Van Karavostai naar Vathia (Mani)

Van Karavostai naar Vathia (Mani)

Dryalos, vrijdag 18 februari 2014

Op 11 februari zijn we vertrokken van Karavostai nadat onze vrienden ( zo zijn we de mensen gaan noemen die we tegen komen en waar we iets mee hebben) de tiende zijn vertrokken. Olga heeft voor de twee Duitse vriendinnen nog een concertje gespeeld (de Gavotte van Lully) op de viool. We hebben afgesproken dat we de volgende keer samen op de cello Menuet III van Bach zullen spelen als afscheid. Ook de Franse familie (echtpaar plus twee kinderen) die maar 1 dag hebben gestaan vertrekken. Afgelopen zondag hadden we ’s avonds een familie diner in de Taverna met de Franse familie, de twee Duitse vriendinnen, Michael, nog een Duits koppel en de familie van de Taverna. Het was ontzettend gezellig en lekker. De beide Duitse vriendinnen nemen naast ons plaats, wij zitten tegenover elkaar aan het einde van de tafel en één van de vriendinnen legt haar handen in haar nek en zegt: ”dit is rijkdom” (hier bedoeld ze mee de wijze van leven). Wij kunnen hier voor de honderd procent mee eens zijn. Na het diner heeft Olga nog een hele tijd met de Franse meneer zitten praten, die overigens goed Engels sprak. Maar na hun vertrek de volgende dag kwam alweer een nieuwe camper aan en dit keer Noren. Dit was even een minder groot succes. De Noor valt bij mij in de categorie Popi Jopi. Na het uitstappen was hij al bezig met onze honden. Die hadden we vastliggen vanwege het Duitse koppel dat nog niet was vertrokken en die ons hadden verzocht om ze vast te leggen omdat zij bang was voor grote honden. Dus toen de grote Noor op de aangelijnde honden afliep begonnen die natuurlijk te blaffen. Hij liep terug naar zijn camper, haalde zijn eigen hondje, ook aan de lijn, en ging daarmee net buiten het bereik van onze honden heel indringend staan kijken. Waar hij dat geleerd heeft weet ik niet, maar dat is typisch iets wat je juist niet moet doen. Daarbij keek hij heel indringend naar Bobo die nog aan het blaffen was. Odin en Harrie waren inmiddels alweer gaan liggen. Ik wilde hem juist verzoeken om dit niet te doen en hij paste de Cesargreep toe bij Bobo en dat viel bij mij in het verkeerde keelgat. Ik verzocht hem vriendelijk maar zeer indringend dat niet te doen, weg te gaan en vooral weg te blijven. Dat heeft hij ook maar wijselijk gedaan. Even daarna kwam nog een camper met een Engels koppel, maar die waren weer zeer relaxed en vriendelijk. Jammer op zo’n laatste dag, want de volgende dag zouden wij ook weer verder gaan.

De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken, het was heerlijk weer en de zon scheen uitbundig. Aan de overkant van de baai hebben we even in de zon staan kijken op een hoogte van 300 meter. En ook hebben we een filmpje en wat foto’s gemaakt. Vervolgens verder de bergen in die langs de kust liggen. Voorbij Areopoli liggen een groot aantal grotten. Helaas zijn we die voorbij gereden, ons Grieks is nog niet zo goed dat we alle borden kunnen lezen. Maar op de terugweg willen we er evengoed nog langs. Twintig kilometer verderop stopten we om van het uitzicht te genieten en wilden daar ook een uurtje blijven staan. Op een gegeven ogenblik zagen we een auto van de weg af naar de kust rijden, maar een weg zagen we niet, alleen het beginstukje. We besloten om meteen te vertrekken en op onderzoek uit te gaan en kijken of we er ook konden komen. Het was een steile weg naar beneden, en we besloten de gok maar te wagen. Onderweg ben ik drie keer gestopt om een stukje achteruit te rijden om te kijken of dat ging. Dus met goede hoop daalden wij alsmaar verder af. We hebben namelijk al één keer een weg naar boven willen rijden en op een gegeven ogenblik zei onze Junior 5000: “ik ben moe, dit is mij teveel, ik wil terug”. Olga moest toen fungeren als loods en zo hebben we langzaam de camper de berg af laten glijden tot een plek waar ik, met moeite overigens, kon keren. Maar goed, dat is verleden tijd en we denken dat we deze weg wel weer naar boven kunnen rijden.

Dryalos……Wat een idyllisch plekje. Onderaan de weg een pad naar links en naar rechts, allebei doodlopend. We namen de linker en staan nu hier voor de vierde dag. Eén keer per dag komt er iemand langs en vandaag zelfs twee keer; de eerste om oud ijzer te zoeken en de tweede, een echtpaar, om plantjes en kruiden te zoeken. Die plantjes worden als sla of in een omelet gegeten. Ook zij zijn bang voor de honden, dus moeten de honden even naar binnen zodat zij langs de camper op kunnen lopen en meneer vroeg of wij de honden binnen wilden laten voor een half uurtje. Na dat half uurtje geplukt te hebben vertrokken ze, maar niet zonder ons sinaasappels en een flesje olie te geven en te vertellen dat hij 74 jaar oud was en natuurlijk moest hij vervolgens mijn leeftijd ook weten. Nadat hij die vernomen had gaf hij mij te kennen dat ik nog een lange weg voor de boeg had. Alle dagen dat we hier staan hebben we zon, wind en zo nu en dan wat regen gehad. De weersomstandigheden veranderen hier in één à twee minuten tijd. Van heldere blauwe hemel tot donkere wolkenmassa’s op de bergen aan onze rechterzijde. Voor Olga aan haar linkerzijde. Als we van plaats veranderen is het net andersom. Dit is weer zo’n plek die niet te beschrijven is. Om de haverklap verbazen we ons over de natuur en de veranderingen van zee en lucht. De honden zijn lekker de hele dag vrij buiten en vooral Bobo zwerft hier het hele gebied af. Maar op een fluitje komt ze snel aangerend om te kijken of er wat te halen valt. Ook is het een ideale plek om cello te spelen, lekker in het zonnetje oefenen we om de beurt onze stukken om vervolgens ze samen te spelen. En dat gaat steeds beter.

