Terugblik: drinkwater

Beste mensen,

Vanaf dit moment gaan we verschillende items aansnijden.

1: de gebruikelijke verslagen

2: verhalen zoals het koffertje en de beer

3: terugblik plus onderwerp

4: wat doet het ons

We zullen bij elke plaatsing van een nieuwe bijdrage aan ons blog eerst aangeven welk itemhet betreft. Nu als eerste een terugblik met als onderwerp: drinkwater

Na de aanschaf van deze camper en het plannen van onze reis, en na het lezen van diverse artikelen over waar men zoal water tapt, was het voor ons al snel duidelijk dat we nauwelijks op die plaatsen (campings) zouden komen. Dus wijzouden het moeten hebben van pompstations, beekjes, waterputten, kerkhoven, openbare plaatsen en van individuele mensen/bedrijven. Dat maakte ons bewust van het feit dat we niet altijd zeker konden zijn van de kwaliteit van het water, ook scheelt dat per land. Na een langdurig onderzoek via internet kwamen we uit op een waterfilter dat voorzien is van een koolfilter en een zilver-ioonbol. Deze geleverd door de firma Boelwater.

Echter was dat voor ons nog niet voldoende. Wij wilden ook gebruik maken van de zilver- ioonbollen in de watertank zelf. Echter hadden we één probleem. Onze watertank heeft geen controleluik, dat wil zeggen een afschroefbare dop waarin je het water kunt controleren.We besloten om desnoods de watertank te vervangen en dan komen de teleurstellingen. Het bedrijf waar je met je camper naar toe gaat om alles voor elkaar te krijgen voor de reis kan hem niet leveren binnen hun zakelijke relaties en verder kijken, dat kost teveel moeite ( dit probleem zijn we maar al te vaak tegen gekomen). Eindelijk een bedrijf gevonden die hem wel op de juiste maat kon maken, maar die kostte vier en een half honderdeuro, gekkenwerk, dus niet gedaan. Intussenhet waterfilter geïnstalleerd zodat al het water wat binnen komt eerst gefilterd wordt voordat het de tank ingaat. Uiteraard hebben we eerst de tank gereinigd en daarna gedesinfecteerd, inclusief alle leidingen en de boiler. Zo dat was stap één. Voor het plaatsen van de zilver-ioonbollen in de tank hadden we nog geen gepaste oplossing , maar het liet ons niet los. Het probleem is dat de bovenkant van de watertank niet geheel vlak is. Na zes weken zagen we bij een tankstation reserve benzinedoppen. We bekeken deze nauwkeurig en zagen toen opeens de oplossing. Een alternatief plan bedacht voor als het niet zou lukken, en dat bestond uit het gemaakte gat van vier centimeter dichtplakken met plastik en ducktape. Maar goed, een gat gemaakt van vier centimeter doorsnee en vervolgens de dop geprobeerd . En ja hoor, hij sloot helemaal af en je kreeg hem met niet al te veel gemak weer open. En nu drijven de zilver-ioonbollen ook in de watertank. Nu hoeven we alleen maar één keer per jaar de bollen enhet filter te vervangen en zoals we bedachten pompen (met onze dompelpomp)en halen we overal waar water is, water binnen. (foto's : waar halen wij zoal ons water? zijn al geplaatst)

Indien jullie de werking van deze bollen en filter expliciet willen weten verwijs ik jullie naar www.boelwater.nl

Dit systeem wordt veel gebruikt op boten en in derde wereldlanden.

