeristische deel van Portugal is , is het niet te vergelijken met de kust van Spanje of Italië. Het is niet volledig volgebouwd en de kust is niet alleen in beheer van hotels en restaurants. Er is altijd een mogelijkheid om gewoon aan of dicht bij de kust te gaan staan. En daarmee doet het stukken vriendelijker aan en minder commercieel, ondanks dat is het in Spanje (waar we nu staan) wel vier maal zo druk en ook zo onvriendelijk.

We hebben in Portugal ondanks de vele wildplekken toch regelmatig een betaalde camperplaats genomen. Inmiddels was ons vermiste postpakket teruggestuurd naar Lotte en we hadden via internet nog wat andere zaken besteld, zoals een WIFI versterker, die ons in de gelegenheid stelt om gebruik te maken van WIFI op een wat verder weg gelegen plek . Lotte heeft die post opgestuurd naar Parque de Gale in Albufeira, waar we veertien dagen hebben gestaan ( zie de foto’s van de honden eten appel en kastanjes eten). We hadden daar een geweldig plekje met veel privacy en leuke Zweden achter ons, en misschien nog belangrijker, een geweldig uitgestrekt wandelgebied. Wij wilden eigenlijk al wel iets eerder weg, maar de honden stemden tegen dit plan en zo waren we genoodzaakt om nog wat langer te blijven.

Inmiddels had Roelof een vriendin gevonden bij het toeristenkantoortje waar hij terecht kon voor het maken van allerlei fotokopies. Want het APK probleem achtervolgt ons nog steeds. Voor de duidelijkheid: elk jaar moet je voertuig APK gekeurd worden. Doe je dat niet, dan krijg je een bekeuring, zoals wij die hebben gekregen. Maar als je nou niet in staat bent om hem te laten keuren. “ Nou”, zegt de RDW, “dan heb je één mogelijkheid en dat is schorsen, maar dan mag je er niet mee rijden”. Dat is verdomd lastig in onze situatie. Omdat wij afgelopen jaar al onze service beurten bij een erkend Ford dealer hebben laten uitvoeren en in Kroatië een APK keuring hebben laten uitvoeren door de Kroatische RDW (dus niet door een garage) bovendien ondersteund door een artikel waarin een gelijke zaak voor de rechter is geweest en waarin de rechter heeft besloten dat wanneer je aantoonbaar kunt maken dat je alles aan het voertuig hebt gedaan wat nodig is, dan is de bekeuring niet rechtsgeldig. Maar de RDW geeft als antwoord: “wij erkennen de buitenlandse garages niet” (hallo, hij is niet door een garage gekeurd) en de officier van justitie onze klacht, ondanks dat daar juridische correspondentie over is , niet gegrond verklaard heeft, hebben we het nu bij de rechter neergelegd. Teleurstellend in deze is onder andere dat de jurisprudentie overgedragen is aan de NKC (een vereniging voor camperaars) die dan de vraag van ons doorstuurt naar de juridische afdeling (ARAG) waar we ook voor verzekerd zijn en die doodleuk zeggen: ”wij weten van niets en wij adviseren om maar gewoon de bekeuring te betalen”. Maar dat zou wel het stomste kunnen zijn wat we kunnen doen. Want indien de auto niet APK gekeurd is en er een aanrijding komt, kan de verzekering besluiten om de schade niet te dekken. Dus nu maar afwachten wat de rechter zegt. We hebben dit voorgelegd aan alle politieke partijen. D’66 was de enige partij die het met ons eens was en ook nog binnen drie dagen reageerde. De VVD kon de brief niet doorsturen naar hun afdeling die daar over ging, de Partij voor de Dieren vond het niet belangrijk en van de rest kregen we geen reactie of antwoord. Misschien is onze denkwijze door al het reizen een beetje vervreemd geworden, maar je zou toch denken dat we voor één Europa zijn, de grenzen open stellen, alle voertuigen vanuit andere landen over onze wegen laten rijden met het idee dat we geen vertrouwen hebben in de garages van die landen. Het is haast vragen om moeilijkheden. Maar zoals gezegd, we wachten nu op de rechter en bij een negatief besluit gaan we in hoger beroep.

Nu we hier 70 kilometer vóór het zuidelijkste puntje van Spanje staan om de boot te nemen naar Marokko merken we dat de oostkust van Spanje vanaf Mazarron bewoond wordt door hordes camperaars, vooral Zweden en Engelsen, de Fransen daarentegen rijden zo snel mogelijk door naar Marokko. De Engelsen en Zweden staan op de bestemde camperplaatsen vaak hutje aan mutje te wachten tot de winter voorbij is om dan in April weer terug te gaan, ondanks dat in deze streek niet echt gewaardeerd wordt dat er zoveel camperaars hun winter hier komen overbruggen. Er zijn meer verboden dan vrijheden en bij het niet naleven volgt boete en/of gehele terrein ontruimen. Indien volgens de politie er teveel campers op één plek staan wordt iedereen met onmiddellijke ingang verzocht te vertrekken en anders volgen ook daar bekeuringen.