Tijdens het naar beneden rijden zagen we een piepklein kerkje. De tweede dag ben ik gaan kijken of het ook nog dienst had, en jawel, met een beetje wrikken aan de deur kon ik naar binnen, er stonden stoelen, er was een gelegenheid om een kaarsje op te steken en natuurlijk hingen er overal geloofsprenten aan de muur. Deze plek hebben we meteen als onze meditatieplaats gebombardeerd. Heerlijk rustig bij een kaarsje, even helemaal los komen van alles en iedereen. Onze Vipassana techniek helpt daar uitstekend bij. Echter het water in onze tank is na vier dagen haast op, dus moeten we morgen weer verder.

Na het vertrek en op weg naar Vathia (zuidpunt van de route) kwamen we door het dorpje Kita, en haalden daar levensmiddelen. We kopen tegenwoordig alles voor een kleine week in, zodat we , indien we een mooie plek vinden, ook wat langer kunnen staan. Na zeshonderd meter ging er een zijweg rechtsaf , omdat het nog vroeg was besloten we maar de gok te wagen en na anderhalve kilometer prachtig natuurgebied kwamen we langs een begraafplaats met een ruim grasveld waar we onze camper konden neerzetten. Een voltreffer!

We besloten dan ook om hier te blijven staan. Water kunnen we van de begraafplaats halen, dus we hebben alles wat we nodig hebben. En hier, in deze streek krijgen we een beetje het Turkse gevoel weer terug. Er rijden niet veel auto’s langs, maar de mensen die langsrijden zwaaien, toeteren en zijn vriendelijk. We maakten kennis met een imker, die alles over zijn olijven en bijen vertelde. De derde dag dat we er stonden kwam een oude moeder met zoon de begraafplaats bezoeken. Olga en ik hadden dezelfde gedachte. Als ze eruit komen gaan we voor ze spelen. Olga zette alles gereed, inclusief twee stoelen voor de toeschouwers en dan maar even wachten. Olga ving ze op bij de uitgang en moest ze even helpen de drempel over te komen om inderdaad te komen luisteren. We hebben het nummer Chanson Triest van Tsjaikofsky gespeeld. Ze waren ontroerd en bedankten ons met hun hand op hun hart en gingen naar huis met hun overdekte driewielerbromfiets (in het Italiaans: Furgoncino)

Later op die dag zijn we lopend naar een piepkleine dorpje gelopen. Olga had tijdens haar ochtendwandelingen de route al voor ons uitgestippeld. Onvoorstelbaar kleine straatjes en huisjes en jawel, daar staat ook de furgoncino! Eén van de huisjes stond leeg met de deur open, we hebben een kijkje binnen genomen en je kunt je nauwelijks voorstellen dat hier mensen, inclusief kinderen hebben geleefd.( Voor diegene die het Pauperparadijs van Suzanna Jansen en/of een bezoek hebben gebracht aan het openluchtmuseum in Arnhem kunnen zich dit misschien inbeelden.) Ook ontdekten we een oude graanmolen (zie de foto’s van deze wandeling)

We zitten volop in de prachtige streek: Mani.

Uit de Groene Gids:

Mani was lange tijd een onafhankelijk gebied met eigen regels, ingedeeld in kapiteinschappen of clans onder het bevel van onbuigzame leiders. Deze clans bouwden versterkte torens als teken van hun macht: vijftien tot vijfentwintig meter hoge, vierkante of rechthoekige gebouwen met drie of vier verdiepingen en evenzoveel vertrekken, onderling verbonden door een ladder. Bij een verrassingsaanval hoefde men zich alleen maar op de bovenste etage te verschansen, de ladder weg te halen en op elke indringer te schieten die zich in het gezichtsveld waagde. Eeuwenlang moordde zo het ene dorp het andere, de ene familie de andere uit, voor een nietig stukje land, in een eindeloze vendetta. Aan het einde van de negentiende eeuw stonden er nog achthonderd torens in Mani. De meeste in het Zuiden. Vathia (zuidpunt) en Kita,( iets verder naar het Noorden) hebben verreweg de meeste torens.

Het platteland van Mani is, als om het krijgsbeeld van de krijgstorens te verzachten bezaaid met byzantijnse kerken en kapellen, waaronder een aantal uit de negende eeuw. Het zijn veelal koepelkerkjes met een plattegrond in de vorm van een Grieks kruis, een leistenen dak en muren van natuur- en baksteen, verfraaid met marmer, vaak afkomstig uit gebouwen uit de oudheid of de vroeg Christelijke periode. Het interieur blijkt in schoonheid niet achter (probeer of ze open zijn of ga de sleutel bij de dichtstbijzijnde buur vragen) en is vaak versierd met schitterende fresco’s.

20 februari 2014:

Gisteren aangekomen in Porto Kago, (verder naar het zuiden kunnen we niet) een dorpje bestaande uit vier restaurantjes, drie huisjes, en negen appartementen. Doodstil!!!!! Eén cafeetje was open maar hadden geen internet dus daar hadden we niks aan. Voor de rest was er niemand. We staan op een camperplaats die in het seizoen aangegeven wordt als vrije, kosteloze camperplaats, maar je bent wel verplicht een diner te gebruiken (wat is dan de definitie van kosteloos) In ieder geval hoeven wij ons daarover niet druk te maken, want zoals gezegd, het lijkt hier wel een spookstad. Voor ons is het een ideale plek, prachtig aan een kleine baai, wederom de honden los en al vierentwintig graden. In de middag hebben we een wandelingetje gemaakt en kwamen uit, wederom bij een van die kapelletjes. En we hebben er een beetje de gewoonte van gemaakt om dan een kaarsje op te steken voor al onze geliefden en even te mediteren. Ook hebben we volop weer cello kunnen spelen. Olga heeft vier setjes van zeven á acht stukjes gemaakt en we zijn nu begonnen met samen repeteren van het eerste setje. De ene keer gaat het wat beter dan de andere keer, maar er zit verbetering in. We hopen over een maand of drie met ons eerste setje voor de dag te kunnen komen. De dag van vandaag begon met veel bewolking die rond half twaalf langzaam wegtrekt waardoor de zon af en toe tevoorschijn komt, indien dat het geval is blijven we hier nog één dag en gaan dan terug naar ons vorige plekje (aan de begraafplaats)

Karavostasi

Karavostasisi ;

04-02-2014

Gisteren aangekomen hier op twee kilometer afstand van Karavostasisi( wel hebben we gemerkt dat plaatsnamen op wel drie à vier verschillenden manieren worden geschreven) bij een Free-Parking gelegen naast een bistro, met een zeer vriendelijke eigenaar. Maar eerst het verloop van onze reis nadat we van onze plek in het stadje Monemvassia zijn vertrokken, omdat er een onvriendelijke sfeer hing tussen de camperaars die er stonden.