Beren op de weg

Beren op de weg:

We hadden net Bobo weer binnen gelaten en reden op weg naar de Alpin Ranche. Tot mijn grote verbazing zag ik twee waarschuwingsborden, waarvan op één een koe stond afgebeeld en op de ander een beer. Nu weet ik dat je soms rare borden kunt tegenkomen en ook weet ik na het lezen van informatie over Roemenië dat er in de oerwouden van Roemenië nog beren leven. Maar vaak in beschermde gebieden. Dus een beetje spottend lachend reden we verder. Op de Alpin Ranche aangekomen begon het genieten van de prachtige omgeving, maar daar hebben we al eerder over geschreven. De tweede dag had ik zin om eens een lekker stuk te gaan wandelen. De honden mee, want de ervaring van de laatste dagen leert mij dat het meenemen van de honden eigenlijk betekent; je loopt alleen. Zodra je het bos inloopt zijn de honden weg en pas op het einde van de wandeling staan ze weer bij je, met een uitzondering van onze oude trouwe Odin, die weliswaar in het begin nog met de jeugd meedoet moet toch ook erkennen dat hij een dagje ouder wordt . Hij komt dan rustig achter mij aan sjokken. Wat een genot om zo al licht stijgend door een bos te lopen, waar je alleen maar wat geritsel en vogels hoort en verder ben je helemaal alleen. Al heel gauw verdwijn je met je gedachten naar alles en nog wat, wat schijnbaar toch nog belangrijk is. Wetende dat de honden mij in de gaten houden heb ik inmiddels losgelaten om voortdurend maar om me heen te kijken waar ze zijn. Het ademhalen van Odin achter me is voor mij dan ook voldoende.

Na een flinke tijd gelopen te hebben zag ik iets glinsterends in de grond staan. Mijn nieuwsgierigheid dwong mij om te onderzoeken wat het was en het bleek het lemmet van een mes te zijn, vlijmscherp en het moet er niet zo lang gelegen hebben. Nu moest ik toch even om me heen kijken of ik iemand zag van wie dat mes zou kunnen zijn. Ik vond het zonde om het te laten liggen en stak het in mijn broeksriem en liep verder, en dan komen de mooiste, wildste en spannendste verhalen naar boven over dat mes . Ik voortdurend voor me uitkijken of ik nog iets zou vinden, maar helaas dat was het. Ik verzeilde dan ook weer in mijn meditatieve wandeling en ging maar door. Het moet ongeveer na twee en een half uur zo wandelen zijn dat ik dacht; nu is het wel genoeg, ik keer maar weer eens om naar huis.

Ik hoorde Odin nog steeds achter me en kreeg zowaar een beetje medelijden met hem, het oudje moest maar meesjokken. Ik keek voor me en zag plotseling Harrie, Bobo èn Odin. Langs mij heen kijkend en verstijfd. Nu kreeg ik een koude rilling, want ik hoorde hem wel. Heel voorzichtig keek ik om en mijn hand zocht automatisch de plaats waar ik het mes had opgeborgen. Tien meter achter me zat op zijn achterpoten een jonge beer. Mijn hoofd begon te bonken, het zweet brak mij uit en ik kreeg het stervenskoud. Want waar een jong is, is ook een moeder. Ik dankte God dat de honden stil bleven, langzaam keerde ik me om, zonder hem recht in de ogen te kijken. Allerlei gedachten schoten door mijn hoofd, dit was het uur van de waarheid en het einde van de wereldreis. Voorzichtig links en rechts kijken of de familieleden van deze prachtige jonge beer in de buurt waren. Ik dorst geen ledemaat te bewegen en de honden ook niet, want ze zaten versteend te wachten wat de roedelleider zou doen. Uit angst dat de beer een geluid zou maken stonden we daar maar stil en ik begreep dat ik iets moest doen om dit te overleven. Ik keek naar de drie honden en overwoog om één van de honden op te offeren om zo ruimte te krijgen om te vluchten. Als eerste keek ik naar Bobo, maar dacht, zij heeft nog een heel leven voor zich en trouwens, er zit ook maar weinig vlees aan. Harrie dan….tja die moet de taak van Odin over gaan nemen, en hij is vel over been, daar hebben we ook niks aan. Dan blijft alleen onze trouwe Odin over. Hij heeft tenslotte een mooi leven geleid en er zit het meeste vlees op. Met Tao in mijn achterhoofd wist ik, mits ik het hem zou uitleggen, ik met een gerust hart zijn leven mocht nemen. Het was alsof hij het al begreep. Kwam naar me toe, ging naast me zitten en strekte zijn hoofd omhoog om de daad gemakkelijker te maken voor mij. Ik pakte het gevonden mes, en Odin legde zijn poot op mijn arm, wat ik interpreteerde als zijnde, we doen het samen. ROETSJ…. Odin viel op zijn zij, ik keek op en zag dat moederbeer met nog twee beertjes inmiddels waren gearriveerd, alleen gromde ze nu. Ik wist dat ik nu heel snel moest handelen. Ik deelde Odin in een paar grote brokken en gooide eerst een stukje van me weg. Een van de kleine beren ging er op af maar moederbeer nam daar geen genoegen mee, bleef staan en werd nog dreigender. Toch moest ik haar en haar kinderen van het looppad zien te krijgen. Gooide nog een stuk vlees, weer iets verder en daar schoten de andere jonge beren op af. Ik dacht nu of nooit, de overgebleven stukken gooide ik weer verder weg en ja nu ook grommend ging moederbeer op de prooi af. Het was of Harrie en Bobo daar op hadden zitten wachten, want met een rotgang vlogen ze via het pad de weg terug. Heel langzaam begon ik te lopen en steeds sneller en sneller, niet meer wetend waar ik was of liep. De weg van ruim twee uur, heb ik in 15 minuten teruggelopen, maar wat nu? Hoe moest ik het Olga vertellen en wat zou zij van mijn beslissing vinden, ze zal toch niet denken dat er buiten de drie honden nog een optie was ?