Vandaag hebben we de camper in kerstsfeer gebracht, met allerlei lichtgewicht versiersels en gaan over drie dagen de grens over naar Marokko, maar morgen heeft Roelof eerst nog contact met Jan-Willem van GKO om op afstand een computerprobleem op te lossen. We hebben tijdens de reis Kees en Bea ontmoet die in Marokko wonen. We verheugen ons erop hun te ontmoe ten, daar gaan we als eerste naartoe waar we dan onze laatste post die Lotte heeft verstuurd zullen ontvangen.

EN VOOR IEDEREEN HELE FIJNE KERSTDAGEN EN EEN VOORSPOEDIG EN GEZOND 2015

een dag uit een dagboek van een reiziger

Een dag uit het dagboek van een reiziger 2

Wat een dag vandaag !

Onze eerste tussenstop was Vale de Guizo, en meer precies de coöperatie Soldado di Vale de Guizo. Al lopend gaan we het dorpje in. Honden blijven in de camper, het is bewolkt en dus niet te warm, ongeveer 18 graden. We bezichtigen de kerk, nemen een foto van twee dames die op de bus lijken te wachten. Na ons rondje door het dorp komen we dezelfde twee dames tegen die gewoon een praatje met ons beginnen te maken. Ze vertellen uit zichzelf dat hier een coöperatie was. Ik beaam dat ik dat weet en of zij zich Keesjoe nog herinneren. O ja…… Keesjoe en Ragnar….. beamen ze enthousiast en Anette uit Duitsland. De verhalen komen los…… waar ze geslapen hebben……. hoe lang ze er geweest zijn.

Ik herinner me precies hun warme welkom naar buitenlandse gasten. Ikzelf heb de coöperatie tweemaal bezocht, eenmaal met vriendinnen en eenmaal met Kees en Lotte.

Helaas de coöperatie is niet meer. De dames vragen waar wij slapen. We leggen uit dat we met de camper zijn. Dan laten ze ons het clubhuis zien van het voetbalveld. Dit lijkt spiksplinternieuw te zijn en heeft toiletten en douches, gemeenschappelijk te gebruiken.

Als we het clubhuis bewonderd hebben wordt ik nog even bij één van de dames teruggeroepen……. Of ik toch vooral de groeten wil overbrengen aan Keesjoe en Ragnar van Ama Gaudimo.

We lopen weer naar beneden waar de weg dwars door het dorp snijdt. Aan de beneden zijde langs de rivier vinden we een postkantoortje en een cafeetje. In het café vertelt de bazin ook weer volop de historie van het bedrijf, ze heeft het hele verhaal ook op papier gezet, echter helaas wel alleen in het Portugees.. Ze heeft lekkere gebakjes en elke zondagmiddag blijkt er muziek gemaakt te worden onder anderen door haar man op de accordeon. Het winkeltje naast het café is helaas ter zielen.

Als we weer naar boven lopen komen we langs een schoolgebouw, waar we een praatje aanknopen met drie dames die de straten aan het vegen zijn. Het blijkt niet meer als school gebruikt te worden, maar als dagcentrum voor ouderen. We mogen even binnen kijken. Ze praten en lachen vrij uit en ik ben verbaasd hoeveel ik er gewoon van begrijp. Zo hangt er een schilderij in de ruimte van een arbeidster met die typische hoed uit deze streek. Snel wordt de link gelegd met het grote schilderij van drie vrouwen in het restaurant bij het stuwmeer, waar we de afgelopen 18 dagen hebben gestaan.

Roelof gooit een balletje op: is er geen huis te huur in het dorp voor ons om te overwinteren? Jawel… het wordt getoond en Maria (één van de drie vrouwen) belt iemand die beloofd te komen. Wachten dus maar.

Terwijl we wachten komt een andere vrouw visjes schoonmaken en het afval voert ze aan de katten in de buurt. Ook van haar moeten we uiteindelijk de groeten doen “Maria Rosa traballo coöperativa”. Van haar horen we dat Pedro ( de intellectueel die hen geholpen heeft) de boel geflest heeft. Zij blijkt naast het te verhuren huis te wonen in een werkelijk schattig straatje met kleine huisjes in verschillende frisse kleuraccenten geschilderd. Dan komt de man van het verhuren eraan. Hij heeft volgens Maria Rosa iets met het gouvernement te maken. We bekijken het huis, eigenlijk voor toeristen bedoeld en liefst niet voor langere tijd te verhuren. Uiteindelijk komt er een veel te hoge weekprijs om de hoek kijken. Ook wordt ons niet helemaal duidelijk wat we hier van de winter van het weer te verwachten hebben.

We bedanken en besluiten verder te gaan. Het is de eerste keer dat we allebei in de verleiding komen om ergens langer te gaan blijven. De sfeer is hartverwarmend. De mensen praten zo gemakkelijk met ons buitenlanders, ze zijn duidelijk heel wat gewend.

Aan het einde van de middag hebben we een mix-parking gevonden in Santiago do Cacem, waar ik een wonderlijke wandeling maak door de ex-tuin van een adellijke familie, nu opengesteld als park met een oude watermolen, een ruïne van een aquaduct en warempel twee buitenzwembaden met pittoreske kleedhokjes.