We stonden tussen allemaal Zweden en werden met argusogen aangekeken, waarschijnlijk betreffende onze drie honden. In ieder geval voelden we ons steeds minder op ons gemak en zijn na zes nachten vertrokken, terug naar onze oude plek bij het strand van Gytheio. Daar werden we hartelijk ontvangen door onze vrienden Joli, Mali en Judy. Het weer was niet al te best maar dat geldt, op dit moment, voor heel zuid Griekenland; veel regen en harde wind. We hadden nog wel weken op deze plek kunnen blijven staan, want tot nu toe is het echt voor ons beiden staanplaats numero één, met alles in ogenschouw genomen, maar de noordenwind trok vooral Roelof weer om te gaan reizen. Van vriendelijke Engelse medereizigers hadden we deze locatie door gekregen en omdat het op de route ligt die wij wilden gaan rijden zijn we hier maar naar toe vertrokken. Slechts zeven en dertig kilometer van Gytheio. We hadden vernomen van ons Engels koppel dat hier een Nederlandse jongeman stond met pech aan zijn camper, met de naam Michael en onderweg hiernaartoe spraken we onze hoop uit hij ons misschien zou kunnen helpen om aan gas te komen. Deze Michael heeft een veertig jaar oude Hanomag die niet meer gemaakt worden. Een onderdeel van zijn moter was defect en via de ANWB, die in Nederland een club aangeschreven heeft, is hij aan het onderdeel gekomen. Met hulp van weer een andere Nederlander, die hier een tweede huis heeft, monteur is geweest en dezelfde auto heeft gehad (over toeval gesproken) kan het onderdeel morgen geplaatst worden.

Net aangekomen op deze plek kwam Michael ons al tegemoet op de fiets (!) om ons welkom te heten uit de naam van de restauranthouder, met de mededeling dat we bij hem net zoveel water konden halen als we nodig hadden, gebruik konden maken van het toilet en van WIFI. Die avond werd het noodweer; harde regen en vooral harde koude wind vanuit de bergen. We hebben de kachel aangedaan en volop laten branden waardoor het binnen toch behaaglijk twee en twintig graden werd en lekker veel gelezen en spelletjes gedaan. De honden maar kort uitgelaten, alleen voor het hoognodige, ondanks dat zij er geen last van hadden en nog graag buiten hadden willen zijn. Maar hun baasjes dachten daar net iets anders over. Dus het was; piesen, poepen en snel weer naar binnen. Vanochtend was het weer al een stuk beter en Olga heeft een lekker stuk met de honden kunnen lopen, terwijl Roelof nog aan het uitrusten was van de werkzaamheden van de dag tevoren.

Langzaam klaarde het op en kwam voorzichtig de zon door , er hoefde dus geen generator te draaien om de accu’s te vullen. De zon deed haar werk. Begin van de middag zijn we naar de taveerne gelopen om kennis te maken met de restauranthouder. Een overweldigend vriendelijke man die ons meteen maar als vriend bombardeerde, wat ik altijd een beetje lastig vind, maar goed, we hebben een kopje koffie gedronken en kregen er van hem nog ieder een warm croissantje bij. Even later kwam Michael binnen met zijn laptop en begon heftig te internetten. Ondertussen bij het nuttigen van ons kopje koffie en het eten van de verkregen croissant hebben we een mailtje gestuurd naar Mariet en Lotte.

Toen we dat gedaan hadden zijn we bij Michael aan tafel gaan zitten en hebben wederzijds onze plannen en verhalen verteld. En tenslotte heb ik ons probleem betreffende het gas uiteengezet. Hij draaide zich meteen om naar de restauranthouder, vertelde hem over ons probleem, die mij vervolgens onmiddellijk meenam naar zijn voorraad gasflessen en koppelingen en exact vroeg wat ik nu nodig had. Binnen twee minuten was het hem duidelijk en hij gaat morgen een passende koppeling en drukventiel kopen en bovendien één van zijn gasflessen laten vullen die wij mogen lenen, want deze plaats ligt zoals ik al zei op een route die wij willen gaan rijden. Komen we hier weer terug, dan kunnen we de fles terug geven. Vijftig dagen lang hebben we links en rechts gevraagd hoe we ons gasprobleem konden oplossen, nu was het binnen vijf minuten geregeld. Het vervelende is namelijk dat in Zuid-Griekenland nauwelijks LPG te verkrijgen is. Hoe meer je naar het noorden komt, hoe makkelijker en hoe hoger het aanbod van LPG is. We hebben besloten om in ieder geval deze week hier te blijven staan. Het weer wordt beter en de honden kunnen hier ook los buiten lopen, er komt namelijk nauwelijks verkeer langs. De mensen die hier staan (drie Duitse camperaars) hebben allemaal een hondje, die allemaal ook loslopen en inmiddels hebben de honden met elkaar kennis gemaakt. Alles ging even relaxt, super. Dat is even weer een opsteker die je nodig hebt na de ervaring die we hadden bij de Zweden in Monemvassia.

Vandaag 04-02-2014:

Vanochtend de gaskoppeling en gasfles ontvangen en gemonteerd. Moest alleen de slangaansluiting afsnijden, die paste niet. Dus nu volop gas voor de komende 5 weken.

Ze hebben vanochtend ook de motor van Michael gerepareerd, hij moet hem alleen nog in elkaar zetten.

We gaan een foto-item plaatsen met bloemen, planten en vruchten met de vraag wie herkend de plant, bloem of vrucht en wil die dat met ons delen, ook staan er vruchten bij die zeer bekend zijn, maar die zijn bedoeld voor onze jongere lezers en lezeressen. We zijn benieuwd naar jullie reacties en wij zullen daar waar we iets nieuws zien dit plaatsen………… dus dit is niet éénmalig.

Verslag: Monemvasia 23-1-2014

Een dagje uit in Monemvassia

De stad met één toegang: Monemvassia is gebouwd aan de voet van een steile, driehonderd meter hoge rots en wordt in het westen beschermd door een dijk. De in terrassen gebouwde stad ligt direct aan zee. Oorspronkelijk liep er naar de rots-zoals deze nu nog heet en die de stad van het vasteland scheidt- een landtong die tevens de enige toegang tot de stad was. Toen in 375 een aardbeving deze dijk verwoestte, maakten de Byzantijnen hiervan gebruik door achter de rots, maar aan zee, een vestingstad te bouwen, die lange tijd in de militaire bouwkunst als een voorbeeld is beschouwd. Desondanks viel Monemvassia in handen van Willem II van Vilehardouin (1249), die de stad vervolgens als betaling van losgeld afstond aan de Byzantijnse keizer (1260-1460) die hem versloeg. Vier jaar later werd de stad het bezit van de paus, daarna van de Venetianen en tenslotte vanaf 1715 de Turken. De stad was zo gewild omdat ze strategisch was gelegen in het zuiden van de Peleponnesos en tevens een rol speelde in de handel tussen Oost en West. Deze twee troeven brachten de inwoners grote rijkdom., wat nu nog te zien is aan het grote aantal paleizen en kerken in de stad.