Na voorspoed, tegenspoed.

Na de eerste week van voorspoed, mooie plekjes, aardige mensen en super-camper komen we in onze nieuwe fase van tegenspoed.

18 juli: we stonden nog op een prachtige plaats in Tsechiëwaar de honden vrij konden rondlopen op een wiland, aan de rand van een bos. Zo nu en dan, eens in de twee uur reed er een auto langs. Op een gegeven ogenblik hoorde Roelof de auto stoppen, hij verwachtte dat de mensen uit zouden stappen en waarschijnlijk zouden zeggen dat we op hun land stonden. Toen dat niet gebeurde keek hij uit het keukenraam en zag dat een vrouw bezig was Bo-Bo te lokken, de deur vanhun auto stond open en de auto rijklaar. Bo-Bo zat halverwege tussen de camper en de vrouw en twijfelde of hij op deverlokkingen van de vrouw in moest gaan. Vanuit het keukenraam floot Roelof en riep Bo-Bo terug. Dit was voldoende voor Bo-Bo om te realiseren dat het verzoek van de vrouw niet kosher was. Roelof naar buiten, maar de auto reed met grote snelheid weg. Hierop besluiten we maar weg te gaan, omdat we niet voortdurend achterom willen kijken ofer kidnappers aanwezig zijn.