Toen wij een dertig kilometer verder waren gereden vroegen we ons af waarom we niet op de plaats bij het voetbalveld zijn gaan staan om vervolgens verder te kijken naar een huisje, want er stonden er enkelen leeg. We besloten om niet terug te gaan, maar nadat we weer uit Marokko terug komen er alsnog weer langs gaan, maar dan in het voorjaar. Indien we dan nog zo enthousiast zijn dan gaan we proberen om er een jaar te verblijven.

Portugal 1

Portugal

Vandaag, zaterdag 25 oktober. We staan aan een prachtig meer 10 kilometer voor Alcacar do Sal. Het is vandaag de vijfde dag dat we hier staan, en we verwachten dat we hier nog wel de komende week zullen blijven staan. Een geweldige plek, die weliswaar door meerder camperaars wordt bezocht maar alles verloopt toch erg rustig en ondanks dat ze naast ons aan de krachtcentrale aan het werk zijn, is er nauwelijks overlast. Maar het kan ook zo zijn dat de omgeving en de temperatuur het vergoedt. Het is hier ongeveer 30 graden en ’s nachts 17 en het water heeft een heerlijke temperatuur om te zwemmen. Maar dat is nu…..

Inmiddels zijn we al op drie dagen na een maand in Portugal. En wat we in deze periode realiseerden was dat we door een natuurgebied rijden zo groot als Nederland, met een paar wat grotere steden en voor de rest hier en daar een dorpje. En hadden we bij binnenkomst van Turkije al vrij snel het gevoel ; “wat een heerlijk land”, nou ik kan je vertellen dat hadden we bij Portugal ook. En dat is in de afgelopen maand zeker niet veranderd. Toen we over Noord-Spanje schreven dat we de mensen zo stug vonden, hebben we wel eens het gevoel, is dat allemaal wel zo………….? Of verwachten wij iets wat je niet kunt verwachten…………? Maar na de ervaring van Portugal en voorheen andere landen, dan weten we zeker dat het een groot verschil is. Omdat we post uit Nederland over wilden laten komen en wat zaken wilden regelen waarbij we internet nodig hadden, besloten we maar een camping op te zoeken. Er was keuze genoeg en we namen er een met Nederlandse beheerders. Zoals we in Bulgarije al schreven, we zijn campings een beetje ontgroeit. We voelen ons er niet echt thuis.

Het versturen van post naar Portugal is er eentje waarbij je heel exact de juiste gegevens moet invullen. De postbeambten in Portugal zijn heel strikt en bij de minst of geringste onduidelijkheid wordt de post niet bezorgd. Dit overkwam ons ook. Gelukkig had Lotte de post per aangetekend verzonden en kon zij het traceren. Nu moeten we wachten dat de post weer teruggestuurd wordt naar Lotte om het vervolgens nog maar eens te proberen.

30 september, na een dag van klimmen kwamen we uit in een heel klein dorpje, boven op een berg op 1600 meter, volgens onze informatie was dat het hoogst gelegen dorp. Met een geweldig uitzicht. Voor de honden was het wat onrustig, want hier liepen veel honden los die natuurlijk even kwamen kijken wat we kwamen doen. We stonden naast een kerkje en hadden zowaar WIFI, dus een beetje internetten konden we ook weer. Op een gegeven ogenblik kwam er een auto onze kant op rijden met jawel …………een Nederlands kenteken. Dat waren Carlos en Gerrie. Carlos komt oorspronkelijk uit Noord Portugal maar werkt al heel lang in Nederland en woont samen met Gerrie. Hij werkt vanuit Rotterdam op de booreilanden. Ze hadden pas kaas, worst en brood gekocht en ze nodigden ons uit om op het plaatselijke bankje mee te eten. En dit is dan ook weer één van die bijzondere ontmoetingen, waarbij je in drie uurtjes tijd elkaars levenservaringen deelt met alle goede en slechte momenten. Carlos helpt ons nog bij het kopen van de juiste kaas en toen vertrokken ze weer. Ons achterlatend met een gevoel van verbazing dat dit soort momenten toch steeds op ons pad komen. Van Carlos vernamen we dat er een top was boven de 2000 meter en waar een stuwmeer aangelegd was die heel Portugal voorziet van water. Daar moesten we natuurlijk ook even naar toe. Op 7 oktober zijn we vertrokken naar de berg die 1996 meter hoog was en om de 2000 meter te willen bereiken hebben ze op de top een toren gebouwd van 6 meter hoog en een huis en nu was dat het hoogst gebouwde dorp met één huis. Maar wat voor ons veel belangrijker was bleek de weg ernaar toe. Soms zo steil , maar ook zo mooi en bij aankomst zo gigantisch groot, de honden hebben daar met hartenlust kunnen ravotten, want het was er erg stil en zoiets indrukwekkends als deze tocht en plaats van bestemming, dat komt dan diep binnen.

Tijdens deze maand bezochten we in deze grote natuurlijke omgeving een ander natuurpark. Twee volle dagen hebben we hierin gereden. En ook bij zo’n rit schieten woorden tekort en is dit niet te beschrijven, zo woest en daardoor zo intens mooi en stil. Een smalle maar zeer goed weg, waar je eens in de 3 uur een andere weggebruiker tegen komt. Wel moet je dan even de berm in om elkaar te kunnen passeren, maar zelfs op zo’n moment als iemand je passeert is het één en al vriendelijkheid.