Het tweede leven van Monemvassia: Begin jaren 70 van de twintigste eeuw kwijnde Monemvassia langzaam weg in algemene onverschilligheid, totdat een handjevol rijke Atheners de stad uitkozen voor hun buitenhuizen. Het opknappen van de eerste huizen trok voldoende handwerklieden en nieuwsgierigen aan om enkele oude cafés op te knappen en één of twee hotels te openen. In nog geen tien jaar werd Monemvassia één van de chicste plaatsen voor de intellectuelen en artistieke elite van het land. Nu gelden de door rijke Griekse en buitenlandse liefhebbers gekochte huizen, samen met die op Mykonos, als de duurste van Griekenland. Archeologische diensten controleren zeer streng de renovaties, en herbouw mag alleen maar in de oude stijl plaatsvinden. De oorspronkelijke voorbeelden moeten strikt worden aangehouden en elektriciteitsdraden, meters, airconditioning en alle andere moderne apparaten moeten volledig aan het zicht worden onttrokken.

Wij hebben aan de hand van de groene reisgids, waar ook de bovenstaande tekst in stond, een route door dit stadje gelopen. Het viel ons inderdaad op dat alles met grote nauwkeurigheid was en werd gerenoveerd. De stad is enigszins opgedeeld in een benedenstad, waar alle winkeltjes, cafés en hotels zich bevinden, en de bovenstad waar de landhuizen en grotere kerken staan en waar men nog druk bezig is met het renoveren en herstellen van de ruïnes. Ons werd geadviseerd door één van de arbeiders om over drie jaar nog maar eens terug te komen. Het was een geweldige wandeling door alle kleine straatjes en steegjes en te merken dat het ene huisje overloopt in de ander en- zo ook je kunt zien op een aantal foto’s- piepkleine terrasjes hebben, maar allemaal met een geweldig uitzicht en zeer sfeervol. En natuurlijk hebben we een kleine lunch genoten, die zeer smaakvol was en zeker niet te duur, gezien de locatie en de kwaliteit. We hebben het vandaag ontzettend getroffen, we liepen er praktisch alleen en de temperatuur was er rond de drieëntwintig graden. Toen wij vanochtend vertrokken stonden we vlak over de brug alleen aan het water . Inmiddels (eind van de dag) zijn er vier campers bij gekomen, waarvan we er twee al eerder zijn tegengekomen, en wanneer je op een afstand kijk naar de camperaars die elkaar weer tegenkomen ( buiten ons) lijkt het haast of ze het hebben afgesproken. Wij voelen ons daarin een buitenbeentje, want na vijf minuten praten zijn we moe en met een smoes gaan we gauw de camper binnen. We hebben min of meer besloten om morgenochtend nog een bergwandeling te maken en dan vervolgens te vertrekken naar een stuk strand wat we op de heenreis hebben zien liggen, nadat we natuurlijk water hebben getankt. Het is nu donderdag en voor het weekend wordt echt heel slecht weer verwacht, regen, storm en onweer. Dat zal in ieder geval een mooi beeld opleveren op het strand. Wel ben ik benieuwd of in Nederland de Elfstedentocht doorgaat, misschien kan iemand ons dat vertellen. Voor nu veel liefs van ons beiden en tot de volgende nieuwsgaring.

Tussen Gythio en Skala

Tussen Gytheio en Skala in de duinen, vlakbij het strand

Op dinsdag 3 december zijn we op deze prachtige plek gearriveerd, en heden 13 januari 2014 staan we er nog. Het is een rustige plek aan de zee en duinen in een baai, zodat, zodra de zon schijnt ( op dit moment nog steeds vaak) het meteen tussen de 22 en 25 graden is. Na een dag of vijf zon, krijgen we meestal een dag of drie bewolking en regen. De honden lopen grotendeels van de dag vrij rond. Olga neemt s ’morgens de grote wandeling voor haar rekening via strand, duinen en vaak een stukje berg. Ze komen vaak na ruim een uur bij de camper aan voor een ontbijt. Ook Olga’s ontbijt staat dan klaar. Inmiddels hebben we toch zo’n vaste dagprogramma ontwikkeld. Na het ontbijt wordt er om de beurt cello gespeeld en geoefend, tot een uur of 15:30 incl. lunch en tussendoor de afwas en de was gedaan, water gehaald, en afval verwerkt,. Dit laatste beperkt zich niet tot ons eigen afval, want Olga komt na haar ochtendwandeling regelmatig met een grote zak strandafval terug, die ze hier in de container kwijt kan. Als echte strandjutter neemt ze ook andere vondsten mee zoals koffieschepjes, die we nu gebruiken voor de koffie, cacao en de suiker. Ook heeft ze een flinke verzameling aan steentjes en schelpen meegenomen, zodanig veel dat ze een museum heeft kunnen inrichten. Deze is te bezichtigen via de afdeling ‘foto’s ‘. Het museum bestaat uit een begane grond en vier etages. Dus bij het bekijken van de foto’s, neem er wat tijd voor.

De honden kunnen hun geluk niet op, althans zo interpreteren wij dat. Met de uitzondering wanneer de jagers hier in de duinen aan het jagen zijn. Het jagen betekent eigenlijk hier op deze plek het neerhalen van een bepaald soort vogel die, denken wij, schade teweegbrengt aan de olijf en fruitbomen. Ze worden opgejaagd en op een andere plek staat iemand om ze af te knallen. Eerst dachten we dat het om konijnen of watervogels ging, omdat hier ook veel moerasgebied is, wat onder de bescherming van archeologisch vindplaatsen valt, maar nu blijkt dat dit niet het geval is.