Via richting BRNO op weg naar Slowakije. Nog de ervaringen van die ochtend in ons achterhoofd, PANG.....PFFFFF....een KLAPBAND, net buiten BRNO tegenover een benzinestation aan de andere kant van de weg. Toch maar de drukke weg overgestoken, knipperend en toeterend, want daar stonden we veilig, ook al was de manoeuvre dat niet. Via de SOS kregen we ondersteuning van de Tsjechische wegenwacht. Wel vroegen zij of we de band zelf niet konden verwisselen. Kijkend naarde krik en de camper, besloot Roelof maar te zeggen dat dat niet zou lukken. Later bleekhij het aan het rechte end te hebben. De wegenwachtmedewerker had maar liefst twee krikken nodig om de band vrij van de weg te krijgen. De hardwerkende man van de wegenwacht had het in een vloek en eenzucht voor elkaar. Een klein vriendelijk glimlachje en hij verdween, na wat informatie uitgewisseld te hebben. De volgende dag op zoek naar een bandenspecialist.We komen tot de conclusie datmits je de juiste benaming weet, erelke paar honderd meter een bandenspecialist zit.De specialist waar wij terecht kwamen waseen jonge boom van een kerel die met drie klussen tegelijk bezig was, kwam kijken, liep naar een berg oude banden, gooide er een paar links en rechtsom weg en pakte een nog niet geheel versleten band. Hij maakte ons duidelijk dat het die zou worden. Een beetje argwanend (iets meer dan dat) ging ik kijken of de maat wel klopte, en ja hoor, dus niet. Ik sprak hem erop aan, maar met een schouderophalen en het gebaar dat ie maareen klein stukje kleiner was endat dat niets uitmaakte, ging hij verder met die band erom te leggen. Dus loslaten maar. In een mum van tijd had hij de band verwisseld, uitgelijnd en op de camper vastgesjord. Na het betalen van € 4,00 mochten we vertrekken. Kijk dat zijn nog eens prijzen.

Al rijdend en denkend wat zou toch de oorzaak zijn van al een tweede klapband, in december hadden we er ook een in Duitsland , PANG...........STEEN.... tegen de vooruit, een grote ster in het midden. Oorzaak, een passerende auto die een steentje weg laat knallen. De verzekering gebeld die ons doorverbond met CARGLASS Nederland zodat zij een afspraak met een plaatselijke Carglass-garage konden maken. Echter in Slowakije is er geen Carglass. We maken een afspraak voor in Hongarije. In afwachting blijven wij nog maar even in het plaatsje Hostie in Slowakije, Een klein plaatsje ook weer midden in de bossen, waar we op een weiland onze camper parkeren. Drie dagen hebben we daar gestaan, en moesten vanwege gebrek aan water en eten na drie dagen weer vertrekken. Maar drie geweldige dagen. Niemand bemoeide zich met ons, honden liepen vrij en het weer wassuper . De tweede dag was er een festival van blaaskapellen. Wij tussen de locals, een kaartje kopen en genieten () van de ene blaaskapel na de ander. Na wat local-food en een grote cola zijn we al weer vrij snel terug naar ons huisje gelopen. We hebben besloten om opruiming te houden en ons gewicht te verlagen. Dus wat boeken, tachtig procent van het gereedschap en nog wat spul zouden we bij vertrek bij een afvalbak neerzetten. De volgende dag zijn we vertrokken en zo gezegd, hebben we bij een bushalte huisvuil in de daarvoor bestemde bak gestopt en het koffertje en de boeken ernaast gezet.

Nog nagernietend van de laatste drie dagen en zeker 12 kilo minder aan bagage (de camper liet een zucht van verlichting) op weg naar Hongarije. Na een kleine twintig minuten hoorden we sirenes achter ons. Drie politieauto's passeerden ons en hielden ons staande. Gewapende agenten stapten uit en dwongen ons met handen in de nek uit te stappen. We moesten met ons gezicht tegen de camper gaan staan en er werd veel kabaal gemaakt. Mee naar het politiebureau. Intussen ( wat we natuurlijk niet wisten) was de opruimingsdienst en het leger ingeroepen om te kijken wat er in het koffertje zou zitten. Op het bureau was er een officier, die gebrekkig Engels sprak, en ons allerlei vragen stelde over wat onze overtuigingen waren. Na een half uur waren ze op het bureau er toch wel van overtuigd dat we met Osama Bin Laden niets te maken hadden en in het veld kwamen ze erachter dat het koffertje gevuld was met schroevendraaiers, hamers en tangen. In nog eens 15 minuten werd ons duidelijk gemaakt dat ze niet gecharmeerd waren van deze actie ( wij ook niet van die ven hen) en mochten we vertrekken.(redactie mister Fake).

Terug blik van uit Tsjchie

een terugblik vanuit Tsjechië.