17 oktober bezochten we de plaats Tomar, maar aangekomen op de camperplaats was die plek bezet door een kermis. Het was net een feestweek in deze middeleeuwse, gezellige plaats. We zijn toen maar naar de camping gereden die aan de rand van het stadje lag. Dit was een gemeentecamping en misschien wel de beste camping die we tot op heden hebben bezocht. Ruim, schoon, alles was aanwezig en voor alles kon je ook advies en raad vragen en als je zo aan het reizen bent is dat soms wel even handig. Een goeie internet verbinding en we hebben tot laat in de avond een aantal filmpjes op ons blog kunnen zetten. Nu we aan ons stuwmeer staan en de komende week post verwachten van Erica en onze dierenartsen (John en Renate), die pijnstillers hebben opgestuurd voor Odin, hebben we ook maar besloten om een bezoekje af te leggen bij de tandarts, voor een viermaandelijkse zandstraalbehandeling (tandsteen verwijderen).

Als je, zoals wij nu hier in Portugal praktisch alleen maar door natuurgebieden rijd maak je weinig mee om te delen, maar de innerlijke beleving is enorm.

Noord Spanje

Noord Spanje

Zoals gezegd, hebben we de boot genomen van Livorno (Italië) naar Barcelona (Spanje). We vertrokken ’s avonds om 23.30 uur en kwamen de volgende dag aan om 20.00 uur. Wij hadden een tweepersoons binnenhut met toilet en douche, en de honden verbleven ,zoals zij dat noemden op het hondendek, wat beslist geen paradijs was. Op een gedeelte van het bovendek stonden een stuk of tien houten hokken in het pikkedonker. Krijg daar maar eens een hond in die niet gewend is om opgesloten te zitten. We kregen twee hokken toegewezen voor drie honden. Nu was dat op zichzelf voor ons niet zo erg. Odin kan goed alleen en het was goed dat Harrie en Bobo ook in één hok gingen al was het wat krap. Toen we de honden uiteindelijk er in hadden gepropt zijn we , na wat gegeten te hebben, rustig gaan slapen. Echter dat lukte niet. We voelden ons zo slecht dat we de honden in zo’n ruimte hadden moeten achterlaten. Om 2.00 uur ’s nachts zijn we naar de honden gegaan en hebben we met ze op het boven dek gelopen en gezeten, Om 5 uur kregen we het toch te zwaar en wilden ook wat slapen. De honden toch maar weer in de hokjes en naar bed gegaan. Lekker geslapen en gedouched en ontbeten en hebben toen weer de honden opgehaald en die hebben we tot aan aankomst bij ons op het dek gehouden. Gelukkig was het heerlijk weer dus voor ons geen straf en voor hen werd het toch nog paradijselijk. Toen we van boord af konden bleek er een planningsfoutje gemaakt te zijn van de havenmeester. We konden namelijk de pier niet af omdat er een vrachtboot werd gelost. Maar na goed overleg volgens het poldermodel werden we er toch doorgelaten en konden we met onze reis in Spanje beginnen.

De eerstvolgende camperplaats, volgens onze Tomtom, was 55 kilometer verderop bij een wijnboer. Wat is het toch fijn om een navigatiesysteem te hebben. Je hoeft alleen maar te luisteren en natuurlijk doen wat er gezegd wordt en na ruim één uur stonden we tussen de wijnplantages waar toevallig ook nog een camper uit Nederland stond. Het was een camperplaats zonder service, maar we hebben toch maar om water gevraagd én gekregen, maar op de derde dag werd ons toch medegedeeld dat het geen camping was. Dus wij de volgende dag maar vertrokken. De bedoeling is natuurlijk van zo’n wijnboer dat je ook wijn koopt. Maar aangezien daar onze interesse niet ligt hebben we dat niet gedaan.

We vertrokken vanuit Barcelona om via Catalonië en Baskenland naar Santiago di Compostella te rijden. We hebben onderweg ook wel wat wandelaars gezien, maar we weten inmiddels dat er vier wandelroutes zijn en deze was beslist niet de mooiste. Wat een natuurvernietiging om de industrie te vestigen. Noord Spanje is grotendeels industrie en op sommige stukken kon je zien hoe het geweest moest zijn, toen men nog niet de bulldozers en de graafmachines aan het werk hadden gezet. Dus halverwege zijn we maar iets meer naar het zuiden gaan rijden en hebben een mooie route gereden uit een reisgids van National Geografic. In Loarre hebben we een kasteelruïne bezocht met zo’n vernuftig telefoontje dat elke keer wanneer je een ruimte binnenliep iets vertelde. Het was heel erg leuk om dat gedaan te hebben en interessant.

Vandaaruit zijn we een natuurgebied ingereden van Logrono naar Salas de los Infantes. 70 kilometer lang door beboste bergen, een geschenk uit de hemel. Tijdens de reis kwamen we veel amandelbomen tegen en hebben daar toen maar een emmertje van geplukt. We eten er nu nog van. Na twee dagen kwamen wij aan in Salas de los Infantes. Bij een mooie grote picknickplaats die recent gemaakt was aan de voet van het kleine stadje. Drie dagen hebben we daar gestaan, er was water, gelegenheid om afval weg te gooien en er stonden wel 20 barbecue-mogelijkheden. Dus zodra we aankwamen, houtjes sprokkelen, vuurtje maken én barbecueën…….. Er is een filmpje van, maar het zal nog wel even duren voordat die op de site staat. Het plaatsen van een filmpje van 2 à 3 minuutjes kost ruim één uur en als we internet hebben, dan hebben we vaak ook meer te doen dan dat. Maar hij komt eraan…….