Zo’n anderhalve week geleden ging het ’s nachts zo heftig tekeer dat we om half drie besloten om een hoger plekje op te zoeken. Het water kwam met bakken tegelijk uit de hemel en we waren bang dat wanneer de grond het regenwater niet langer zou kunnen opnemen, wij de volgende ochtend vast zouden komen zitten. Roelof werd als een brandweerman in de regenkleding gehesen, ging alles buiten loskoppelen en inpakken om vervolgens de camper op een hoger punt te zetten. De samenwerking liep voorspoedig, we hadden allebei onze taakjes, eentje buiten, eentje binnen en op die manier konden we snel vertrekken. Wel hebben we ervan geleerd dat, indien er regen voorspeld wordt, we niet alles buiten uitgestald moeten laten staan.

Tijdens ons verblijf hebben we hier Joli en zijn vrouw Mali ontmoet met hun aangenomen zoon Judy. Ze wonen hier driehonderd meter verderop op de berg in een klein huisje. Dertig jaar geleden waren ze hier gearriveerd in hun camper en zijn hier op vier maanden per jaar na gebleven. In die vier zomermaanden werkt Joli in Duitsland als vrachtwagenchauffeur. Na vijftien jaar kregen ze van de eigenaar van deze grond ( waar wij nu ook op staan) een schuurtje toegewezen waarin ze gratis mochten wonen, maar ze moesten het zelf wel opknappen. Dat hebben ze ook gedaan en het heeft een sfeer vanuit de hippietijd. Hun aangenomen zoon heeft een piepklein huisje iets verderop de berg op , van twee bij drie meter en ook de moeder van Joli van 74 jaar woont in een camper dicht bij hun huisje. Allemaal beschut tussen de bomen. Tijdens hun verblijf hier in Griekenland maakt Joli gietijzeren houtkachels, heel mooi om te zien en ze branden perfect. Ook maakt hij sieraden op bestelling. Mali , zijn vrouw, die houdt zich bezig met alternatieve geneeswijzen, door middel van allerlei kruiden.

Ook hebben we hier een Duits echtpaar ontmoet die ook al vele jaren aan het reizen zijn, maar ook nog een klein huisje in Duitsland hebben en daar verblijven ze over het algemeen tijdens de zomermaanden. Overigens alle reizigers die wij tegenkomen reizen voor een maand of zes tot acht en verblijven voor de rest van het jaar in een klein huisje wat ze ergens hebben gekocht en niet altijd in hun geboorteland. Dit koppel verblijft deze wintermaanden in een woning van vrienden. Zij hadden gekozen voor de overtocht vanuit Bari (Italië) naar Griekenland. Op de laatste dag , bij het verlaten van de boot, viel de vrouw en brak haar been. En hier begint de afschuwelijke ervaring van de gezondheidszorg in Griekenland. Zonder in te gaan op al te veel details, kwam het hier op neer dat ze overal uren moest wachten en dat mevrouw twee dagen in haar eigen urine in bed lag, omdat haar man de kinderen op ging halen van een vliegveld, wat niet naast de deur lag. Wanneer je niemand hebt om voor je te zorgen, wordt er niet voor je gezorgd, tenzij je verpleeguren inhuurt. Deze mensen zijn zo geschrokken van hun laatste ervaring dat ze besloten hebben om in mei terug te gaan naar hun huisje en niet meer te reizen. De vrouw daarentegen betreurd het dat ze dat huisje nog hebben, was liever net als wij door blijven reizen, maar het huisje aanhouden en reizen tegelijk, dat kunnen ze niet meer bekostigen. We hebben inmiddels meerdere verhalen gehoord over de gezondheidszorg hier. Alleen de privéklinieken, die onbetaalbaar zijn, leveren kwaliteit, de rest is een regelrechte ramp. Medicijnen worden niet vergoed en de zorg is voor de rest slecht. Bejaarden en verpleeghuizen zijn hier in principe niet. Misschien met uitzondering in de grote steden, maar voor zover wij weten ook daar niet. Hier in de buurt is er een klein verpleeghuis gevestigd in een klooster. Eten, daar was geen geld voor volgens de priesters en de gemeenschap moest maar geld inzamelen voor eten, en dat gebeurt nu ook. Ook hadden ze 5 rolstoelen weten te bemachtigen, maar die werden niet door het personeel geaccepteerd, met de mededeling: “wij hebben geen tijd om de mensen in een rolstoel te zetten, laat staan er mee te rijden, dus neem ze maar weer mee terug”. Het deed mij denken aan mijn oma Smink die 60 jaar geleden naar een verpleeghuis moest, in bed werd gelegd en er niet meer uit kwam. Zo is het hier ook, ben je zelf niet voldoende op de been, dan belandt je in bed en daar blijf je.

De Grieken hier, zoals wij dat ervaren en horen hebben het zwaar, maar dat ligt ook wel een beetje aan hun cultuur. De zorg gaat uit naar hun eigen gezin en voor de rest bemoeien ze zich nergens mee, behalve als ze een gemeenschappelijke vijand hebben zoals nu, de regering. Griekenland is opgedeeld in drie machthebbers: de regering, het leger en de kerk. Ik begrijp werkelijk niet dat een land als Griekenland volledig bij de EU hoort. In Nederland las en hoorde ik dat een land aan zoveel voorwaarden moet voldoen om lid te kunnen worden. Waar al die miljarden naar toe zijn gegaan om Griekenland bij de EU te krijgen weet ik niet, maar ik zou liever in Turkije leven dan hier in Griekenland. Ook de mensen zelf bekoren mij niet, ze willen je best iets verkopen, maar ze moeten er geen moeite voor hoeven doen, en het helpen bij een probleem, vergeet het maar. We hebben ook andere verhalen over de Grieken gehoord, dat ze aardig en behulpzaam zijn en dat ons beeld wordt veroorzaakt door de ellende waar het land zich nu in bevindt, in de steden moet het nog erger zijn. Heb je geen werk, dan heb je geen huis en geen eten. Er is absoluut geen sociale opvang (hoezo Europese wetgeving?).

Op 23 januari hebben we een afspraak bij een (particuliere) tandarts, en vervolgens gaan we van daaruit naar Monemvasia, een piepklein eilandje via een brug verbonden met het vasteland. We hopen daar ook een klein week te staan, en vervolgens nog een honderd kilometer zuidelijker naar het plaatsje Neapoli en vandaaruit gaan we weer langzaam naar het Noorden toe. Waar we deze plek zeker nog aan zullen doen om nog een week of twee te verblijven en verder…….. is het koffiedik kijken. In grote lijnen zullen we via de kust naar het noorden rijden, via Albanië, de boot nemen naar Bari in Italië, via Sicilië naar Tunesië, Algerije en Marokko. Maar zoals het vaak bij ons gaat er zijn meer mogelijkheden, we wachten maar af waar de weg ons naar toe brengt.