16 juli 2013

Na een voor ons, emotioneel afscheid op weg naar het onbekende.

Ons allereerste plan was in één stuk door Duitsland te rijden, via de snelwegen, maar na twee benzinestations die druk en vies waren reden we al vrij snel het binnenland in en vonden een prachtig plekje bij Königswinter. Heerlijk om te wandelen en er uit te rusten, het voelde gelijk al goed.

Om 6 uur in de ochtend werden we wakker doordat Olga uit bed viel (we stonden toch wel erg scheef). Olga, met twee blauwe plekken,heeft met de honden een wandeling gemaakt van anderhalf uur en bij terugkomst heeft ze me wakker gemaakt en zijn we vertrokken. Onderweg broodjes, fruit en snoep gekocht en een plekje gezocht om te ontbijten.

De honden doen het goed, zijn waaks en waarschuwen alle voorbijgangers dat ze op afstand moeten blijven, een goed gevoel voor de toekomst.

Op deze wijze hebben we drie dagen door Duitsland heengereden, heerlijk binnendoor, kleine weggetjes en mooie overnachtingsplaatsen.

13 juli reden wij Tsjechië binnen en ook hier hebben we weer een prachtplek gevonden langs een beek op een weiland en hebben voor het eerst onze pomp en waterfilter uit kunnen proberen, we hebben namelijk water uit de beek gepompt. Geen buikloop gekregen, dus filter werkt optimaal. De honden moeten wel heropgevoed worden, want ze waken soms wel al te enthousiast. Dus nu leren dat een bepaalde ruimte om de camper verdedigd moet worden en de rest met rust laten. Inmiddels kunnen we al aardig boodschappen doen in Tsjechië, en het omrekenen van Kroon naar Euro is ook al geen probleem meer. Olga schrijft dagelijks in haar dagboek waarin we hèt moment van de dag benoemen.

De dagen beginnen voor ons met overlevingsaktiviteiten zoals: zoeken naar water (ook al hebben we nog genoeg), boodschappen doen en bij voldoende water de was doen, en niet vergeten kleine klusjes aan de camper.

Gisteren deden we kerkhoven en benzinepompen aan, op zoek naar water, maar het zat ons niet mee. Op de kaartzag Olga dat we op een enorm stuwmeer of natuurlijk meergebied met campings afgaan. We besloten bij de eerste aan te gaan, met toevallig een Nederlandse eigenaar. Geen water, en wat een afknapper Nederlands te horen. Door maar weer. Tweede camping ligt erg ver van de bewoonde wereld. We passeren mooie sta-plekjes, maar ja, we hebben water nodig, dus verder. Ja, daar ligt een grote boerderij, ommuurd met uitkijktorens, lijkt wel een kasteel. De eigenaar (Vladimir) heet ons welkom en praat een beetje Engels en Duits. Vladimir vraagt meteen of we willen eten, en prijst zijn kok aan. We installeren ons op een plek in de schaduw en gaan op onderzoek uit. Je loopt zó de bossen in, geweldig! 's Avonds gaan we eten, we krijgen een hand van Vladimir, zijn vrouw heet toevallig ook Olga . Hij stelt voor wat we kunnen eten en laat zien wat een overnachting kost. Erg plezierig, verzorgd en niet duur. We besluiten twee nachten te blijven, zodat wevandaag de was kunnen doen.

Moment van de dag:

Roelof: dat we samen uit eten zijn geweest:

Olga: ontmoeting met een vrouw, die vriendelijk gedag zegt (uit zichzelf) en van wie ik leer dat DOBRE DEN goedendag betekent. Eerder had ik last van de stugheid van de Tsjechen. Maar hoe verder we naar het zuiden trekken worden de mensen vriendelijker.

Even terugkijkend doet ons het afscheid veel, we hebben regelmatig op een dag gesprekken over de mensen die we achter hebben gelaten. maar het reizen is toch wel heel bevrijdend.