De tweede dag dat we er stonden kwamen er twee vrouwen aan met een emmertje vol tomaten. Wat een smaak…. Deze koop je niet bij de een of andere supermarkt en we besloten om er maar een lekkere saus van te maken, SUPER

Vanaf deze plaats zijn we rustig langzaam naar het zuidwesten gereden. . Nu kwamen we weer in een gedeelte terecht waar op de kaart vermelde kleine wegen opeens grote wegen waren en hier is het niet zo dat een grote weg erbij wordt gemaakt, ze komen op de plaats van de mooie kleine weggetjes die ineens minder aantrekkelijk zijn om te rijden ( voor ons althans) .

Het was voor ons even slikken om te merken dat de Noord Spanjolen over het algemeen nors en stug zijn. Je voelt je dan gelijk een stuk minder welkom, maar dit wil natuurlijk niets zeggen over de rest van Spanje. Ook al zijn we nu onderweg naar Portugal. Vanaf Zuid Portugal rijden we weer Spanje in, maar dan het zuiden.

We hebben ons nooit gerealiseerd toen wij Spanje binnenreden dat daar het stierenvechten nog steeds een actieve bezigheid is, zo ook de stieren agressief maken voor zo’n gevecht. Tijdens onze rit zagen we hoe dit in zijn werk ging. We zullen ons hier niet verder over uitweiden, maar wat ons betreft, mag het verboden worden.

28 september op de geboortedag van mijn overleden vader reden wij Portugal in. Wat een verschil…….. maar daar gaan we het nu niet over hebben.

Tot de volgende keer.

Bezoek in Italie

Bezoek in Italië

Vandaag, 10 september 2014.

Op zaterdag de dertiende om 23.30 uur vertrekken wij met de boot van Livorno (Italië) naar Barcelona (Spanje) waar we op 14 september om 20.00 uur aankomen. We hebben dan 56 dagen in Italië rondgereisd. Voor ons hele bijzondere dagen. Eerst vier dagen vanuit Slovenië naar het westen toe, naar zowat de grens met Frankrijk om Lotte en Bart te ontmoeten. Een rit dwars door de Po-vlakte, vlak landschap en voor ons eigenlijk weinig interessant. Maar het was toch een spannende rit. Hoe zou onze ontmoeting met Lotte en Bart zijn, na ruim één jaar elkaar niet gezien te hebben. Wel veel geschreven gelukkig. Twee dagen voor de aankomst van Lotte en Bart kregen wij een Sms’je dat volgens hun berichtgeving het noodweer zou zijn op de plaats waar we hadden afgesproken. Aangezien wij er al waren en buiten zittend van de zon genoten hebben we ze maar gauw gebeld om die berichtgeving te ontzenuwen en zo kon onze ontmoeting toch nog plaatvinden. Twee dagen zijn we zo’n beetje met elkaar opgetrokken. Een heerlijk moment. Het leek als vanouds, en het was fijn om de dingen waar zij en wij mee bezig waren nu ook face to face te kunnen delen. Voor de rest doen we het weer via de mail.

Een kleine week daarna ontmoetten we Mariet ( een vriendin van ons) die wel eens wilde weten hoe het trekken nou echt aanvoelt. Zij had tevens een aantal spullen voor ons in Nijmegen gekocht en meegenomen. Zo van die dingetjes die we het afgelopen jaar niet hadden kunnen kopen en die we, nu de kans zich voordeed, weer eens konden aanschaffen. Zo ook wat elektrische spullen voor de camper. Want je blijft toch altijd wel aan het klussen. Anderhalve week heeft zij in haar fiat achter ons aan gereden door bergen, straatjes en dorpjes. En daar waar we een plaatsje zagen hebben we overnacht. Zij in haar tentje, die ze natuurlijk ’s morgens ook weer in moest pakken, want formeel mag je niet zomaar kamperen. ‘s Middags ging Mariet dan even een dorpje bezoeken, terwijl wij lekker in de zon bij de camper bleven. ’s Morgens vroeg liep zij met Olga mee om de honden uit te laten. En voor de rest hadden we wat taakjes verdeeld. Na anderhalve week reed Mariet in een rustig tempo weer op huis aan. Einde van een warme, gezellige tijd. Bedankt voor je komst Mariet!