Oud en Nieuw

Beste Kinderen, kleinkinderen, Familie, Vrienden en kennissen,

Hier van uit zuid- Griekenland wensen wij jullie een hele fijne oudjaars feest toe en een geweldig en gezond 2014

Olga, Roelof, odin, Harry en Bobo.

Konacik 2

Konacik 2

Vandaag 27 oktober 2013 staan we in Konacik op een mooi plekje pal aan de zee en we hebben nog steeds niet de definitieve beslissing genomen om ons visum te verlengen of niet, maar daar later meer over. Bij het vorige verslag over Konacik beloofden we om een aantal foto’s te publiceren, echter het weer zit niet mee. Het is en blijft droog en warm. Toen wij aankwamen stroomde door het ravijn vanuit de bergen een overweldigende massa water. Echter nu staat de beek droog, daar hebben we inmiddels wel foto’s van gemaakt, maar de serie is niet compleet als er geen foto van een stromende beek bij zit, dus wachten we maar op regen. Overdag is het hier in de zon toch nog gauw 30 graden, maar de dagen worden al wel korter en de avondtemperatuur daalt vrij snel naar 14 graden. Binnenkort moeten we de honden-hotelletjes op gaan zetten zodat de honden wat beschutting hebben.

Op 16 oktober hebben we tijdelijk afscheid genomen van Fadil en zijn richting het zuiden naar de Syrische grens gereden. Vlak voor het dorpje Kale zag Olga een oprit naar de bergen. Een stukje achteruit gereden en vervolgens de oprit op gereden, het was inderdaad weer een super plek. Aan de ene kant de zee in de diepte, aan de andere kant konden we zo de berg oplopen. We stonden al wel wat hoger, dus vooral tegen de avond en in de nacht was het al frisser, maar hier konden de honden weer lekker los, ze liepen niemand in de weg. Na twee dagen zijn we weer verder getrokken door de noodzaak dat we water moesten hebben.

Na 2 kilometer reden we door het dorpje Kale en nu zag Olga aan de rechterkant een verlaten militaire basis, dus zijn we die maar opgereden en op een platform met uitzicht op zee gaan staan. We hadden net water en boodschappen ingeslagen en konden dus drie dagen zonder problemen daar blijven. We lieten de honden ook hier weer gelijk los, want we dachten:” hier komt niemand”, maar dat was niet helemaal het geval. Deze verlaten basis werd nu gebruikt als sluiproute om twee delen van het dorp met elkaar te verbinden. Niet dat het druk was, maar de mensen zijn ook hier toch wat angstig voor de honden. We hebben drie dagen ontzettend genoten op die plaats. Op de tweede dag sloeg het weer om en begon het onbedaarlijk te regenen en te stormen. De zee werd alsmaar wilder en we genoten van het uitzicht. De derde ochtend ’s ochtends om vijf uur is Roelof buiten gaan zitten om van de zee en van de rust te genieten. De vierde dag moesten we weer proviand en water hebben en besloten om naar Isikli terug te rijden om boodschappen te doen, omdat we het gevoel hadden dat we in Kale een iets te hoge prijs moesten betalen voor onze boodschappen. Hertzelfde gevoel kregen we ook in Isikli. Maar goed, vanaf Isiklii weer terug naar Kale op de berg, maar hebben onderweg nog mandarijnen en olijven geplukt.

Aangekomen op ons plekje in de bergen konden we weer van onze rust gaan genieten. Eén ding bleef maar door ons hoofd spelen:” blijven of vertrekken?” Op de een of andere manier hadden we de indruk dat we onvoldoende informatie hadden betreffende het verlengen van ons visum en besloten, toen we weer proviand en water nodig hadden naar Arsuz terug te rijden om bij het politiebureau daar informatie te vragen. Daar aangekomen was er wel een politiebureau maar die waren niet bevoegd om een visa te verlengen, daarvoor moesten we naar Iskenderun 30 kilometer verderop. Na het inkopen van proviand weer naar Konacik, nu pal aan de zee, op een plekje dat we al eerder hadden ontdekt. Na twee dagen hier gestaan te hebben ,wat ons erg beviel.

Inmiddels maken we hier met steeds meer mensen kennis en bij één familie komen we haast dagelijks, in ieder geval brengen ze elke dag wat lekkers, en Olga heeft ook al twee keer voor hen gespeeld. Het gezin bestaat uit vader, moeder en drie dochters waarvan de middelste (28 jaar ) nog thuis woont en die inmiddels vioolles van Olga krijgt. Elke dag een stukje. Overigens is de vader onlangs geopereerd aan een liesbreuk en heeft de ziekte van Parkinson. Vanuit Topzorg heb ik de ziekte van nabij meegemaakt en het is een afschuwelijk ziekte.

Hoe verloopt nou zo’n kennismaking? Allereerst kwamen Manolya en haar moeder elke dag even bij ons aan met mandarijnen en andere dingetjes om een praatje te maken (Manolya spreekt Engels ) Vader kon niet mee wegens zijn ziekte (spreekt zeer vloeiend Engels en blijkt de aanstichter van het contact buiten de deur te zijn) We beloven langs te komen en de viool mee te brengen. Dit huis is hun zomerhuis, heel ruim, drie lekkere banken . Gladde tegelvloer, weinig tierelantijnen op de kasten en muren, géén muziek, wel een TV, die meteen uit gaat. We krijgen een kopje Turkse koffie (met melk en suiker, en gelukkig zonder lepeltje, je mocht eens willen roeren, dat kun je dus beter niet doen, de drab zit onderin) Glaasje water ontbreekt niet, heerlijk. Vader is woordvoerder, vertaalt af en toe voor zijn vrouw, zij stelt ook vragen, Manolya rent af en aan met koffie en koek. Af en toe gaan de gesprekken dwars door elkaar heen, een kakofonie van Turks en Engels. Vader heeft lang overal in Europa gewerkt, heeft een erg heldere geest, is spits, adrem en geniet met volle teugen.

Na de koffie komen de kopjes thee tevoorschijn, met stukjes brood (zelf gebakken) en roomboter. Is je kopje leeg, dan wordt vliegensvlug bijgeschonken door Manolya, die af en aan rent. Manolya is ook een kei in het zoeken van vruchten en plantjes, zo wijst zij ons op een eetbaar plantje, wat je overal kunt vinden en in sla of omelet kunt stoppen. Manolya is ook bij ons op visite geweest in de camper, en is een bron van allerlei informatie over Turkije, het leven van de mensen en de vrouw in het bijzonder, zij heeft een sprankelende geest van haar vader geërfd, is heel vrijgevochten en zegt zelf dat ze de beste vader heeft die ze zich kan wensen als dochter. Zij zou dolgraag willen reizen maar gek genoeg beschikt ze niet eens over een eigen paspoort, teveel vragen, te moeilijk om te realiseren, te duur?

Gisteren had Olga een beetje last van hoofdpijn en ik werd door drie mannen van hiernaast meegenomen naar een omheinde plek hier niet ver vandaan. De omheining werd vakkundig even opengemaakt en we liepen naar binnen. Op die plek heeft vele Jaren geleden een Katholieke kerk gestaan en de graftombes van de geestelijke vader ,die vergelijkbaar was, volgens de mannen, met de paus in Rome staan open en bloot. De kerk is verwoest en schatgravers hebben al het goud meegenomen. Het leger heeft daar met harde hand ingegrepen en het ligt nu in ruste. Volgens de mannen moet er nog heel wat onder de grond liggen, maar er mag niet naar gezocht worden. Ikzelf denk dat het te maken met het Katholicisme. Maar zal zeker dit nog met onze nieuwe vrienden bespreken. Ook heeft onze lerares contact met ons gezocht voor het maken van een afspraak, wat we zeker gaan doen, want op die manier krijgen we beetje bij beetje meer inzicht in het leven in Turkije, met name deze streek.

Terugblik: Vervoermiddel

Terugblik; Keuze van vervoermiddel

Augustus 2012 begon het. Was er een vermoedelijke koper voor Topzorg, zou dit betekenen dat we onze plannen om te gaan reizen konden gaan verwezenlijken. We hadden de afspraak gemaakt dat we elk onderdeel uitvoerig met alternatieven zouden bespreken om vervolgens te beslissen. Zo ook de keuze van het vervoermiddel. We hadden al wat ervaring opgedaan met het reizen met een camper, maar wilden toch ook breder kijken en bedachten dat je ook kunt reizen met paard en wagen, boot of toch camper. Dit waren de opties waar wij een keuze uit wilden maken.

Betreffende paard en wagen dachten we al snel dat we twee paarden nodig zouden hebben, maar we bleven beren op de weg zien in het geval van reizen door de bergen; zouden die beesten dat wel aankunnen? Veel later heb ik begrepen dat een paard zijn eigen gewicht kan trekken. Het voordeel dat wij bedachten was, dat de honden er lekker naast konden meelopen en dat het erg relaxed zou zijn, maar dat Europa wel het maximale haalbare zou zijn.

We bleven maar zitten met de gedachte, kun je in het verkeer van tegenwoordig wel ver genoeg komen met paard en wagen? Inmiddels weten we dat het geen enkel probleem zou opleveren. Maar op een gegeven ogenblik lieten we dit hele idee varen.

Toen gingen we de boot onderzoeken. We konden een klein motorbootje kopen, maar de proefvaart mislukte vanwege de mist. Dit bootje was ongeveer 6 meter lang en we wisten dat deze lengte te kort zou zijn om daar de rest van ons leven misschien wel te moeten blijven. Ook zagen we problemen bij het op en afgaan van de boot voor de honden. We hebben nog even op de werf rondgekeken naar andere boten maar zagen toch steeds dezelfde obstakels. Op de vraag ; zit je liever op het water of liever op de weg met al zijn voor en nadelen, bleek dat de weg de voorkeur had. Tijdens het maken van onze afspraken hadden we ook afgesproken dat als één van ons twee iets pertinent niet wilde, dat ook niet zou gebeuren. Dus de keuze viel op de camper.

Voordat we op camperjacht gingen probeerden we met de ervaring die we hadden een beeld te schetsen waaraan de camper moest voldoen. Op de eerste plaats stond budget. Vervolgens mocht de motor niet teveel gelopen hebben en niet teveel techniek bezitten. Hij mocht niet te groot zijn, er moesten drie honden, twee cello’s en een viool mee, buiten onszelf. We wilden niet moeten klimmen om in ons bed te komen, en ook niet ’s nachts over elkaar heen moeten klauteren als iemand naar het toilet moest. Daar we van plan waren om vele jaren te reizen waren dit wel belangrijke items. Met deze verlanglijst zijn we drie dagen op camperjacht gegaan. Velen vielen af en enkele waren zeer aantrekkelijk, maar we bleven doorzoeken. Er was op de tweede dag één camper die ons hart stal en dat kwam eigenlijk omdat hij vrij nieuw was, goed onderhouden en een ronde tafel had, maar we moesten dan wel klimmen om in bed te komen en het meenemen van de cello’s ging niet zonder moeite. Maar daar kom je misschien wel overheen. De verkoper op zich leek ons erg betrouwbaar, maar we hadden gezegd dat we eerst nog verder gingen kijken. De derde dag kwamen we ook weer bij een camperhandelaar die twee campers had die aan onze wensen voldeden. Eén van die twee lieten we afvallen omdat de bekleding er afschuwelijk uitzag. Het is toch raar dat je bij zo’n aanschaf je door zoiets laat afleiden. Toen hadden we eigenlijk voor ons de keuze tussen de camper met het ronde tafeltje of de tweede camper van die dag, die het uiteindelijk is geworden vanwege het keukenhoekje, dus indeling. Diverse malen hebben we die middag de andere campers bekeken en weer terug naar deze. We zouden er nog een nachtje over slapen, maar toen we weg wilden rijden bleek onze auto olie te lekken uit de stuurbekrachtiging en moesten we opgehaald worden door de ANWB. De eigenaar van het camperbedrijf was erg gewillig (uiteraard) en tijdens het wachten besloten we toch maar de knoop door te hakken.