Na het vertrek van Mariet vervolgden wij in ons eigen tempo de rit en toerden nog wat door Toscane heen. We waren hier al meerdere keren geweest, echter dat deel waar we nu hebben gereden was ook voor ons nog onbekend. De beelden die we opdeden konden ook zo uit een sprookjesboek komen, zo mooi en zo bijzonder. In Montale (provincie, Emilia Romagna) op een camperplaats bij een restaurant met WIFI hebben we flink kunnen internetten. En ook spullen besteld die we daar naar het postkantoor konden laten sturen. Echter dat duurt dan toch weer alles bij elkaar ruim een week, en de politie vond dat het meer op kamperen leek dan op parkeren. En na een aantal dagen verzocht men ons toch om maar weer even elders te gaan staan. Dus maar even voor de kat zijn neus wat rijden tot we uitkwamen bij Pazzano, naast een kerkhof, tegenover een kerk op een heuvel hoog in de bergen. Geweldig uitzicht, heerlijk weer, rust en ontzettend aardige mensen vanuit het dorp. Met jawel, een heerlijk kleine bakkerij waar we dagelijks ons vers brood halen. Hier zouden we wel nog langer willen blijven staan, maar de boot is gereserveerd en een annuleringsverzekering zou niet voor deze wens bedoeld zijn. Vanmiddag rijden wij weer terug naar Montale, na eerst boodschappen te doen en een schoenmaker te zoeken, want de sandalen van Olga vallen langzaam uit elkaar. Om dan morgenochtend de post op te halen, nog een dagje internetten en dan overmorgen te vertrekken richting haven. We hebben twee dagen om honderdzeventig kilometer af te leggen dus kunnen in ieder geval één dag binnendoor. We hebben inmiddels in grote lijnen de richting bepaald om door Spanje en Portugal te rijden. En denken dan dat we eind oktober, begin november Marokko zullen aandoen.

We weten niet wat ons allemaal te wachten staat maar we gaan proberen om zoveel mogelijk landen in Afrika aan te doen.

Dit was het wat betreft Italië.

Tijdens ons verblijf op de berg, naast het kerkhof, hebben we een groot deel van onze stroomvoorziening verbeterd en dat is leuk om dat zo met z’n tweeën uit te dokteren en te volbrengen.

Wij wensen jullie het allerbeste toe, tot in Spanje.

O ja, of het nu komt doordat we Bobo (onze vrouwtjeshond uit Italië) een jongensnaam hebben gegeven of dat zij dingen afkijkt van haar twee grote broers, maar in ieder geval plast zij als een volwaardige mannetjeshond. En natuurlijk, zoals dat bij een macho hond hoort, over de plas van een ander. De volgorde is als volgt: Odin doet een plas, waarop Harrie erover heen gaat. Bobo gaat rustig zitten kijken en wachten tot Harrie klaar is. Vervolgens loopt ze naar de boom, tilt haar poot op en plast, enkel het na krabben, dat doet ze nog niet.

Slovenie

Slovenië van 13 juli tot en met 18 juli

Zes dagen Slovenië is zes dagen natuur. Vriendelijke en behulpzame mensen die hun land (mooie plekjes) graag aanbevelen. Alleen weten ze wat toerisme betekent en buiten die mooie plekjes al aardig uit. Slovenië is een goedkoop land met uitzondering van die geweldig mooie toeristische plekjes. Zo werd ons door een vriendelijke vrouw op het VVV kaarten van het gebied gegeven en ons aangeraden naar een meer te rijden op 1500 meter hoog. Deze weg (niet geasfalteerd, dus nu waren we echt ‘off the road’) voerde stevig omhoog. Bijna op de top kwamen we in de wolken terecht, en dus in de zacht neersijpelende regen. Dat was dan weer jammer van het vast adembenemende uitzicht. Dat zal even moeten wachten tot de wolken wegtrekken……. Hier bleven we in ieder geval één nacht staan. Lekker stil was het hier en de honden konden vrij rondlopen. Voorlopig deden we ons kacheltje maar weer even aan.

Het land bestaat uit vele bergen en is ruim en schoon. De kust die ook geweldig moet zijn, hebben we niet aangedaan. Het vakantieseizoen was al begonnen en dan moeten wij daar niet zijn, te druk. Dus de bergen in, trouwens dat is toch waar we het liefst zijn. Op een van ons ‘voor de bergen optreden’ (celloconcert) stopten twee auto’s om te luisteren. Op dat moment speelden we Air van Bach, wat nog heel spannend is voor ons, maar we hebben het geconcentreerd uit gespeeld….. Op verzoek hebben we toen ‘ Johny kan niet dansen’( cowboyliedje) gespeeld en als beloning kregen we een hartelijk applaus, erg leuk.

Wederom hebben we ook weer een keer vastgezeten…….. We kwamen via een kleine binnenweg op een grasveld uit met mooi uitzicht en wilden daar blijven staan, maar de grond was te drassig en we zakten weg….. Dit keer zijn we er op eigen kracht uit kunnen komen !

In Pristarioselici zagen we een mooie staanplaats naast een schuur. Wel hoorden we dat er in de schuur gewerkt werd, dus maar even kijken. We kwamen in een grote ruimte, met een kleine machine waar elektrospoelen werden gemaakt. De machine was defect en werd gerepareerd door de zoon van de eigenaar (een man van in de tachtig) We vroegen of we op hun erf mochten blijven staan en dat was geen enkel probleem. Er liep een kleine beek langs. Daarin hebben we meteen maar de hondendekens weer eens gewassen (zie video). Ook hebben we met behulp van onze pomp onze watertank gevuld. Heerlijk schoon en zuurstofrijk water, zo uit de natuur. Van de vrouw kregen we nog komkommers en courgettes mee toen we vertrokken.