We bestelden gelijk een aantal accessoires zoals een scooterrek voor een eventuele lichte motor, twee zonnepanelen, twee extra accu’s , televisie met schotel, airco en een kluis. Na alles ondertekent te hebben en afgesproken te hebben dat we hem de herfstvakantie vast mee zouden nemen zonder alle accessoires. We zijn toen naar het Eifelgebied gereden in Duitsland en hebben een paar mooie dagen gehad. Op de terugweg de camper afgegeven met de afspraak dat ie vóór 1 november klaar zou zijn. En dan begint het spanningsveld tussen belofte maakt schuld en ’t lukt niet, ik heb het te druk. Wij stonden erop dat ie 1 november klaar moest zijn en gebruikten daar allerlei argumenten en motivaties voor. De reden was: dat wij om geld uit te sparen voor de reis, de huur al hadden opgezegd en aangewezen waren op de camper. Voor ons begon wel gelijk een zoektocht naar een staanplaats, en na een week aan de haven van Nijmegen gestaan te hebben kwamen we via via in contact met Marga uit Alverna en mochten in haar paardenwei staan. Na wat rondgekeken te hebben vonden we een betere plek bij haar en dat was naast de stal. Tijdens de periode van vorst en sneeuw zijn we nog even uit moeten wijken en hebben op het schoolplein gestaan van het flexcollege, daar waar Olga haar ruimte huurde. In afwachting van beter weer, want we mochten weer bij Marga terugkomen en dat is wat we ook wilden. Zonder dat we verder op details ingaan willen we wel kwijt dat dit een heel bijzondere en leerzame periode is geweest. Marga is een vrouw uit duizenden, in ieder geval voor ons. En we hebben met haar een speciale band opgebouwd.

Uiteindelijk konden we de camper op 1 november ’s middags om 16.00 uur ophalen. We zouden uitvoerig uitleg krijgen, maar na een kwartier was meneer daar mee klaar en vertrok ik.

De schotelantenne :

Al heel snel bleek het verkrijgen van een kanaal op de televisie een haast onmogelijke klus. Twee keer terug geweest (2x 150 km) maar het bleef een ramp, ook in onze vakantie in december hebben we het zonder TV moeten doen. Gelukkig konden we nog wel Dvd’tjes kijken, en het bracht ons tot de conclusie dat we eigenlijk de TV niet misten. Maar met de gedachte je moet toch TV aan boord hebben en weten wat er zoal in Nederland gebeurt gingen we op onderzoek uit. Uiteindelijk bleek dat dit type schotel ons nooit verkocht had mogen worden, een te oud model en niet automatisch. Bij aanschaf hadden we onze bedenkingen al. Het reclameren hielp niet, we kregen geen antwoord en een rechtszaak beginnen is toch een beetje weggegooid geld. We hebben maar besloten om de schotel van het dak te laten halen, en gebruiken de TV voor onze DVD collectie.

De airco:

Volgens de verkoper was een generator van 1000 watt voldoende, dus deze ook aangeschaft voor de momenten dat het toch echt te heet of te koud was. De airco hebben we wel getest, niet op de generator maar wel op stroom, en hij functioneerde perfect, zowel de verwarming als de koeling. Een week voor vertrek realiseerden we ons dat we hem niet uitgetest hadden op de generator. Enfin de generator starten, aansluiten, airco aan, op koelen zetten en koude lucht voor één minuut, Toen schoot de generator op alarm. De piekbelasting was te hoog. DANK U WEL…….., dus een keuze, de airco eraf, airco vervangen, generator vervangen of maar zo laten. Na ruim twee maanden reizen hebben we nog geen beslissing genomen anders dan indien nodig vervangen we de generator, want dat is toch wel heel erg handig. Ook voor gebruik van onze sapcentrifuge die 650 watt vraagt en wij een omvormer hebben van 500 watt.

De kluis:

Helemaal een rotding. En daar laten we het bij.

De scooterdrager:

Perfect. Echter van een scooter of iets dergelijks kan geen sprake zijn. Na het plaatsen van alle accessoires zaten we namelijk al bijna aan ons maximaal laadvermogen. Ik wist dat dit belangrijk is bij campers, maar was glad vergeten om dat in de gaten te houden en de verkoper, die hield voor het gemak ook maar zijn mond. Aangezien we tegen de zomer van 2013 in allerlei bladen lazen dat in Nederland, Frankrijk, Spanje, Duitsland, Oostenrijk en Italië extra controles gehouden zouden worden op overgewicht baalden wij, en iets meer dan dat, als een stekker. Na onderzoek bij het RDW en garages bleek het verstandig te zijn om advies in te winnen bij Ford Nederland met het verzoek om het maximale laadvermogen op het kentekenbewijs te laten verhogen. Wij waren al drie weken onderweg toen we de boodschap kregen dat dat niet mogelijk was bij dit type, dus dan maar gewoon rijden. Volgens de garages moest deze auto met gemak 3500 kunnen hebben. Overigens halen we dat niet, inmiddels zijn we op een weegbrug geweest en de uitkomst is met alles erop en eraan:

3420 kg!

Het zonnepaneel:

Dit heeft heel wat zorg teweeg gebracht. Doen ze het nu wel of niet, alle controlelampjes gaven aan van wel, maar we vonden dat de accu’s niet echt vol raakten. Inmiddels weten we wel beter. Want ’s morgens om tien uur zijn ze al gevuld. Nu willen we, als we de juiste garage vinden, kijken of we de koelkast, die bij stilstand op gas draait, op de accu’s kunnen zetten.

APK:

We merkten op dat op het gebied van geneesmiddelen je deze overal kunt krijgen of kunt op laten sturen, zowel voor ons als voor de honden. Alleen de RDW zegt: “U moet elk jaar uw APK keuring in Nederland laten uitvoeren”. Voor even dachten we, daar gaat onze reis. En ik laat me nu maar even niet uit over hoe de medewerkster van de RDW me dit duidelijk maakte. We dachten een oplossing gevonden te hebben om bijvoorbeeld in Turkije een postadres te nemen en de camper daar aan te melden, maar drie dagen voor vertrek kregen we jurisprudentie in de hand dat indien je kunt aantonen dat de auto goed is onderhouden, door bonafide garages, de RDW je niet mag bekeuren voor het feit dat je geen APK hebt laten uitvoeren, dus met deze informatie vertrekken we met een gerust hart. Wel zijn we inmiddels tot de conclusie gekomen dat alle adviezen die gegeven en geschreven worden betrekking hebben op mensen die met hun camper via campings reizen en weer thuiskomen. De realiteit van het wild kamperen en weg blijven is totaal niet te vergelijken hiermee.

Ons volgende terugblik zal gaan over het wel en wee van mens en dier.

VERSLAG OF VERHAAL

Beste mensen,

Wij schrijven zo nu en dan een verslag over wat we zien en hoe het met ons gaat.

Maar tijdens de bos wandelingen komen wel eens verhalen bij je boven en die zet ik dan ook op papier of op deze site.

betreffende de beren was ook zo,n verhaal, dus Odin leef nog gewoon.Wij zullen in het vervolg duidelijker zijn wanneer het om een veslag gaat of een verzonnen verhaal.

groet,

Olga en Roelof.