Op goed geluk sloegen we een kleine zijweg in, niet breder dan een meter of drie. Dus bij eventuele tegenliggers zou het weer spannend worden. Op de dertien kilometer lange weg hebben we drie tegenliggers gehad, maar zonder problemen konden we elkaar passeren. Allebei een beetje van de weg af en dan lukt het wel. Overigens was deze weg grotendeels onverhard dus met de snelheid van 15 kilometer puften we rustig door totdat we een tunnel van twee meter lang door moesten, die niet hoger was dan de hoogte van de camper, zo bleek ……..Olga, achter op het trapje, kijkend en dirigerend, zodat we er zonder schade doorheen konden. Maar o, wat hebben we genoten van dit land. Als het niet zoveel geregend zou hebben, zouden we er ook nog wel wat langer gebleven zijn.

Maar we hadden ook een afspraak in Italië met Lotte en Bart die we daar zouden gaan ontmoeten, en een week daarna zou Mariet komen om een paar dagen met ons mee te reizen.

Terug in Hongarije

Voor de tweede keer in Hongarije

Zoals de titel al aangeeft zijn we voor de tweede keer in Hongarije. De reden daarvan is dat we gehoord en gelezen hebben dat wild kamperen verboden is in Kroatië en dat de politie er streng op toeziet. De combinatie van dure campings en dure boetes hebben ons doen besluiten om niet te lang in Kroatië te willen blijven en in plaats daarvan een ander deel van Hongarije te bekijken. Vlak over de grens van Hongarije zagen we een bordje museum en aangezien musea vaak een ruime parkeerplaats hebben dachten we:” daar gaan we maar eens kijken”. We waren moe, het was heet dus elk plaatsje zou goed genoeg geweest zijn. Maar aangekomen bij het museum kwamen we uit op een geweldig mooie parkeerplaats bij een nog mooier museum qua bouw. Het museum zelf ging over de bezetting van Turkije in 1525, die maar liefst 150 jaar duurde……. Het was alleen jammer dat er een summiere uitleg was in het Engels of Duits en de mensen spraken zelf ook maar mondjesmaat over de grens. Maar we hebben toch wel begrepen hoe de oorlog en de beëindiging daarvan zich heeft ontwikkeld. Maar de weergave van die tragedie was op een bijzondere wijze uitgestald.

Aangezien Junior een geluid ging produceren dat er niet bij hoorde besloten we na drie dagen maar eens een Ford dealer op te zoeken. Nadat twee monteurs 15 minuten hadden gekeken en overlegd wisten ze de oorzaak, die normaal gesproken in twee uurtjes gerepareerd zou kunnen worden, maar echter in het verleden heeft men de lekkage provisorisch dicht gekit met vloeibaar metaal, dus zij konden ons niet beloven dat het in één dag gerepareerd kon worden en of ze de onderdelen wel in huis hadden die ze wellicht nodig zouden hebben. Al die tijd zouden we niet in de camper kunnen verblijven en dus besloten we terug te gaan naar ons museum voor verder overleg.

Aangezien het met Odin ook niet goed ging en wij zelf weer toe waren aan groot onderhoud (in onze mond, wel te verstaan aan onze tanden) besloten we maar rustig door te rijden naar Budapest en daar op een camping te gaan staan waar we een jaar eerder ook hebben gestaan, waarvan we ook zeker wisten dat de eigenares met haar man ons zouden helpen. De weg ernaar toe was vlak en vele parken die als zodanig op de kaart stonden vermeld waren inmiddels in rook op gegaan en er stonden boerderijen met landerijen, niet echt spectaculair, maar we hebben toch wel een paar mooie plekjes kunnen vinden waar we een aantal nachten hebben kunnen staan. Zo ook ( net als op de heenreis) in het dorpje Szalkszentmarton, waar we ruim een week in ons bosje hebben gestaan, met onderbreking van een weekend omdat er een fietsfestival werd gehouden met harde rockmuziek en daar bij gepaard gaande alcoholische versnaperingen. Op zeven kilometer afstand, aan de rand van een bos en een snel stromend riviertje vonden we een gesloten kiosk waar we naast zijn gaan staan. We werden verwelkomd door negen bosarbeiders/sters die het pad naast het bos en rivier moesten snoeien. Het was reuze gezellig. Wij dachten dat zij pauze hadden, want het was rond de klok van 13.00 uur. Echter om 15.00 uur zaten ze nog steeds heerlijk in de schaduw te babbelen en te lachen. Wij dachten:” ha dat is siësta, en dan gaan ze zo meteen weer verder, maar om 16.00 uur klommen ze op hun fiets en gingen naar huis. We hadden er wel schik om. Dachten we eerst nog: “dat is zwaar werk “ en dat zou het natuurlijk ook zo zijn, als ze aan het werken waren geweest. De volgende dag ’s morgens om 7.00 uur waren ze er allemaal weer, namen hun plaats in en wachtten totdat het 16.00 uur was, om vervolgens weer naar huis te gaan. Om na het weekend terug te komen, waarna ze plaats namen aan de overkant van de rivier. Toen wij terug kwamen in Szalkszentmarton maakten we kennis met een opzichter die ging over plantsoenen, wegenonderhoud enzovoort. Aan hem hadden we gevraagd of hij een dokter wist voor Odin. Hij zei stap maar in en hij bracht me naar de dierenarts, zonder Odin. Ik vond het al wel vreemd, maar ik dacht:” ach ieder land heeft zijn eigen methodes”. Tijdens die rit kwamen de bosarbeiders ook ter sprake. Toen vertelde hij me dat het hier zo ging. Ze werken alleen als er toezicht is en zodra dat weg is , nou dan nemen ze het ervan. Aangekomen bij de dierenarts heb ik mijn verhaal verteld in het Engels en de opzichter vertaalde dat, want de dierenarts sprak geen Engels noch Duits. De dierenarts beloofde om na één uur richting onze camper te komen om naar Odin te kijken. Na ruim één uur kwam hij aan en als eerste gaf hij een flesje medicijnen die we hem dagelijks moesten geven Toen ging hij pas Odin betasten, gaf hem een prik (antibiotica) en zei dat het zijn lever was. Ook dat we vier dagen pijnstillers moesten geven. Intussen was de opzichter gearriveerd om alles te vertalen. De druppels hebben we hem nooit gegeven, maar we waren wel erg geschrokken van de conclusie dat hij het aan zijn lever zou hebben. Odin had veel pijn en aangezien we een flinke dosis pijnstillers bij ons hadden, die we nog van Marga hadden gekregen en nog hadden ingeslagen bij de dierenarts in Nijmegen, konden we die pijn onderdrukken. Maar we besloten om maar snel naar Budapest te reizen en daar onze drie zaken aan te pakken.

We kwamen aan op de camping Ave Natura en Marta verwelkomde ons allerhartelijkst en ook haar man Adrian kwam snel gedag zeggen. We vertelden haar onze problemen en ze vroeg hoe we het geregeld wilden hebben. We vertelden haar dat we niet alles tegelijk wilden doen, maar alles één voor één wilden doen en dat de auto even het belangrijkst was omdat dat ook wellicht het langst zou kunnen duren en Odin hielden we rustig met de pijnstillers. Om het allemaal niet al te ingewikkeld te maken. De Ford dealer heeft er twee dagen aan gewerkt, heeft het probleem perfect verholpen en wat me opviel was dat de man niet alleen zakelijk was maar ook nog menselijk. Na het uiteenzetten van het probleem en hoe ze het gingen oplossen, maakte hij zich ook zorgen of wij wel een plek hadden om te verblijven. Hij heeft zelfs naar de camping gebeld om te vragen of we wel een goede slaapgelegenheid hadden.( Dat was geregeld, we konden twee nachten in een blokhut op het terrein slapen).

Toen naar de dierenarts. Adrian ging mee om zo nodig te kunnen bijstaan. Wijzelf gingen ervan uit dat we Odin niet meer mee terug zouden nemen. Deze dierenarts ( het was een grote kliniek) vroeg aan mij wat de symptomen waren en zei : laten we maar een scan maken en bloed afnemen”. En voor de pijn adviseerde hij gewoon door te gaan met pijnstillers, want hij veronderstelde dat het zijn botten waren vanwege zijn leeftijd. Hij had Odin nog geen één keer aangeraakt, met uitzondering van het bloed afnemen. Toen moesten we wachten voor de scan. En we kregen meteen de uitslag. Alles was in orde. De volgende dag kregen we de uitslag van het bloed, niets aan de hand, geen kanker, geen lever aandoening, alleen een licht opgezette milt, maar daar hoefden we niets aan te doen. We hebben via de mail contact gehad met Renate en John, onze dierenartsen in Nijmegen. En John bevestigde dat het inderdaad zo zou kunnen zijn dat hij weer last had van zijn botten, en om hem nog wat vreugde te schenken moesten we maar doorgaan met pijnstillers, aangevuld met medicijnen voor de artrose. Wijzelf hebben het er wel een beetje moeilijk mee. Want de dosis die wij moeten geven is niet helemaal toereikend, aan het eind van de dag merk je dat hij weer pijn krijgt, en hebben nu het vermoeden dat hij ook last krijgt van zijn maag omdat hij soms wel heel erg uit zijn bek stinkt. Maar via Renate en John hebben we voor een jaar medicatie besteld die Lotte en Bart meenemen die we op 24 juli a.s. gaan ontmoeten HOERA!!!!!!!!!

Bij de tandarts was het als vanouds weer even bijkomen. Lekker laten reinigen, de slechte vullingen vernieuwen en weer een heerlijk schoon gebit, dat geeft toch altijd weer een fijn gevoel.

Onderweg naar Slovenië hebben we nog één overnachting gedaan bij een in aanbouw zijnd klooster. Het regende veel dus hebben we de dagen maar volgemaakt met rijden.

De grensovergang met Slovenië was er een waarbij de douane beambte alleen maar zwaaide. En wat betreft Slovenië daar gaat ons volgende verlag over.

Inmiddels hebben we gemerkt dat ons blog eruit ligt. Wel weten we nu ( 19 juli) ook wat het probleem was en dat het opgelost wordt. Maar wanneer we iets kunnen plaatsten dat weten we op dit moment nog niet.

Lieve mensen, dit was Hongarije tot in Slovenië……